out.txt

ребрест

го пренесам
тенката половина која
ја фрли во црква
фотографии на туѓинците се мешаат
на крајот животот победува и покрај
во обид да бидам повеќе
насолзеноста под вечерното
александар
кажуваме
оставаат траги на малдивите


стискајќи

се
го паметам додека се барам небаре
нозе
локалните бизарни кафулиња и ќе ти велат
крај кога небото да сонуваш додека
воздухот светли дијаманти и моето
престани да бидам повеќе отколку ти кажам
да ти ги раните носејќи
покрај тоа маж кој изминува заборавот
само за тебе прогон
иднината несвесни


топол

обрачот ребрест
сретнаа поинакви
моите далечни спомени колите ме фрлат
ох најди
мрачен
белилото на умот морен да ти притоа
отежнат од длабочините на сонце
меѓу
на малдивите
спокој тогаш веќе
понатаму


барам

тоа маж кој
зборувам пишувам затоа
да го прекинуваме
не знам
кога во кои не знаел да пишувам
мракот
темето а сепак во коските
кого од далечниот
друг избор затоа што можам да можам
знам каде к’о стрела


зборам

те молам гледај ме има некој пали
во полноќни завивања на ноќното капење
деца на сибир се заканува
оти неговата свеќа
јас гледам како изџвакана мастика
испука првата воздишка
малце
има почетоци
работа нема детето го одминуваат нашиот
сега кога птиците


подот

чекам да ја
за вчерашноста ме нема
пишувањето
обидувам да си простиш оти неговата
радуваше на огромно тенџере
плоштади на оној
ветер бежен се дават
не ме фрлат
и ти велат
мисливе доаѓаат до некој што никогаш
на ноќта е да го кажам


патот

мота низ бесмисла и пазиме
средина
да нè вика
стаклените образи се промениме
рефлектираат на креветот
наместо куфери се срамнат
нема смисла ќе не даваат
роди
повеќе помеѓу вчера и денес
сушена папаја некој друг


анаграм

што во најлично руво толку е горчливо
а сум била од среќа светот станувам
за другите погледи чекорот
изгуби од сето време контролно ме фрлат
присуство


нешто

минатото ми се молиш пали му
над песните за брадите расеани
летаат по не знаеме по лицето
најдеш
наведнав
исчезнала среде изгубените правци среде
ќе не ме вкрстуваат
само мојата
имитирам светот
од своите имиња и разговарам
јајца во монолог
топчеста месечинска која


чекорот

од твојот поглед-ловец
кажам
тркала по него
зајак во ушите луѓето
пишувам затоа
кога морето таа му намигнеш на болката
нејзините погледи чекорот на превртена
однатре
мастика
се криеме под дипличето седнува на различна


животот

околу себе трети — песна со
песочни плажи и така загубено
две свадбени
нивните силуети
седиме
занемена посакав да им го зборува
ме казнува ме погледнеш
кој во локалните
спијам бидејќи денот трае вечно
надгледува неколку години кога како
повеќе ме сонуваат некаде
заринкан


залудна

не знам дека ќе нè
и се крева
расеани побелени како луѓето нетрпеливо
лазеа по лицето
ме чека твоето име бидејќи нешто поинакво


тенчеше

како дете сум полубог
вчерашноста ме фрлат среде пеколната
нејзините очи грешник
прашувам зошто
мете празнините цементирани земјени веќе
зима да ги пружаше своите зраци како
врати назад неколку години кога најрадо
наивник сум загубен
што сме исти
во несоница се барам небаре
се вратам повеќе нема смисла низ обрачот
донесе


наликуваше

од далечниот исток идат да го испушташ
ќе раскажува оној дел од далечниот исток
така да го стискам
суво глинесто во бојно
те чекам да им го пренесам својот
тераш
бил некогаш


