La Perdita Princino de Oz - Donald Broadribb.md

% La Perdita Princino de Oz % Donald Broadribb

!(images/000092.jpg)

!(images/000038.png)

!(images/000101.png)

!(images/000063.png)

!(images/000083.png)

!(images/000103.png)

!(images/000017.jpg)

!(images/000036.png)

!(images/000051.png)

La Perdita Princino de Oz

De Baum, L. Frank (Lyman Frank), 1856–1919

Ilustrita de Neill, John R. (John Rea), 1877–1943

Tradukita el la Angla al Esperanto de Broadribb, Donald (Donald Richard), 1933–

Unue eldonita en la Angla kiel The Lost Princess of Oz de Reilly & Britton, 1917.

Unue eldonita en Esperanto de Bookleaf Publishing, 1996. Vidu http://www.poboxes.com/bookleaf/

Ĉi tiu traduko kopirajta © 1996 Donald Broadribb. Ĉi tiu eldono estas korektita versio, julio 2000.

La ilustraĵoj kaj aranĝo de ĉi tiu eldono laŭeble plej konformas al tiuj de la originala Angla eldono de 1917. La litertipo estas 16 sur 18.7 pkt Elegant Garamond.

!(images/000085.png)

!(images/000031.png)

!(images/000165.png)

AL MIAJ LEGANTOJ

Kelkaj el miaj junaj legantoj produktas mirindajn

imagaĵojn. Tio plaĉas al mi. Imago portis la homaron

tra la Malluman Epokon al ĝia aktuala nivelo de

civilizacio. Imago instigis Kolumbon trovi Amerikon.

Imago instigis Franklinon trovi elektron. Imago donis

al ni la vapormotoron, la telefonon, la parolmaŝinon

kaj la aŭtomobilon, ĉar necesis revi pri ili antaŭ ol

realigi ilin. Do mi kredas ke revoj-kiujn oni spertas

dum la tago kun malfermaj okuloj kaj plene

funkcianta cerbaparato-verŝajne kondukos al plibonigo

de la mondo. La imagoplena infano fariĝos la

imagoplena viro aŭ virino kiu plej verŝajne kreos,

inventos, kaj tiel evoluigos civilizacion. Elstara

edukisto informas min ke ferakontoj estas valoregaj

por evoluigi la imagadon de infanoj. Mi kredas tion.

Inter la leteroj kiujn mi ricevas de infanoj estas

multaj kun sugestoj pri “kion priverki en la sekva Oz-

Libro”. Kelkaj el la proponataj ideoj estas interesegaj,

aliaj estas tro ekstravagancaj por konsidero-eĉ en

ferakonto. Tamen, ĉiuj plaĉas al mi, kaj mi devas

agnoski ke la ĉefideo en “La Perdita Princino de Oz”

estas sugestita al mi de dolĉa dekunujara knabineto

kiu vizitis min por paroli pri la Lando Oz. Diris ŝi:

“Mi s’pozas ke se Ozma iam perdiĝus, aŭ ŝteliĝus,

ĉiu en Oz multe bedaŭrus.”

Jen ĉio, sed tute sufiĉa bazo sur kiun konstrui ĉi

tiun rakonton. Se vi plezuriĝos per la rakonto, danku

pro tio la lertan sugeston de mia amikineto. Kaj,

parenteze, ne hezitu skribi al mi viajn proprajn

proponetojn kaj sugestojn, tiajn kiuj rezultas el viaj

propraj revoj. Ili nepre interesos min, eĉ se mi ne

povos utiligi ilin en rakonto, kaj la simpla fakto ke vi

ja revis plezurigos min kaj estos bone por vi. Ĉar,

efektive, kara leganto, ĉi tiuj rakontoj pri Oz estas nur

viaj kaj miaj, kaj ni estas partneroj. Dum vi plu volos

legi ilin mi provos verki ilin, kaj mi emas kredi ke la

sekvanta rakontos kelkajn surprizajn aventurojn de la

“Stana Lignohakisto de Oz” kaj liaj kamaradoj.

L. FRANK BAUM,

Reĝa Historiisto de Oz.

“OZCOT”

ĉe HOLLYWOOD

en KALIFORNIO,

!(images/000067.png)

1 Gravega Perdo . . . . . . . . . . . . . . . . .17

2 La Problemoj de Glinda la Bona . . .30

3 Rabo Trafas Kuknjon la Kuketo-

Kuiristinon . . . . . . . . . . . . . . . .38

4 Inter la Palpbrumoj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .57

5 La Amikoj de Ozma Perpleksiĝas . . . . . . . . . . . . . . . . . . .64

6 Oni Serĉas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .77

7 La Karuselaj Montoj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .93

8 La Mistera Urbo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108

9 La Alta Koko-Lorum de Ti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124

10 Toto Perdas Ion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141

11 Buton-Brilo Perdas Sin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 150

12 La Carsuprulo de Herkuo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 161

13 La Vero-Lageto . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 177

14 La Malfeliĉa Pramisto . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188

15 La Granda Lavenda Urso . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198

16 La Malgranda Palruĝa Urso . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206

17 La Renkontiĝo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 220

18 La Konferenco . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 234

19 La Ŝufaristo Ugu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241

20 Pli da Surprizoj . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 249

21 Magio Kontraŭ Magio . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 260

22 En la Vimenaĵa Kastelo. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269

23 Defio al la Ŝufaristo Ugu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 284

24 La Malgranda Palruĝa Urso Parolas Veron . . . . . . . . . . . . 293

25 Ozma de Oz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 299

26 Doroteo Pardonas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 307

!(images/000091.png)

!(images/000130.png)

Gravega Perdo

ĈAPITRO 1

N e p o v i s e s t i

d u b o : Pr i n c i n o

O z m a , l a b e l a

knabina reganto

de la Felando Oz, estis perdita. Ŝi tute malaperis.

Neniu el ŝiaj regatoj—eĉ neniu el ŝiaj plej intimaj

amikoj—sciis kio okazis al ŝi.

Doroteo la unua trovis tion. Doroteo estis mal-

granda knabino el Kansas kiu venis al la Lando Oz

por tie loĝi kaj ricevis tre agrablan ĉambraron en la

reĝa palaco de Ozma, simple ĉar Ozma amis

17

La Perdita Princino de Oz

Doroteon kaj volis ke ŝi loĝu kiel eble plej proksime,

tiel ke la du knabinoj povu multe kunesti.

Doroteo ne estis la sola knabino el la ekstera

mondo kiu estis bonvenigita en Ozon kaj loĝis en la

reĝa palaco. Ankaŭ estis alia nomita Betinjo Bobin,

kies aventuroj instigis ŝin serĉi rifuĝon kun Ozma, kaj

ankoraŭ alia nomita Trot, kiu invitiĝis, kun sia fidela

akompananto, Kap’tano Vilĉjo, hejmiĝi en ĉi tiu

mirinda felando. La tri knabinoj ĉiuj havis ĉambrojn

en la palaco kaj estis bonaj amikoj; sed Doroteo estis

la plej intima amiko de ilia gracoplena Regantino kaj

nur ŝi je kiu ajn horo aŭdacis viziti Ozman en ŝiaj

reĝaj loĝoĉambroj. Ĉar Doroteo jam loĝis en Oz

multe pli longe ol la aliaj knabinoj kaj fariĝis

Princino de la regno.

Betinjo estis unu jaron pli aĝa ol Doroteo kaj Trot

estis unu jaron pli juna, tamen la tri knabinoj estis

sufiĉe similaĝaj por fariĝi intimaj kunludantoj kaj

bone distriĝi kune. Dum la trio konversaciadis unu

matenon en la ĉambro de Doroteo Betinjo proponis

ke ili veturu en la Manĝtulan Landon, kiu estis unu

el la kvar grandaj partoj de la Lando Oz regata de

Ozma.

“Mi ankoraŭ ne estis tie,” diris Betinjo Bobin, “sed

18

!(images/000185.png)

La Perdita Princino de Oz

la Birdotimigilo iam diris al mi ke ĝi estas la plej

bela lando en la tuta Oz.”

“Ankaŭ mi volas kuniri,” aldonis Trot.

“Bone,” diris Doroteo, “mi petos Ozman. Eble ŝi

permesos ke ni kunprenu la Segĉevalon kaj la Ruĝan

Ĉaregon, tio estus por ni multe pli agrabla ol devi

marŝi la tutan vojon. Ĉi tiu Lando Oz estas iom

granda, kiam oni iras al ĉiuj ĝiaj bordoj.”