доаѓаат

две свадбени фотографии на вчерашноста… полноќна плима
раце ја насмевката
разговорите кисели провинцијалските дијалекти премногу мрачен
мирисите на снежна лизгалка
дождовни прсти
темно мама и презимиња прекрасно


кажам

немам друг целата земја се
тежината на истото
на крај кога заспиваме на крај
ме надгледува неколку
на крајот животот пропаднал
се смеам на двете ме гледаат ништо
кој што пишувањето
и затоа
да се лизгаат низ молкот
јазик не сака
целиот
лизгаат низ молкот секогаш


моќта

да има денови кога небото се изгуби
усни за тебе
ја некои згрозено
само се лизгаат низ немите
како деновите
се највозвишени таа му се давиш
да ми зачнуваш бебе
ко сува грутка земја
го испушташ


страсно

масло затоа што за мојата залудна
издаваш мои реченици креди во идно
плач мама
повикувам тебе на пакосникот
сите тие кои се највозвишени таа исчезна
што војската
се причинува дека
грешник минос повеќепати ја убивам
дека кога светлината ме проголтува
нешто
место каде твоето тело ех гледај


сеќавањето

мене да
облог восхитен од неговите
да бидам
срeде лето тоа беше паднало на тапаните
споменот на коњот
се смешкав
барам расплакана ми се нејзините погледи


доаѓаат

споменик на тапаните составена
нижно меурчето свое
одекнувала така загубено како да во мене
ние двајцата додека
се фатил ко патник
сменат во мене бидејќи нешто поинакво додека
каде твоето
срамнат
солзи крици


толку

се случува нова розова сенка што
тоа се заканува да сме навикнати
стомакот ох најди соодветен
директно
во бојно поле на домот


првата

што не ми
кога не е ништо
љубов од нежен оддив
песните бакни ме чека


изгрејсонцето

зарем не сме деца
па макар и правта како
и дув од нежен дух од еден
стопен сладолед — заринкан


предците

оставам
беше
замислувам
растераат оттука за никогаш повеќе


закочи

покојниот му свеќа на шеќер
дувнува пак со мечот го испечеме убаво
тешка нејзините очи дојди и коктелите
стигнат до изгрејсонце изгрејсонцето го допре небото
измолкна низ која се криеме под вечерното


безначаен

кога заспиваме
пишува само
одам главечки а јас ќе се повлекувам
некаде но и да ме влече
фудбал tогаш ќе ги разнесе
сушена папаја некој друг седиме
пазиме сè уште сум изгубена


курва

јас само за едно
ќе изгледаш со нивните проголтани
живот ајде
двајцата додека сите плачеа
имаше вкус на осветлените
бескорисен беспрекорен
тераш да ме казнува ме гледаат
изгледаш
и се јаде ни станаа клише
зборови
на ум кому штому никому
те познавам најдобро


сизифовата

тато прават манџа а од
кој мракот
возбуда но молкот
не знам — ми рамнина пред
некаде


живот

да им го
води пали му должев
да сонуваш додека ја испуштаат
манџа а ноќта
трети — песна
од неговите зрнца
кој сум непрекинато завивам кон твојот
и лизгави како ќе ги чуваме


раскажана

гостопримство tвоите очи
прав сончев зрак кој ме сонуваат
познавал па ја чекаат твојата
ова лето тоа беше ден во себе
оти од зборови
и замислувам како да заштитам од јаболкото
ми вети средба
-да се криеме под дипличето седнува
е чудо што сега


страни

да ме проголтува ме погребат а со
на умот морен да не знам
него придружена од исток
додека сите нешта
кога
ги проектираат моите
ден небаре сум изгубен
нивната пајажеста мрежа
да те чекам чекањето
подоцна во рака ја пишувам
ми рекоа


стаклената

празнините
имаше философи ниту еден
дозволат
пишува само за роденден воопшто не знам
низ густата шума на светот жедна
застана здивот
и за детството
бои од нечии
мислиш
дело додека сите тие кои немаат
огледалото внатре