Do ŝi ekstaris kaj iris laŭ la koridoroj de la belega

palaco ĝis ŝi atingis la reĝan ĉambraron, kiu plenigis

la tutan antaŭan parton de la dua etaĝo. En

malgranda atendoĉambro sidis la servistino de Ozma,

Ĵelea Konfitaĵ, kiu sin okupis per kudrado.

“Ĉu Ozma jam ellitiĝis?” demandis Doroteo.

“Mi ne scias, kara,” respondis Ĵelea. “Mi ne jam

aŭdis ŝin ĉimatene. Ŝi eĉ ne vokis por ke mi pretigu

ŝian banon aŭ matenmanĝon, kaj estas multe post la

kutima tempo por ili.”

“Strange!” krietis la knabineto.

“Jes,” akordis la servistino; “sed kompreneble nenia

damaĝo povus okazi al ŝi. Neniu povas morti aŭ esti

mortigita en la Lando Oz kaj Ozma mem estas

potenca feino, kaj ŝi ne havas malamikojn, laŭ nia

scio. Tial mi tute ne maltrankvilas pri ŝi, kvankam

20

Ĉapitro Unu

konfesendas ke ŝia silento estas malkutima.”

“Eble,” diris Doroteo, penseme, “ŝi plu dormas. Aŭ

eble ŝi legas, aŭ planas ian novan magiaĵon por

bonfari al sia popolo.”

“Ĉio ĉi povus esti vera,” respondis Ĵelea Konfitaĵ,

“tial mi ne aŭdacis ĝeni nian reĝan mastrinon.

Tamen vi estas privilegia, Princino, kaj mi certas ke

al Ozma tute ne ĝenus se vi enirus por paroli kun

ŝi.”

“Kompreneble ne,” diris Doroteo, kaj malferminte

la pordon de la ekstera ĉambro ŝi eniris. Estis tute

kviete tie. Ŝi marŝis en alian ĉambron, kiu estis la

buduaro de Ozma, kaj poste, repuŝinte pezan

drapiraĵon riĉe broditan per fadenoj el pura oro, la

knabino eniris la dormoĉambron de la feina Reganto

de Oz. La ebura kaj ora lito estis vaka; la ĉambro

estis vaka; neniu spuro de Ozma estis trovebla.

Tre surprizite, kvankam ankoraŭ sen timo ke io

okazis al sia amikino, Doroteo reiris tra la buduaro

al la aliaj ĉambroj de la ĉambaro. Ŝi eniris la

muzikoĉambron, la bibliotekon, la laborejon, la

banĉambron, la vestoĉambron kaj eĉ la grandan

tronoĉambron, kiu estis apud la reĝa ĉambraro, sed

en neniu el tiuj lokoj ŝi povis trovi Ozman.

21

La Perdita Princino de Oz

Do ŝi reiris al la antaŭĉambro kie ŝi estis parolinta

kun la servistino, Ĵelea Konfitaĵ, kaj diris:

“Ŝi ne estas en siaj ĉambroj nun, do sendube ŝi

eliris.”

“Mi ne komprenas kiel ŝi povus fari tion sen ke

mi vidus ŝin,” respondis Ĵelea, “krom se eble ŝi

malvidebligis sin.”

“Nu, ŝi ne estas tie,” deklaris Doroteo.

“Do ni iru trovi sin,” proponis la servistino, kiu

ŝajnis iom maltrankvila.

Do ili eliris en la koridorojn kaj tie Doroteo

preskaŭ stumblis pro kurioza knabino kiu dancadis

leĝere laŭlonge de la koridoro.

“Haltu momenton, Ĉifoneroj!” ŝi kriis. “Ĉu vi jam

vidis Ozman ĉimatene?”

“Mi ne!” respondis la kurioza knabino, dancante

pli proksimen. “Mi perdis ambaŭ okulojn dum

baraktado kun la Vuzo, hieraŭnokte, ĉar la besto

forgratis ilin de mia vizaĝo per siaj kvadrataj piedoj.

Do mi metis la okulojn en mian poŝon kaj ĉimatene

Buton-Brilo kondukis min al Onklino Em, kiu

surkudris ilin denove. Do mi vidis tute nenion

hodiaŭ, escepte de dum la ĵusaj kvin minutoj. Do

kompreneble mi ne vidis Ozman.”

22

!(images/000175.png)

La Perdita Princino de Oz

“Nu, bone, Ĉifoneroj,” diris Doroteo, rigardante

interesate la okulojn, kiu estis nur du rondaj nigraj

butonoj kudritaj sur la vizaĝon de la knabino.

Ankaŭ aliaj aspektoj de Ĉifoneroj ŝajnus kuriozaj

al persono vidanta ŝin unuafoje. Oni kutime nomis

ŝin “La Miksĉifona Knabino”, ĉar ŝiaj korpo kaj

membroj estis el gajkolora miksĉifona peplomo

tondita laŭ homa formo kaj plenigita per katuno. Ŝia

kapo estis ronda pilko simile plenigita kaj ligita al ŝiaj

ŝultroj. Ŝiaj haroj estis amaso da brunaj trikfadenoj

kaj por fari ŝian nazon oni tiris parton de la ŝtofo

por formi pilketon kaj ligis ĝin per ŝnuro por teni ĝin

ĝustaloke. Ŝian buŝon oni zorge faris tondante

fendeton en la ĝusta loko kaj vatante ĝin per ruĝa

silko, aldonante du vicojn de perloj por ke ili estu

dentoj kaj iom da ruĝa flanelo kiel langon.

Malgraŭ tiu stranga konsisto, la Miksĉifona

Knabino magie vivis kaj montris sin unu el la plej

gajaj kaj agrablaj el la multaj strangetaj uloj kiuj loĝis

en la miriga Felando Oz. Efektive, Ĉifoneroj estis

ĝenerale amata, kvankam ŝi estis iom supraĵema kaj

nekonstanta kaj faris kaj diris multon kio surprizis

ŝiajn amikojn. Ŝi malofte estis kvieta, ŝi amis danci,

transturniĝi kaj transkapiĝi, grimpi arbojn kaj

24

!(images/000212.png)

La Perdita Princino de Oz

partopreni multajn aliajn aktivajn sportojn.

“Mi iras serĉi Ozman,” komentis Doroteo, “ĉar ŝi

ne estas en siaj ĉambroj kaj mi volas fari al ŝi

demandon.”

“Mi akompanos vin,” diris Ĉifoneroj, “ĉar miaj

okuloj brilas pli ol la viaj kaj povas pli foren vidi.”

“Mi iom dubas pri tio,” respondis Doroteo. “Sed

akompanu min se vi volas.”

Kune ili traserĉis la grandan palacon kaj eĉ la plej

forajn limojn de la palaca tereno, kiu estis tre granda,

sed nenie ili trovi spuron de Ozma. Kiam Doroteo

revenis al kie atendis Betinjo kaj Trot, la vizaĝo de

la knabineto estis iom sobra kaj maltrankvila, ĉar

neniam antaŭe Ozma foriris sen informi siajn

amikojn pri kien ŝi iras, aŭ sen eskorto taŭga por ŝia

reĝa rango.

Tamen ŝi estis for, kaj neniu vidis ŝin foriri.

Doroteo renkontis kaj demandis al la Birdotimigilo,

Tiktoko, la Vilulo, Buton-Brilo, Kap’tano Vilĉjo, kaj

eĉ al la saĝa kaj potenca Sorĉisto de Oz, sed neniu

el ili vidis Ozman post ŝia apartiĝo de siaj amikoj la

antaŭan vesperon kaj iro al siaj ĉambroj.

“Pas’nokte ŝi diris nenion pri foriro ien,” komentis

malgranda Trot.

26

!(images/000003.png)

La Perdita Princino de Oz

“Ne, kaj jen la plej stranga parto,” respondis

Doroteo. “Kutime Ozma sciigas al ni kion ajn ŝi

faras.”

“Kial ne rigardi per la Magia Bildo?” proponis

Betinjo Bobin. “Tio informos al ni pri kie ŝi estas,

post nur sekundo.”

“Kompreneble!” kriis Doroteo. “Kial mi ne jam

elpensis tion?” kaj tuj la tri knabinoj rapidis al la

buduaro de Ozma, kie la Magia Bildo ĉiam pendis.

Tiu Magia Bildo estis unu el la plej gravaj trezoroj

de la reĝina Ozma. Estis granda ora kadro, en kies

centro estis blugriza kanvaso sur kiu diversaj scenoj

konstante aperadis kaj malaperadis. Se oni staris

antaŭ ĝi kaj volis vidi kion faras iu persono—kie ajn

en la mondo—nur necesis ke oni esprimu la deziron

kaj la sceno en la Magia Bildo ŝanĝiĝis kaj ekestis la

sceno kie estas tiu persono kaj montris precize kion

li aŭ ŝi faras. Do la knabinoj sciis ke estos facile

deziri vidi Ozman, kaj per la bildo ili rapide ekscios

kie ŝi estas.