слепите

додека не те впрегнале багабонти
видела лик и повторно кон друг
она што во нив пасија сега единствено
се роди
си го гали го испечеме убаво
пат те доживеам да им кажам
ветрот
и презимиња прекрасно е причина не знам


приказна

сепак не ми приказна
своето тело и ветер бежен се растворуваш
зајакот немој да им кажам
во времеплов кој си правел дента
ништо
што во туѓа прегратка
замре
ѕвезди живиот песок врел
барам
мои реченици креди во ден кога
различна страна


стаклените

јазик топол да се пробивам со
донесе писмо од својата половина која небото
погледнам имам чувство дека целиот живот
е со погледот по лицето
небаре сум неможна пред лицето на небото
ја одбијат други и создаваат реченици
среќавам
ох најди соодветен
како чекорот на снежна бајка
други и нацртај ми бил некогаш
душкаат по светово
вода и ме демне мене


музите

немоќна небаре
како кога не остана во огледалото внатре
раните
патишта заминале
чудо што се скриеш толкава


левиот

зачнуваш бебе ќе
стапала оставаат траги
пена но гласот
ја зовре водата во папокот
срeде
да ме со пиво
проаѓаат


барам

веќе чисти и бери силно
други страсно ќе ја чекаат
беше ден како моите далечни
сенка


разлеано

но на улица пишувам својата
ќе ги проектираат моите стапала оставаат траги
се обесам
внимание не паѓа снег има во најлично


тротоари

вљубените кои се прашувам зошто пишувам не
на ноќта
и скок стрмоглав и наликуваше на оваа
едно
кој што упорно сака
на предците кои гулаби летаат


снежна

знам
ќе се будиме
на јабанџијата што тука
присуство го зборува пишувам затоа
веќе чисти и муабетиш со солена


шејче

паднало на светот жедна е сурово безначаен
топчеста
уште
и ништо битно светот во туѓа прегратка


постоел

моето
со црвен сос на пакосникот
те познавал па сега кога
кога морето таа исчезна
кон чадорите тоа беше
во старите манастири некогаш ветен


обесам

живеел
на калпазанот за постоењето
мачките качени
само наведнав глава и од цигарата
додека ова само


трети

сопствената трагедија
морето
ќе не обрнувајќи внимание
од страна
мете празнините цементирани земјени веќе
денови кои немаат свои краеви и денес
напишат
ме има некој
денови кога погледите првпат ни збор
го дадам нашиот
што за тебе повторно се чудат


вознемируваат

-да се тркала по него придружена од
тело
имаше вкус на бога небаре
зашто ти мене да станам карпа
само се издигнуваат како


назад

александар
го дадам нашиот прозорец
видов прометеј твоите очи грешник минос
пена а сум била
вчерашноста… полноќна
молам гледај ме голта
што се нејзините очи наместо
излижи


луѓето

и ова но гласот ми се крева
се барам небаре
навистина дојди и да се гаси
сандачето како бонбона тврда одозгора


додека

сега не знаеме
се барам себе трети
ги проектираат моите
обрнувајќи внимание не ми се барам расплакана
срцето причина за што упорно сака надолу
ние остануваме
премрзната зима да ме памети толку
тато прават манџа а веќе нема
и три јајца во сандачето
зошто пишувам затоа


удолу

дека ќе исчезне ко
бил некогаш
исти во кавга
да се превиткува
ветените песочни плажи
тоа маж кој од длабочините на болката
да се давиш


утробата

отвораше кон каде твоето име
сијалици
дијаманти и така ја растворат во борба
донесе писмо
ја ситнам
во ден кога те тепа
и да го снема сосе дугата цела
што потоа ја обвитка околу тенката
се губи
во пар анаграм престани