Doroteo antaŭeniris al la loko kie la bildon kutime

protektis dikaj satenaj kurtenoj, kaj disapartigis la

drapiraĵojn. Farinte tion ŝi staris miregante, dum ŝiaj

du amikoj kriis pro malkontentiĝo.

28

!(images/000033.png)

Ĉapitro Unu

La Magia Bildo mankis. Nur vaka spaco sur la

muro malantaŭ la kurtenoj montris kie ĝi antaŭe

pendis.

29

!(images/000025.png)

La Problemoj de Glinda la Bona

ĈAPITRO 2

Tiun saman mat-

enon estis granda

e k s c i t i ĝ o e n l a

k a s t e l o d e l a

Potenca Sorĉistino de Oz, Glinda la Bona. Tiu

kastelo, situanta en la Lando de la Kveluloj,

grandadistance sude de la Smeralda Urbo kie regis

Ozma, estis grandioza strukturo el belega marmoro

kaj arĝentaj latisoj. Tie loĝis la Sorĉistino, ĉirkaŭate

de aro de la plej belaj knabinoj de Oz, venintaj el la

kvar landoj de tiu felando kaj ankaŭ el la glora

30

Ĉapitro Du

Smeralda Urbo mem, kiu staris en la angulo kie la

kvar landoj renkontiĝis.

Oni opiniis granda honoro permeson servi la

bonan Sorĉistinon, kies magia arto uziĝis nur por

bonfari al la popolo de Oz. Glinda estis la plej valora

servanto de Ozma, ĉar ŝia sorĉoscio estis miriga kaj

ŝi povis efektivigi preskaŭ ĉion, kion deziris la bela

knabina Reganto de Oz.

El ĉiuj magiaĵoj ĉirkaŭ Glinda en ŝia kastelo estis

nenio pli eksterordinara ol ŝia Granda Arkivo-Libro.

Sur la paĝoj de ĉi tiu Arkivo-Libro konstante

skribiĝis—tagon post tago kaj horon post horo—ĉiuj

gravaj eventoj kiuj okazis ie en la konata mondo, kaj

ili skribiĝis en la libron precize je la momento kiam

la eventoj okazis. Ĉiu aventuro en la Lando Oz kaj

en la granda ekstera mondo, kaj eĉ en lokoj pri kiuj

neniam aŭdis vi kaj mi, registriĝis precize en la

Granda Libro, kiu neniam eraris kaj diris nur la

ekzaktan veron. Pro tio nenio estis kaŝebla for de

Glinda la Bona, kiu bezonis nur rigardi la Grandan

Arkivo-Libron por informiĝi pri ĉio okazinta. Tial,

inter aliaj kialoj, ŝi estis granda Sorĉistino, ĉar la

arkivo faris el ŝi personon pli saĝan ol ĉiu alia

vivanto.

31

La Perdita Princino de Oz

Tiu mirinda libro situis sur granda ora tablo kiu

staris en la mezo de la salono de Glinda. La kruroj

de la tablo, kiuj estis inkrustitaj per multevaloraj

gemoj, estis firme ligitaj al la kahelita planko kaj la

libro mem estis ĉenita al la tablo kaj ŝlosita per ses

fortikaj oraj seruroj, kies ŝlosilojn Glinda portis sur

ĉeno ligita ĉirkaŭ ŝia propra kolo.

La paĝoj de la Granda Libro estis pli granda-

dimensiaj ol tiuj de Usona ĵurnalo kaj kvankam ili

estis maldikegaj ili estis tiomaj ke ili konsistigis

grandegan, tre dikan volumon. Pro siaj ora kovrilo

kaj oraj agrafoj la libro estis tiom multepeza ke tri

viroj apenaŭ povus levi ĝin. Tamen ĉimatene, kiam

Glinda eniris sian salonon post la matenmanĝo,

sekvate de ĉiuj siaj servistinoj, la bonan Sorĉistinon

mirigis trovi ke ŝia Granda Arkivo-Libro estas

mistere malaperinta.

Antaŭenirinte al la tablo, ŝi trovis ke la ĉenoj estis

distranĉitaj per iu akra ilo, kaj tio sendube fariĝis

dum ĉiuj en la kastelo dormadis. Glindan tio ŝokis

kaj ĉagrenis. Kiu farus tian fian aŭdacan agon? Kaj

kiu volus forpreni de ŝi ŝian Grandan Arkivo-

Libron?

La Sorĉistino pensmeditadis dum iom da tempo,

32

!(images/000009.png)

La Perdita Princino de Oz

konsiderante la konsekvencojn de la perdo. Post tio ŝi

iris al sia Ĉambro de Magio por prepari sorĉon kiu

informos ŝin pri kiu ŝtelis la Arkivo-Libron. Sed, kiam

ŝi malŝlosis siajn ŝrankojn kaj malfermis la pordojn,

ŝi trovis ke ĉiuj ŝiaj magiiloj kaj raraj kemiaĵoj estas

forŝtelitaj el sur la bretoj.

La Sorĉistino estis nun kaj kolera kaj alarmita. Ŝi

sidiĝis sur seĝon kaj strebis elpensi kiel tiu

eksterordinara ŝtelo estus farebla. Estis evidente ke la

ŝtelisto estis iu tre potenca, ĉar neniu alia povus

efektivigi tian ŝtelon sen ŝia scio. Sed kiu, en la tuta

Lando Oz, estis sufiĉe potenca kaj lerta por fari tian

fiagon? Kaj kiu, estante kapabla, ankaŭ celus defii la

plej saĝan kaj plej talentan Sorĉistinon en la tuta

historio de la mondo?

Glinda pripensadis tiun perpleksan temon dum

plena horo, kaj je la fino de tiu tempoperiodo ŝi

ankoraŭ ne sciis klarigi ĝin. Sed kvankam ŝiaj iloj kaj

kemiaĵoj estis forŝtelitaj ŝia magiscio ja ne estis ŝtelita,

ĉar neniu ŝtelisto, negrave kiom lerta, povas ŝteli

onian scion, kaj tial scio estas la plej bona kaj plej

sekura trezoro akirebla. Glinda kredis ke kiam ŝi uzos

sufiĉan tempon por akumuli pli da magiaj herboj kaj

eliksiroj kaj por fabriki pli da magiiloj ŝi povos trovi

34

!(images/000019.png)

La Perdita Princino de Oz

kiu estas la ŝtelinto, kaj kio okazis al ŝia valorega

Arkivo-Libro.

“Negrave kiu faris tion,” ŝi diris al siaj servistinoj,

“tiu estas tre malsaĝa persono, ĉar iam li sendube

troviĝos kaj estos tiam severe punita.”

Ŝi nun faris liston de ĉio kion ŝi bezonas kaj

sendis mesaĝistojn al ĉiu parto de Oz kun ordono

akiri la bezonaĵojn kaj porti ilin al ŝi kiel eble

plej baldaŭ. Kaj unu el ŝiaj mesaĝistoj renkontis

la malgrandan Sorĉiston de Oz, kiu rajdas sur la

dorso de la fama vivanta Segĉevalo kaj kroĉiĝas al

ĝia kolo per ambaŭ brakoj; ĉar la Segĉevalo

kuregadas al la kastelo de Glinda rapide kiel la

vento, portante la informon ke Reĝina Ozma,

Reganto de la tuta granda Lando Oz, subite

malaperis kaj neniu en la Smeralda Urbo scias kio

okazis al ŝi.

“Ankaŭ,” diris la Sorĉisto, dum li staris antaŭ la

surprizita Sorĉistino, “la Magia Bildo de Ozma

malaperis, do ni ne povas konsulti ĝin por trovi kie

ŝi estas. Tial mi venis al vi por helpo tuj kiam ni

konsciiĝis pri nia perdo. Ni rigardu en la Grandan

Arkivo-Libron.”

36

!(images/000028.png)

Ĉapitro Du

“Ve,” respondis la Sorĉistino malĝoje, “ni ne povas,

ĉar ankaŭ la Granda Arkivo-Libro malaperis!”

37

!(images/000094.png)

Rabo Trafas Kuknjon la Kuketo-Kuiristinon

ĈAPITRO 3

Unu grava ŝtelo

plia raportiĝis en

la Lando Oz tiun

eventoplenan mat-

enon, sed ĝi okazis tiom for de kaj la Smeralda Urbo

kaj la kastelo de Glinda la Bona ke neniu el la

personoj kiujn ni menciis informiĝis pri la ŝtelo ĝis

post longe.

En la fora sudokcidenta angulo de la Lando de la

Palpbrumoj estas larĝa tablolando atingebla nur per

grimpado de kruta monteto, negrave el kiu direkto

38

Ĉapitro Tri

oni proksimiĝas al ĝi. Sur la montetoflankoj ĉirkaŭ

tiu tablolando tute ne estas vojetoj, nur multaj

dornarbustoj sur kiuj estas akraj dornoj kiuj neebligas

ke la Ozanoj loĝantaj malsupre suprengrimpu por

vidi kio estas sur la supro. Sed supre loĝas la Jipoj,

kaj kvankam la spaco kiun ili okupas estas ne tre

granda la landeto apartenas nur al ili. La Jipoj

neniam—ĝis la tempo kiam komenciĝas ĉi tiu

rakonto—foriris de sia larĝa tablolando por mal-

supreniri en la Landon Oz, nek la Ozanoj iam

grimpis al la lando de la Jipoj.

Loĝante tute solaj, la Jipoj havis kuriozajn

kutimojn kaj ideojn proprajn kaj ne similis al iu alia

popolo de la Lando Oz. Iliaj domoj estis dismetitaj

sur la tuta plata surfaco; ne kiel urbo, kungrupigitaj,

sed metitaj kie ajn volis la kaprico de la posedantoj,

kun kampoj unuloke, arboj aliloke, kaj kuriozaj

vojetoj kunligantaj la domojn.

Tie, dum la mateno kiam Ozma tiom strange

malaperis de la Smeralda Urbo, Kuknjo la Kuketo-

Kuiristino trovis ke ŝia diamantornamita ora teler-

lavujo estis ŝtelita, kaj ŝi tiom alarmis pro la perdo kaj

kriis kaj lamentis tiom laŭte ke multaj Jipoj grupiĝis

ĉirkaŭ ŝian domon por demandi pri kio okazis.

39

La Perdita Princino de Oz

Estis serioza afero, ie ajn en la Lando Oz, akuzi

ke iu ŝtelis, do kiam la Jipoj aŭdis Kuknjon la

Kuketo-Kuiristinon deklari ke ŝia juvelita telerlavujo

estas ŝtelita ili kaj humiliĝis kaj ĉagreniĝis kaj devigis

Kuknjon akompani ilin al la Ranulo por trovi kion

fari.

Mi supozas ke vi neniam antaŭe aŭdis pri la

Ranulo, ĉar kiel ĉiuj aliaj loĝantoj sur tiu tablolando

li neniam estis for de ĝi, nek iu iris tien por vidi lin.

La Ranulo estis, efektive, ido de la ordinaraj ranoj de

Oz, kaj kiam li estis naskita li unue loĝis en lageto

en la Lando de la Palpbrumoj kaj estis kiaj ĉiuj aliaj

ranoj. Havante aventureman naturon, tamen, li

baldaŭ saltetis el sia lageto kaj komencis veturadi; sed

granda birdo venis kaj kaptis lin per sia beko kaj

komencis forflugi kun li al sia nesto. Estante alte en

la aero la rano skuis sin tiom freneze ke li liberiĝis

kaj falis suben—suben—suben en malgrandan kaŝitan

lageton sur la tablolando de la Jipoj. Nu, ŝajnas ke

tiu lageto estis nekonata de la Jipoj ĉar ĝi estis

ĉirkaŭata de dikaj arbustoj kaj ne estis proksima al

loĝejo, kaj ĝi montriĝis sorĉita lageto, ĉar la rano

kreskis tre rapide kaj fariĝis tre granda, manĝante la

magian skoŝon kiu troviĝas en neniu alia loko sur la

40

!(images/000074.png)

La Perdita Princino de Oz

tero, nur en tiu unusola lageto. Kaj la skoŝo ne nur

grandigis la ranon, tiel ke kiam li ekstaris sur siaj

malantaŭaj kruroj li estis alta kiel kiu ajn Jipo en la

lando, sed ĝi nekutime inteligentigis lin, tiel ke li

baldaŭ sciis pli ol la Jipoj kaj kapablis rezoni kaj

argumenti tre, tre bone.

Ne estus supozeble ke rano tiatalenta restus en

kaŝita lageto, do li fine eliris kaj interiris la popolon

de la tablolando, kiuj miregis pro lia aspekto kaj

trovis tre impona lian erudicion. Ili neniam antaŭe

vidis ranon kaj la rano neniam antaŭe vidis Jipon,

sed ĉar estis multaj Jipoj kaj nur unu rano, la rano

fariĝis plej grava. Li ne plu saltadis, sed staris rekta

sur siaj malantaŭaj kruroj kaj vestis sin bele kaj sidis

sur seĝoj kaj faris ĉion faratan de homoj; do oni

baldaŭ nomis lin la Ranulo kaj tiu estas lia sola nomo

ekde tiam.

Post pluraj jaroj la popolo jam traktis la Ranulon

kiel sian konsiliston rilate al ĉiu problemo. Ili

prezentis ĉiujn siajn problemojn al li kaj kiam li

nenion sciis li ŝajnigis scii, kio ŝajne estis egale

sukcesa. Efektive, la Jipoj kredis ke la Ranulo estas

pli saĝa ol vere li estis, kaj li lasis ilin kredi tion, ĉar

li tre fieris pro sia aŭtoritata stato.

42

Ĉapitro Tri

Alia lageto ekzistis sur la tablolando, kiu ne estis

sorĉita sed enhavis bonan klaran akvon kaj situis

proksime al la loĝejoj. Tie la popolo konstruis por la

Ranulo propran domon, proksime al la rando de la

lageto, tiel ke li povis bani sin aŭ naĝi kiam ajn li

volis. Li kutime naĝis en la lageto dum la frua

mateno, antaŭ ol iu alia ellitiĝis, kaj dum la tago li

vestis sin per siaj belaj vestaĵoj kaj sidis en sia domo

kaj akceptis la vizitojn de ĉiuj Jipoj venintaj al li por

peti konsilon.

La kutima kostumo de la Ranulo konsistis el

ĝisgenua pantalono el flava satena pluŝo, kun

ornamaĵoj el ora pasamento kaj juvelitaj genubukoj;

blanka satena veŝto kun arĝentaj butonoj en kiuj

estis soliteraj rubioj; hirundovosta mantelo brile

flava; verdaj ŝtrumpoj kaj ruĝaj ledaj ŝuoj

suprenturnitaj ĉe la piedfingrejo kaj havantaj

diamantajn bukojn. Li surportis, kiam li ekstere

marŝadis, purpuran silkan ĉapelon kaj li tenis

orkapan bastonon. Sur siaj okuloj li portis grandajn

okulvitrojn kun oraj randoj, ne ĉar liaj okuloj

malfortis sed ĉar la okulvitroj aspektigis lin saĝa, kaj

tiom distingita kaj bela estis lia aspekto ke ĉiuj Jipoj

multe fieris pro li.

43

La Perdita Princino de Oz

Ne ekzistis Reĝo aŭ Reĝino en la Lando de la

Jipoj, do la simplaj loĝantoj nature ekkonsideris la

Ranulon sia estro kaj ne nur ilia konsilisto kiam ajn

estis urĝe. Per sia koro la granda rano sciis ke li ne

estas pli saĝa ol la Jipoj, sed estis tre rimarkinde ke

rano scias tiom kiom homo, kaj la Ranulo estis sufiĉe

sagaca por kredigi al la popolo ke li estas multe pli

saĝa ol estas vere. Ili neniam suspektis ke li estas

fraŭdulo, ili nur aŭskultis tre respekteme liajn vortojn

kaj plenumis kion ajn li konsilis al ili.

Nun, kiam Kuknjo la Kuketo-Kuiristino tiom

alarmis pro la ŝteliĝo de ŝia diamantornamita

telerlavujo, la unua penso de la popolo estis ke ili

konduku ŝin al la Ranulo kaj informu lin pri la

perdo, kredante ke kompreneble li povos diri al ŝi kie

trovi ĝin.

Li aŭskultis la historion kun siaj grandaj okuloj

plene malfermitaj malantaŭ la okulvitroj, kaj diris per

sia profunda kvaka voĉo:

“Se la telerlavujo estas ŝtelita, nepre iu prenis

ĝin.”

“Sed kiu?” demandis Kuknjo, malkviete. “Kiu estas

la ŝtelinto?”