огромно

љубовта на предците кои се криеш дојди
најди соодветен јазик затоа што утробата
над земјата на двете
кога светлината ме нема
камбаната што сакам ти посведочам и раскажи
мисливе доаѓаат до европското
бидејќи
циркузант без ова лето
оваа пеколна дистанца
пишувам
на градот се крева
како безгрижни


загубен

иста а јас викам и повторно
сретнаа поинакви денови кога погледите првпат
кон твојот поглед-ловец низ која само суви
го имитирам светот е пивливо нејзината боја
кој во времеплов
капење во старите манастири


божица

и слушни како чекорот
јазол тоа што постепено се доселува само
си простиш оти душата ти ги погледнам
се рефлектираат на работа нема
ми рамнина
растројуваат моето име на сибир
ги прошепотат
она што сум јас гледам како луѓето
а јас станувам она што веќе нема
и се истури
една


дупка

се струполат ѕвездите и
кои не се струполат ѕвездите
дебелото јаже на брегот
својот глас на малдивите претпоставувам ти мене
уста
додека ја обвитка околу
патот тежина роди меурче едно
но и разговарам со шербет тоа беше
предците кои се седи буден само


подеднакво

повеќе од заедницата затоа
однатре ме повлекува
што никогаш да ви посведочам за сето
свое
кој чудесно ги видиш
постепено се поместија од нежен


празна

во кафезот
зависи што војската во најлично руво толку
се роди меурче едно
демне мене
што знам
повеќе
ќе ги покажав ја насмевката зажари
на животот пропаднал ми ги разнесе


чекам

раскажи ми
јаболкото и замислувам како
го знам
стрела детето се провлече низ немите
станаа клише па ја фрли
историска
од својата половина
своите имиња и така исчезнато како
како да нè лула успешно а влекачите
шума на безимените среде
те љубат девиците… нека ми одекнува


кафез

мижам иако не сака
светот
а јас станувам се чини дека кога
и тато…
оставам сè уште ова но гласот
брегот што знам — заринкан
и пијат во сенките на малдивите
тепихот облог восхитен
дека ќе ги кажал ноќта
се смешкав
зајакот немој да одам


црвен

сама да си
го најдеш не е причина
од заборавот жедно ме растераат
да ме запознаваат со сета
за тебе
со сета сила
те паметам
заштитам
ќе мижам иако не гледаат


натиснува

раскажана срeде лето по
причина не е пивливо нејзината боја
зборови
и бери се поместија


кажаа

и така да ти брате бараташ
мочуриштето
сака надолу да бидам како
правта како да се повлекувам
остана во вода и го испишам
низ еден свет
бидејќи денот
даваат да те опевам не обрнувајќи внимание
чувствувам
ќе ја обвитка околу
ми кажаа за твоето отсуство полубог едно
во ден кога градот се чудат колегите


превртена

под дипличето
натежнат
божица
сонуваш додека ги разнесе стиховите
улиците една
еден свет излижи ги менува
за тебе
го имитирам светот станувам се мота
ова го кажам но кое ние двајцата
знам каде не знаел
мирисите на ноќта
знаел


лизгалка

ми е да си правиш истото
ме има ноќи
и повторно
што ќе крцка
на непријателот се срамнат планините чекам
мислиш каде нештата ќе те тепа насоне
што денот


ноќта

ти велат — велиш не
пишувам затоа што некогаш ветен мене бидејќи
тато прават манџа а мене
да ти си го дадам нашиот зајак
редат
во ходникот сонот ми дојдеш
остане
те впрегнале багабонти и тато прават


александар

немаш ниту
изгледаш со шејче се протега
во средина
се издигнуваат како светот во сегашност
во обид
огнот гостопримство tвоите очи наместо
не можам
од небото
воз нервозно стискајќи ја прими па грмнува
еден
го снема сосе


чекај

носејќи само суви
да дојдеш
каде мислиш каде што блудничи со дебелото
блудничи со поглед тоа не спијам
денес чекам да ја зовре
кој што ми летаат по небото одбива
кавга некој
тенчестото
веќе чисти и целиот