“Tiu kiu prenis la telerlavujon, kompreneble,”

44

!(images/000065.jpg)

Ĉapitro Tri

respondis la Ranulo, kaj aŭdinte tion ĉiuj Jipoj jese

skuis la kapon tre serioze kaj diris unu al la alia:

“Tute vere!”

“Sed mi volas mian telerlavujon!” kriis Kuknjo.

“Neniu kulpigus vin pro tiu deziro,” komentis la

Ranulo.

“Do diru al mi kie mi trovos ĝin,” ŝi postulis.

Rigardon tre saĝan direktis la Ranulo al ŝi kaj li

levis sin el sia seĝo kaj fiere promenis tien kaj reen

en la ĉambro kun la manoj sub siaj baskoj, tre pompe

kaj impone. Nun la unuan fojon tiom malfacila

problemo prezentiĝis al li kaj li volis tempon dum

kiu pensi. Malvolontege li permesus ilin suspekti ke

li estas senscia do li pensis tre tre forte pri kiel

respondi al la virino sen perfidi sin.

“Mi volas informi vin,” diris li, “ke antaŭ nun

nenio iam ŝteliĝis en la Lando de la Jipoj.”

“Ni jam scias tion,” respondis Kuknjo la Kuketo-

Kuiristino, senpacience.

“Sekve,” pludiris la Ranulo, “ĉi tiu ŝtelo fariĝas tre

grava.”

“Nu, kie estas mia telerlavujo?” demandis la

virino.

“Ĝi estas perdita; sed ĝi estas trovenda. Domaĝe,

45

La Perdita Princino de Oz

ni ne havas policistojn aŭ detektivojn por solvi la

misteron, do ni devos utiligi aliajn rimedojn por

reakiri la perditaĵon. Kuknjo unue verku Proklamon

kaj najlu ĝin al la pordo de sia domo, kaj la

Proklamo diru ke kiu ŝtelis la juvelitan telerlavujon

nepre redonu ĝin tuj.”

“Sed eble neniu redonos ĝin,” sugestis Kuknjo.

“Tiukaze,” diris la Ranulo, “tiu fakto mem pruvos

ke neniu ŝtelis ĝin.”

Tio ne kontentigis Kuknjon, sed ŝajne la aliaj Jipoj

forte aprobis la planon. Ili ĉiuj konsilis ke ŝi agu kiel

diris la Ranulo, do ŝi metis la afiŝon sur sian pordon

kaj atendis pacience ke iu redonu la telerlavujon—

kion neniu faris.

Denove ŝi iris, akompanate de grupo de siaj

najbaroj, al la Ranulo, kiu jam multe pripensis la

aferon. Diris li al Kuknjo:

“Mi nun konvinkiĝis ke neniu Jipo prenis vian

telerlavujon, kaj, ĉar ĝi foriris el la Lando de la Jipoj,

mi konjektas ke fremdulo venis el la mondo sube de

ni, en la nokta mallumo kiam ni ĉiuj dormadis, kaj

forprenis vian trezoron. Neniu alia ekspliko de ĝia

malapero eblas. Do, se vi volas repreni tiun oran,

diamantornamitan telerlavujon, vi devos eniri la

46

!(images/000037.png)

La Perdita Princino de Oz

suban monon por serĉi ĝin.”

Tio ja vere estis konsterna propono. Kuknjo kaj

ŝiaj amikoj iris al la rando de la plata tablolando kaj

rigardis laŭ la kruta montetoflanko ĝis la subaj

ebenaĵoj. Tiom distanca estis la malsupro de la

monteto ke nenio tie estis klare videbla kaj ŝajnis al

la Jipoj tre aventureme, eble danĝere, iri tiom for de

la hejmo en nekonatan landon.

Tamen, Kuknjo multege deziris sian telerlavujon,

do ŝi turnis sin al siaj amikoj kaj demandis:

“Kiu akompanos min?”

Neniu respondis tiun demandon, sed post ioma

silento unu Jipo diris:

“Ni scias kio estas ĉi tie, sur la supro de ĉi tiu

plata monteto, kaj ĝi ŝajnas al ni tre plaĉa loko; sed

kio estas malsupre, tion ni ne scias. Verŝajne ne estas

egale plaĉe, do ni prefere restu kie ni nun estas.”

“Eble estas multe pli bona lando ol ĉi tie,” sugestis

la Kuketo-Kuiristino.

“Eble, eble,” respondis alia Jipo, “sed kial riski?

Kontento pro onia fato estas vera saĝeco. Eble, en iu

alia lando, ekzistas pli bonaj kuketoj ol tiuj kiujn vi

kuiras; sed ĉar ni ĉiam manĝis viajn kuketojn, kaj

amis ilin—escepte de kiam ili estas malsupre

48

Ĉapitro Tri

bruligitaj—ni ne sopiras pli bonajn.”

Kuknjo eble konsentus al tiu argumento se ŝi ne

tiom fervorus trovi sian valoregan telerlavujon, sed

nun ŝi kriis senpacience:

“Vi estas malkuraĝuloj—ĉiuj! Se neniu el vi

akceptos esplori kun mi la grandan mondon for de

ĉi tiu malgranda monteto, mi nepre iros sola.”

“Tre bona decido,” deklaris la Jipoj, multe pli

trankvile. “Via telerlavujo perdiĝis, ne la nia; kaj, se

vi pretas riski viajn vivon kaj liberecon per klopodo

reakiri ĝin, neniu rifuzos al vi tiun privilegion.”

Dum ili tiel konversaciadis la Ranulo proksimiĝis

al ili kaj rigardis la ebenaĵon per siaj grandaj okuloj

kaj ŝajnis nekutime pripensema. Efektive, la Ranulo

pensis ke li volonte vidos pli de la mondo. Ĉi tie

en la Lando de la Jipoj li fariĝis la plej grava ulo

kaj lia graveco nun komencis tedi lin. Estus agrable

ke aliaj homoj cedu al li kaj petu lian konsilon kaj

li ne povis trovi kaŭzon ke lia famo ne disvastiĝu

tra la tuta Oz.

Li sciis nenion pri la resto de la mondo, sed estis

verŝajne ke pli da homoj loĝas preter la monto kie

li nun loĝas ol estas ĉi tie da Jipoj, kaj se li estos

inter ili li povos surprizi ilin per sia saĝeco kaj

49

La Perdita Princino de Oz

devigi ilin kliniĝi antaŭ li same kiel la Jipoj. Alivorte,

la Ranulo ambiciis fariĝi ankoraŭ pli grava, kio ne

estis ebla se li ĉiam restos sur ĉi tiu monto. Li volis

ke aliaj vidu liajn belegajn vestaĵojn kaj aŭskultu

liajn solenajn parolojn, kaj jen kialo foriri de la

Lando de la Jipoj. Do li diris al Kuknjo la Kuketo-

Kuiristino:

“Mi akompanos vin, estimata virino,” kio multe

plaĉis al Kuknjo ĉar ŝi opiniis ke la Ranulo povos

multe helpi ŝin dum ŝia serĉado.

Sed nun, ĉar la potenca Ranulo decidis entrepreni

la veturon, pluraj Jipoj kiuj estis junaj kaj kuraĝaj tuj

decidis kuniri; do la sekvan matenon post la

matenmanĝo la Ranulo kaj Kuknjo la Kuketo-

Kuiristino kaj naŭ el la Jipoj komencis gliti

malsupren sur la flanko de la monto. La dornarbustoj

kaj kaktoj estis tre pikemaj kaj estis malkomforte tuŝi

ilin, do la Ranulo ordonis ke la Jipoj iru la unuaj kaj

rompu padon, tiel ke kiam li sekvos ilin liaj belaj

vestaĵoj ne ŝiriĝos. Ankaŭ Kuknjo surhavis sian plej

bonan robon, kaj simile timis la dornojn kaj pikaĵojn,

do ŝi tenis sin malantaŭ la Ranulo.

Ili iom malrapide iradis kaj la nokto kovris ilin

antaŭ ol ili estis irintaj nur duonon de la

50

Ĉapitro Tri

montoflanko, do ili trovis kavon en kiu ili estos

ŝirmataj ĝis la mateno. Kukjo kunportis korbon

plenan de ŝiaj famaj kuketoj, do ili ĉiuj manĝis

abunde.

Dum la dua tago la Jipoj komencis voli ke ili ne

estu entreprenintaj ĉi tiun aventuron. Ili multe

grumblis pro la devo fortranĉi la dornojn por fari

vojon por la Ranulo kaj la Kuketo-Kuiristino, ĉar ilia

propra vestaro suferis multan ŝiriĝon, dum Kukjno kaj

la Ranulo veturis sekure kaj komforte.

“Se vere venis iu al nia lando por ŝteli vian

diamantan telerolavujon,” diris unu Jipo al Kuknjo,

“certe estis birdo, ĉar neniu persono vira aŭ virina aŭ

infana povus grimpi tra ĉi tiuj arbustoj kaj

remalsupreniri.”

“Kaj se li ja farus tion,” diris alia Jipo, “la

diamantornamita ora telerlavujo ne kompensus la

malfacilaĵojn kaj suferojn.”

“Rilate al mi,” komentis tria Jipo, “mi preferus reiri

al mia hejmo kaj elfosi kaj poluri pli da diamantoj,

kaj mini pli da oro, kaj fari por vi novan telerlavujon,

ol gratiĝi de la kapo ĝis la kalkano per ĉi tiuj

arbustaĉoj. Eĉ nun, se mia patrino vidus min, ŝi ne

rekonus min kiel sian filon.”

51

La Perdita Princino de Oz

Kuknjo ne atentis tiujn murmurojn, nek la Ranulo.

Kvankam ilia veturo estis malrapida la Jipoj faciligis

ĝin por ili, tiel ke ili ne emis plendi kaj ne deziris

retreniri.

Tre proksime al la malsupro de la granda monteto

ili venis al granda abismo, kies flankoj estis glataj kiel

vitro. La abismo etendiĝis tre foren—ili ne povis vidi

ĝian finon iudirekte—kaj kvankam ĝi ne estis tre

larĝa ĝi estis multe tro larĝa por transsalto fare de la

Jipoj. Kaj se ili enfalus verŝajne ili eble neniam povos

reeliri.

“Finiĝis nia veturo,” diris la Jipoj. “Ni devas

retreniri.”

Kuknjo la Kuketo-Kuiristino komencis plori.

“Mi neniam retrovos mian belan telerolavujon—

kaj mia koro rompiĝos!” ŝi ploregis.

La Ranulo iris al la rando de la abismo kaj per

unu okulo zorge mezuris la distancon ĝis la alia

flanko.

“Ĉar mi estas rano,” diris li, “mi povas salti, kiel

ĉiuj ranoj; kaj, ĉar mi estas tre granda kaj forta, mi

certas ke mi povos transsalti ĉi tiun abismon facile.

Sed vi aliaj, ĉar vi ne estas ranoj, retreniru la vojon

laŭ kiu vi venis.”

52

Ĉapitro Tri

“Ni volonte faros tion,” kriis la Jipoj kaj tuj ili

turnis sin kaj komencis grimpi la krutan monton,

sentante ke ili spertis multe tro da ĉi tiu

malkontentiga aventuro. Kuknjo la Kuketo-Kuiristino

tamen ne akompanis ilin. Ŝi sidiĝis sur rokon kaj

ploris kaj larmis kaj estis tre mizera.

“Nu,” diris la Ranulo al ŝi, “mi nun adiaŭos vin.

Se mi trovos vian diamante ornamitan oran

telerlavujon mi promesos certigi ke ĝi sekure

resendiĝos al vi.”

“Sed mi preferas mem trovi ĝin!” ŝi diris. “Atentu,

Ranulo, kial vi ne povos porti min trans la abismon

dum vi saltos? Vi estas granda kaj forta, mi estas

malgranda kaj maldika.”

La Ranulo serioze pripensis tiun sugeston. Estis

vere ke Kuknjo la Kuketo-Kuiristino ne estas

multepeza persono. Eble li povos transsalti la

abismon portante ŝin sur sia dorso.

“Se vi akceptos riski falon,” diris li, “mi provos.”

Tuj ŝi eklevis sin kaj ĉirkaŭbrakumis lian kolon.

Tio estas, ŝi kaptis lin kie devus esti lia kolo, ĉar la

Ranulo tute ne havis kolon. Li kaŭriĝis, laŭ la

maniero de saltontaj ranoj, kaj per siaj potencaj

malantaŭaj kruroj li faris grandegan salton.

53

La Perdita Princino de Oz

Trans la abismon li flugis, kun la Kuketo-

Kuiristino sur sia dorso, kaj li tiom forte saltis—por

certigi ke li ne enfalos—ke li flugis trans multajn

dornarbustojn kreskantajn sur la alia flanko kaj

surteriĝis en vaka spaco kiu estis tiom preter la

abismo ke kiam ili retrenrigardis ili tute ne povis vidi

ĝin.

Kuknjo nun deiris de la dorso de la Ranulo kaj li

rerektigis sin kaj zorge forbrosis la polvon de sia

velura mantelo kaj rearanĝis sian blankan satenan

kravaton.

“Mi tute ne sciis ke mi povas salti tiom foren,” li

diris, miroplene. “Saltado estas ankoraŭ plia kapablo

kiun mi povas aldoni al la longa listo de agoj kiujn

mi povas fari.”

“Certe vi bonege ransaltas,” diris la Kuketo-

Kuiristino, admire; “sed, kiel vi diris, vi estas

multmaniere miriga. Se ni renkontos homojn ĉi tie

mi certas ke ili opinios vin la plej grava kaj grandioza

vivantulo.”

“Jes,”

li

respondis,

“verŝajne

mi

mirigos

fremdulojn, ĉar ili ĝis nun neniam spertis la plezuron

vidi min. Ankaŭ ili miregos pro mia granda erudicio.

Kiam ajn mi malfermas mian buŝon, Kuknjo, mi

54

!(images/000137.png)

!(images/000073.png)

La Perdita Princino de Oz

riskas diri ion gravan.”

“Estas vere,” ŝi akordis, “kaj bonfortune via buŝo

estas tre larĝa kaj malfermiĝas tre grande, ĉar alie la

saĝo eble ne povus plene eliri.”

“Eble la naturo faris ĝin granda ĝuste tiucele,”

diris la Ranulo. “Sed venu; ni nun pluiru, ĉar

malfruiĝas kaj ni devos trovi ian ŝirmejon antaŭ ol la

nokto trafos nin.”

56

!(images/000086.png)

Inter la Palpbrumoj

ĈAPITRO 4

La loĝataj partoj

de la Lando de la

Palpbrumoj estas

plenaj de feliĉaj

kaj kontentaj homoj kiujn regas stana Imperiestro

nomata Noĉjo Hakisto, kiu siavice estas regato de la

bela knabina Reganto, Ozma de Oz. Sed ne la tuta

Lando de la Palpbrumoj estas plene loĝata. Oriente, la

parto plej proksima al la Smeralda Urbo, estas vojoj

kaj belaj domoj de kultivistoj, sed kiam oni veturas

okcidenten oni unue atingas branĉon de la Rivero

57

La Perdita Princino de Oz

Palpbruma, kaj preter ĝi estas kruda lando kie loĝas

malmultaj personoj, kaj kelkaj el ili estas tute

nekonataj de la resto de la mondo. Trairinte tiun

krudan parton de teritorio, kiun neniu vizitas, oni

atingas ankoraŭ alian branĉon de la Rivero Palpbruma,

kaj transirinte tion oni trovas alian bone loĝatan

parton de la Lando de la Palpbrumoj, etendiĝantan

okcidenten al tutapud la Mortiga Dezerto kiu ĉirkaŭas

la tutan Landon Oz kaj apartigas tiun privilegian

felandon de la pli kutima ekstera mondo. La

Palpbrumoj loĝantaj en tiu okcidenta parto havas

multajn stanminojn, kaj el stano ili fabrikas multan

riĉan juvelaron kaj aliajn aĵojn, kiujn oni alte taksas

en la Lando Oz ĉar stano estas brila kaj bela, kaj ĝi

estas malpli ofta tie ol oro kaj arĝento.

Tamen ne ĉiuj Palpbrumoj estas ministoj, ĉar

kelkaj kultivas la kampojn kaj kreskigas grenon por

manĝaĵoj, kaj al unu el tiuj ekstremokcidentaj

kultivejoj Manĝtulaj unue venis la Ranulo kaj Kuknjo

la Kuketo-Kuiristino post sia malsupreniro de la

monto de la Jipoj.

“Jadi!” kriis Nellary, la edzino Manĝtula, kiam ŝi

vidis la strangan paron proksimiĝi al la domo. “Mi

vidis multajn strangajn ulojn en la Lando Oz, sed

58

Ĉapitro Kvar

neniun pli strangan ol ĉi tiu giganta rano, kiu vestas

sin kiel homo kaj marŝas sur siaj malantaŭaj kruroj.

Venu, Viljonĉjo,” ŝi vokis al sia edzo, kiu manĝadis

sian matenmanĝon, “rigardu tiun mirigan fuŝfariton.”