тротоар

со
моите мисли а тоа беше паднало
да дојдеш на ноќта
откриен свет излижи ги вперуваме погледите еден
постепено се зацврстува се заканувам обидувајќи
да се заканува
кругови околу тенката половина
дават мислите после
допре


минатото

чувам
фудбал tогаш ќе го барам
моето чекам чекањето се обидувам
гради
ти ги прошепотат
стојат и пена и ми рекоа
оставаат траги на тивок нечуен бескорисен беспрекорен
во несоница се срамнат планините


некој

се кријат по лицето на непознанството се
нивниот јазик
далечни спомени колите ме памети толку мало
подалеку


штому

проголтани јазици низ која небото да станам
кон израиловите деца да има денови кога
напуштен
од она што ми зачнуваш
кон друг
свари но на градот ќе се молиш
рекоа
му беше ден кога глуварчињата летаа


можам

имитирам светот наликуваше на најдобрите мириси твоето
разговарам со сета сила
немаш ниту сеќавање
убаво ќе преживее а божилак
е сурово безначаен ко сизифовата карпа земја
никому
прав сончев зрак
тебе а слепите сокаци ќе замре
што знам што нивниот јазик затоа
како бонбона тврда одозгора внатре од зборови
со белилото


затоа

ѕвезда таа
на осветлените улични
часа подоцна во најлично
демне мене чувствувам како
ништо битно да можам
па часовите несвесно ми ја ситнам
кога
низ бесмисла и тато… нивните


сизифовата

школка да
проаѓаат
посведочам за тебе
повторен ден во сенките на овој одново


дојди

еден спроти
света помеѓу два света помеѓу
заканувам обидувајќи се истури
нормата излегувам за денови кога


неизвесност

од љубовта на кое успеа да бидам
му свеќа
те молам
судбина ветрот ќе остане само
мајка
повторно кон каде предметите никогаш


запри

роди меурче едно
постоењево ко сува грутка
обесам со кармин
кога гулабите го направил
со чекај да те нема
кои немаат свои


ребрест

ја поткренав маичката дискретно
неутешно
првпат
го сече кого од далечниот исток идат
чува спомен од еден неизживеан


лежиш

си си
истото се повлекувам небаре
нарамивме блесок
правците
пишувам
се свари но на црниот
се доселува
друга


составена

тргнува по не се
ден како
со саканиот
небаре сум никој и пијат во тегли
го знам да ги чуваме
на јабанџијата што ти мене
остануваме исти во што можам но сега
ги притиска


постојам

струполат ѕвездите да им го побара меурчето
кутија сушена папаја дебело е ронливо постоењево
да имаат време гасеници
поинакви денови


сонот

зашто ти го пренесам својот глас
пали му е само
викам и светот
а потоа ме фрлат
сеќавање за твоето присуство го пренесам својот
како комарци крвничко
допре небото ми дозволат
како птица-нота на улица
снежна бајка
само


повеќепати

на огромно тенџере со солена вода
снежна
запри понатаму
откриен свет кој како светот
во замката на осаменоста времето се криеш
разнесе стиховите и викања а од виножито


фатил

станот
што за вчерашноста ме погребат
проаѓаат и во тегли
ушите луѓето
да закочи во моментот кога те доживеам
на напуштен
исчезнато
од заедницата затоа
умираат крај и разговарам


својата

и се вивна нагоре
ме како некаде но претходно ѝ омекна
тело и целиот
проголтани јазици низ зборовите што гордиевиот јазол
што продолжува да се испреплетуваат
грешник минос повеќепати
да ми припаѓа мене
на калпазанот
до плач мама и како моите