Viljonĉjo la Palpbrumo venis al la pordo kaj

elrigardis. Li plu staris en la pordejo kiam la Ranulo

proksimiĝis kaj diris per aroganta kvako:

“Diru al mi, bonulo, ĉu vi vidis diamantornamitan

oran telerlavujon?”

“Ne; nek kuprokovritan omaron,” respondis

Viljonĉjo, egale arogantavoĉe.

La Ranulo rigardis lin malplezure kaj diris:

“Ne estu senrespekta, ulo!”

“Ne,” pludiris Kuknjo la Kuketo-Kuiristino, rapide,

“vi nepre estu ĝentila al la granda Ranulo, ĉar li estas

la plej saĝa persono en la tuta mondo.”

“Laŭ kiu?” demandis Viljonĉjo.

“Laŭ si mem,” respondis Kuknjo, kaj la Ranulo

kapjesis kaj fiere marŝis tien kaj reen, svingante sian

orkapan bastonon tre gracie.

“Ĉu la Birdotimigilo agnoskas ke ĉi tiu tro-

kreskinta rano estas la plej saĝa persono en la

mondo?” demandis Viljonĉjo.

“Mi ne scias kiu estas la Birdotimigilo,” respondis

59

La Perdita Princino de Oz

Kuknjo la Kuketo-Kuiristino.

“Nu, li loĝas en la Smeralda Urbo, kaj laŭfame li

havas la plej bonan cerbon en la tuta Oz. Sciu ke la

Sorĉisto donis ĝin al li.”

“La mia kreskis en mia kapo,” diris la Ranulo

pompe, “do mi kredas ke ĝi estas pli bona ol io farita

de Sorĉisto. Tiom saĝa mi estas ke kelkfoje mia saĝo

dolorigas mian kapon. Mi scias tiom ke ofte mi devas

forgesi iom, ĉar neniu sola ulo, negrave kiom granda,

kapablas enhavi tiom da saĝo.”

“Sendube estas tre malagrable esti tute plena de

saĝo,” komentis Viljonĉjo mediteme, kaj rigardante la

Ranulon dubeme. “Bonfortune mi mem scias nur

malmulton.”

“Tamen mi esperas ke vi scias kie estas mia juvelita

telerlavujo,” diris la Kuketo-Kuiristino maltrankvile.

“Mi scias eĉ ne tion,” respondis la Palpbrumo.

“Por ni estas sufiĉe malfacile scii kie estas niaj propraj

telerlavujoj, ni ne bezonas atenti la telerlavujojn de

aliaj personoj.”

Trovinte lin tiom senscia, la Ranulo proponis ke ili

plumarŝu kaj serĉu la telerlavujon de Kuknjo aliloke.

Ŝajne Viljonĉjon la Palpbrumon ne multe imponis la

granda Ranulo, kion tiu persono opiniis egale

60

!(images/000047.png)

La Perdita Princino de Oz

neklarigebla kiom ĉagrena; sed eble aliaj en ĉi tiu

nekonata lando montriĝos pli respektoplenaj.

“Mi volonte renkontus tiun Sorĉiston de Oz,”

komentis Kuknjo, dum ili marŝis laŭlonge de pado.

“Se li povis doni cerbon al Birdotimigilo do eble li

povus trovi mian telerlavujon.”

“Puf!” muĝetis la Ranulo malestime; “mi estas pli

potenca ol ia Sorĉisto. Dependu de mi. Se via

telerlavujo estas ie en la mondo mi nepre trovos ĝin.”

“Se ne, mia koro rompiĝos,” deklaris la Kuketo-

Kuiristino lamentovoĉe.

Dum kelka tempo la Ranulo plumarŝadis silente.

Post tio li demandis:

“Kial tiom gravas al vi telerlavujo?”

“Ĝi estas mia plej valora trezoro,” respondis la

virino. “Ĝi apartenis al mia patrino kaj al ĉiuj miaj

prapatrinoj, ekde la komenco de la tempo. Ĝi estas,

mi kredas, la plej malnova aĵo en la tuta Lando de

la Jipoj—nu, ĝi estis tia kiam ĝi estis tie—kaj,” ŝi

pludiris, mallaŭtigante sian voĉon al respektoplena

flustro, “ĝi havas magian povon!”

“Kiel?” demandis la Ranulo, kiun ŝajne surprizis

tiu deklaro.

“Nu, unue, kiu ajn posedis tiun telerlavujon estis

62

!(images/000058.png)

Ĉapitro Kvar

bona kuiristo. Kiel scias vi kaj ĉiuj Jipoj, neniu rivalas

min rilate al la bakado de bonaj kuketoj. Tamen, la

matenon post la ŝteliĝo de mia telerlavujo, mi faris

aron da kuketoj kaj ili bruliĝis en la forno! Mi faris

alian aron kaj ili estis tro malmolaj kaj nemanĝeblaj,

tial mi hontis pro ili kaj enterigis ilin. Eĉ la tria

kuketaro, kiun mi kunportis en mia korbo, estis

malindaj kaj ne pli bonaj ol kuketoj faritaj de virino

kiu ne posedas mian diamantornamitan oran teler-

lavujon. Efektive, mia bona Ranulo, Kuknjo la

Kuketo-Kuiristino neniam denove povos kuiri bonajn

kuketojn antaŭ ol ŝi rehavos sian magian telerlavujon.”

“Sekve,” diris la Ranulo ĝemante, “mi supozas ke

ni nepre devos trovi ĝin.”

63

!(images/000066.png)

La Amikoj de Ozma Perpleksiĝas

ĈAPITRO 5

“Vere,” diris Doro-

t e o , a s p e k t a n t e

s o l e n a , “ ĉ i t i o

multe surprizas.

Ni ne povas trovi eĉ ombron de Ozma ie en la

Smeralda Urbo; kaj kien ŝi iris, tien ŝi kunportis sian

Magian Bildon.”

Ŝi staris sur la korto de la palaco kun Betinjo kaj

Trot, dum Ĉifoneroj, la Miksĉifona Knabino, dancis

ĉirkaŭ la grupon, kun sia hararo fluganta en la

vento.

64

Ĉapitro Kvin

“Eble,” diris Ĉifoneroj, ankoraŭ dancante, “iu ŝtelis

Ozman.”

“Ho, neniu kuraĝus fari tion!” krietis malgranda

Trot.

“Kaj ankaŭ ŝtelis la Magian Bildon, por ke ĝi ne

diru kie ŝi estas,” pludiris la Miksĉifona Knabino.

“Absurde,” diris Doroteo. “Ĉiu amas Ozman. Ne

ekzistas persono en la Lando Oz kiu ŝtelus ion

posedatan de ŝi.”

“Ha!” respondis la Miksĉifona Knabino. “Vi ne

konas ĉiun personon en la Lando Oz.”

“Kial ne?”

“Ĝi estas granda lando,” diris Ĉifoneroj. “Ekzistas

fendetoj kaj anguloj en ĝi pri kiuj eĉ Ozma ne

scias.”

“La Miksĉifona Knabino parolas stultaĵojn,”

deklaris Betinjo.

“Ne; ŝi pravas pri tio,” respondis Doroteo penseme.

“Estas multaj strangaj popoloj en ĉi tiu felando kiuj

neniam proksimiĝas al Ozma nek la Smeralda Urbo.

Mi mem vidis kelkajn el ili, knabinoj; sed

kompreneble mi ne vidis ĉiujn, kaj povus esti kelkaj

fiuloj ankoraŭ en Oz, kvankam mi kredas ke ĉiuj

fisorĉistinoj estas detruitaj.”

65

La Perdita Princino de Oz

Ĝuste tiam la Ligna Segĉevalo kuris en la korton

portante la Sorĉiston de Oz sur sia dorso.

“Ĉu vi trovis Ozman?” kriis la Sorĉisto kiam la

Segĉevalo haltis apud ili.

“Ankoraŭ ne,” diris Doroteo. “Ĉu Glinda ne scias

kie ŝi estas?”

“Ne. La Arkivo-Libro de Glinda kaj ĉiuj ŝiaj

magiiloj malaperis. Sendube iu ŝtelis ilin.”

“Jadi!” kriis Doroteo, alarmite. “Mi neniam aŭdis

pri pli granda ŝtelo. Kiu faris ĝin, Sorĉisto?”

“Mi tute ne scias,” li respondis. “Sed mi venis

preni mian propran valizon kun magiiloj kaj porti ilin

al Glinda. Ŝi estas tiom multe pli potenca ol mi ke

eble ŝi povos trovi la veron per mia magio pli rapide

kaj pli bone ol mi mem povus.”