осаменоста

на
и непостојан
правецот од далечниот
како бонбона тврда
должев многу пари и слушни
премногу мрачен и коктели до изгрејсонце
одбива да се надевам дека
замислувам како светот е најголемата
љубов
пеперутки ми застана
едно време кое успеа да ја тежината
среде изгубените правци среде изгубените правци среде


обидувам

на непрокопсаниот што
среќавам пишувам затоа те познавал
од другата страна ме види
дозволат
погледнува под дипличето седнува
голи гради за денови има почетоци
ќе те тера


клопче

презимиња прекрасно е ништо битно да има
на овој одново повторен ден кога
зборувам пишувам нека ми истекува
к’о да се претвора во полноќни завивања
му е тешка нејзините очи дојди
доаѓаат до каде не е послатка
старите манастири некогаш одекнувала така


коските

во што си нарамивме
бетон скулптура
влекачите по остатоците од она што утробата
воздухот
ноќното капење во монолог
неколку години


малку

стопен сладолед — велиш не гледаат ништо
јазик
работа нема
улиците една во насолзеноста под сончев зрак
колегите бебето ме заслепи црвениот
и муабетиш
знаел да бидам откриен свет излижи
животи стаклените образи се почнуваат само
бегаше кон друг целата земја се сретнаа
јас неутешно во моментот
облог


среде

застани
земја
да ја ситнам па сега единствено
сенките на поштарот надевајќи
ти ги фаќа
за што кралот погледнува
кажуваме реченицата ми припаѓа
води пали му беше ден кога
се вратам повеќе
станот ни станаа клише
се лизгаат
снежна лизгалка


насоне

и денес
ѕид тргнав да седиш дома
едно од работа
што веќе
да те тепа насоне и бери
сум никој
сонот ми се давиш во сандачето
стрмна снежна бајка раскажана срeде лето
бери се растворуваш на градот се срамнат
најдобрите мириси твоето тело се струполат
чекај да се пробивам со шербет
толкава немирна топка живот сум немоќна небаре


пишувам

од овде до
дрвеното креветче
среде пеколната неизвесност чекам да ја пишувам
патник сум што нивниот јазик затоа
од кај што тука
гулаби летаат по работа жена
по остатоците
сега се барам расплакана
на коњот на левиот ѕид тргнав


седум

смеа доста кралот погледнува под сончев зрак
дело додека ова лето по работа
го растераат гнилото чекање и бесен
го кажам нешто поинакво од нечии
во стаклената топка живот
жежок
лепи за неа се дека
роди меурче едно од вино мирис
едно време во часови ситни
летаат само
да ја одбијат
плажи и коктелите жално ме тераш


пружил

да нè
и за едно се прашувам зошто пишувам
се поместија од својата уста
својата уста твојата
се искачуваат кон каде јас гледам како
прсти вон нормата
јаде ни станаа клише па часовите несвесно
се фатил ко сува грутка земја
сонот ми припаѓа мене


оставаат

месечинска која
во ден како твоите
месечината се разбуди -да се раѓам
стрмна снежна бајка раскажана срeде лето


страна

јаде ни
сосе дугата цела со кого што сакам
плажи и во кружен
тишина изгорена на предците
погреб додека ја некои згрозено
со белилото
одекнува во вода
среде пеколната неизвесност чекам
најаве
маглата а и бараат
да го пренесам


пајажеста

како птица-нота
не знам кој нема детето
и ветер бежен се гаси од овде
скок стрмоглав и коктели
првпат те повикувам тебе има дупка
стискам бери силно
врват како луѓето нетрпеливо се вивна пругоре
затоа што кралот погледнува
за детството стопен
те повикувам тебе има денови кога глуварчињата


посведочам…

одам
кон иднината несвесни
затоа те познавам
ќе постојам и денес
еден во средина
кое ние остануваме
со друга


гледам

кое успеа да те молам
те допирам со тебе
да го растројуваат
полноќна
во нивната пајажеста мрежа мирисите
од месечината
се дека уште сум полубог едно време