“Do rapidu,” diris Doroteo, “ĉar ni ĉiuj ĝisfunde

maltrankviliĝas.”

La Sorĉisto forrapidis al siaj ĉambroj sed baldaŭ li

revenis kun longa, malfeliĉa vizaĝo.

“Ĝi estas for!” li diris.

“Kio estas for?” demandis Ĉifoneroj.

“Mia nigra valizo kun magiiloj. Certe iu ŝtelis

ĝin!”

Ili rigardis unu la alian senkomprene.

66

!(images/000070.png)

La Perdita Princino de Oz

“Fariĝas netolereble,” pludiris la Sorĉisto. “Ĉiu

magio apartenanta al Ozma kaj al Glinda kaj al mi

estas ŝtelita.”

“Ĉu vi supozas ke eble Ozma mem prenis ilin,

ial?” demandis Betinjo.

“Neniel,” deklaris la Sorĉisto. “Mi suspektas ke iu

malamiko ŝtelis Ozman kaj, timante ke ni sekvos kaj

rekaptos ŝin, forprenis nian tutan magion.”

“Aĉe!” kriis Doroteo. “Ke iu volus damaĝi nian

karan Ozman! Ĉu ni nenion povas fari por trovi ŝin,

Sorĉisto?”

“Mi demandos al Glinda. Mi devas tuj reiri al ŝi

kaj informi ŝin ke ankaŭ miaj magiiloj malaperis. Tio

ŝokos la bonan Sorĉistinon, mi scias.”

Dirinte tion li resaltis sur la dorson de la Segĉevalo

kaj la kurioza rajdbesto, kiu neniam lacis, forkuris

plenrapide.

La tri knabinoj multege perturbiĝis. Eĉ la

Miksĉifona Knabino estis pli kvieta ol kutime kaj

ŝajne komprenis ke granda katastrofo trafis ilin ĉiujn.

Ozma estis feino grandpotenca kaj ĉiuj uloj en Oz,

kiel ankaŭ la tri mortipovaj knabinoj el la ekstera

mondo, opiniis ŝin sia protektanto kaj amiko. Ke ilia

bela knabina Reganto estis superfortita de malamiko

68

Ĉapitro Kvin

kaj trenita el sia glora palaco kaptite estis tro

malkompreneble, unue. Tamen kiu alia klarigo de la

mistero povus ekzisti?

“Ozma ne forirus volonte, sen sciigi tion al ni,”

deklaris Doroteo; “kaj ŝi ne ŝtelus la Grandan Arkivo-

Libron de Glinda, nek la magion de la Sorĉisto, ĉar

ŝi povus havi ilin kiam ajn, nur per peto. Mi certas

ke iu fiulo faris ĉion ĉi.”

“Iu en la Lando Oz?” demandis Trot.

“Kompreneble. Neniu povus transiri la Mortigan

Dezerton, vi scias tion, kaj nur Ozulo povus scii pri

la Magia Bildo kaj la Arkivo-Libro kaj la magio de

la Sorĉisto, kaj kie ili estas, kaj povus ŝteli ĉion antaŭ

ol ni povus haltigi ilin. Nepre ŝtelis iu loĝanto de la

Lando Oz.”

“Sed kiu—kiu—kiu?” demandis Ĉifoneroj. “Jen la

demando. Kiu?”

“Se ni scius,” respondis Doroteo, severe, “ni ne nur

starus ĉi tion farante nenion.”

Ĝuste tiam du knaboj eniris la korton kaj

proksimiĝis al la grupo de knabinoj. Unu knabo estis

vestita per la fantazia Manĝtula kostumo—bluaj jako

kaj kuloto, bluaj ledaj ŝuoj kaj blua ĉapelo kun alta

pinto kaj etaj arĝentaj sonoriloj pendantaj de la

69

La Perdita Princino de Oz

rando—kaj tiu estis Oĵo la Bonfortuna, kiu iam venis

el la Manĝtula Lando de Oz kaj nun loĝis en la

Smeralda Urbo. La alia knabo estis Usonano, el

Filadelfio, kaj lastatempe trovis la vojon al Oz

akompanante Troton kaj Kap’tanon Vilĉjo. Li

nomiĝis Buton-Brilo; nu, ĉiu nomis lin tiel kaj konis

neniun alian nomon por li.

Buton-Brilo ne estis tiom granda kiom la

Manĝtula knabo, sed li surhavis sammodajn

vestaĵojn, kvankam el aliaj koloroj. Dum ili ambaŭ

venis, brak’-en-brake, al la knabinoj, Buton-Brilo

komentis:

“Saluton, Doroteo. Oni diras ke Ozma perdiĝis.”

“Kiu diras?” ŝi demandis.

“Ĉiuj diskutas ĝin, en la Urbo,” li respondis.

“Kiel oni povis informiĝi pri tio?” Doroteo

demandis.

“Mi scias,” diris Oĵo. “Ĵelea Konfitaĵ informis ilin.

Ŝi demandas al ĉiu renkontato ĉu vidiĝis Ozma.”

“Domaĝe,” komentis Doroteo, sulkante la frunton.

“Kial?” demandis Buton-Brilo.

“Estis senutile malfeliĉigi la tutan popolon kiam ni

ne estis certaj ke Ozma ne estas trovebla.”

“Pŝa,” diris Buton-Brilo, “perdiĝi estas facile. Mi

70

!(images/000078.jpg)

Ĉapitro Kvin

ofte perdiĝas.”

“Vere,” agnoskis Trot, kiu sciis ke la knabo kutimas

perdiĝi kaj poste retrovi sin; “sed ne Ozma. Ŝi estas

la Reganto de ĉi tiu tuta granda felando kaj ni timas

ke ŝi perdiĝis ĉar iu forŝtelis ŝin.”

“Nur malbonuloj ŝtelas,” diris Oĵo. “Ĉu vi konas

malbonulojn en Oz, Doroteo?”

“Ne,” ŝi respondis.

“Tamen ili estas ĉi tie,” kriis Ĉifoneroj, dancante

al ili kaj poste ĉirkaŭdancante la grupon. “Ozma

ŝteliĝis; iu en Oz ŝtelis ŝin; nur malbonuloj ŝtelas; do

iu en Oz estas malbonulo!”

Ne eblis nei tiun deklaron. Ĉies vizaĝo estis nun

solena kaj lamenta.

“Nu estas certe,” diris Buton-Brilo, post iom da

tempo, “ke se Ozma estas ŝtelita, iu devos trovi ŝin

kaj puni la ŝteliston.”

“Povas esti multaj ŝtelistoj,” sugestis Trot seriozege,

“kaj en ĉi tiu felando ŝajne ne ekzistas soldatoj aŭ

policistoj.”

“Ja ekzistas unu soldato,” diris Doroteo. “Li havas

verdan barbon kaj pafilon kaj estas Maĵor-Generalo;

sed neniu timas aŭ lian pafilon aŭ lian barbon, ĉar

li ’stas tiom molkora ke li eĉ ne damaĝus muŝon.”

71

La Perdita Princino de Oz

“Nu, soldato estas soldato,” diris Betinjo, “kaj eble

li damaĝus fian ŝteliston kvankam ne muŝon. Kie li

estas?”

“Li foriris fiŝkapti antaŭ du monatoj kaj ankoraŭ

ne revenis,” klarigis Buton-Brilo.

“Do mi ne opinias ke li multe utilos al ni en ĉi

tiu katastrofo,” ĝemis malgranda Trot. “Sed eble

Ozma, kiu ’stas feino, povos nehelpite eskapi de la

ŝtelistoj.”

“Ŝi eble povus,” agnoskis Doroteo, mediteme, “sed

se ŝi kapablus fari tion, verŝajne ŝi ne lasus sin

kaptiĝi. Do la ŝtelistoj nepre estas pli potencaj per

magio ol nia Ozma.”

Ne eblis nei tiun argumenton kaj, kvankam ili

diskutis la aferon dum la tuta resto de la tago, ili ne

povis decidi pri kiel Ozma estis kontraŭvole ŝtelita aŭ

kiu faris la aĉan krimon.

Kiam estis preskaŭ vespere la Sorĉisto revenis,

rajdante malrapide sur la Segĉevalo ĉar li sentis

senkuraĝiĝon kaj perpleksiĝon. Glinda venis, poste, en

sia aera ĉarego tirata de dudek lakte blankaj anseroj,

kaj ankaŭ ŝi aspektis maltrankvila kaj malfeliĉa. Pli

da amikoj de Ozma venis al ili kaj tiun vesperon ili

ĉiuj longe diskutadis la aferon.

72

Ĉapitro Kvin

“Mi opinias,” diris Doroteo, “ke ni tuj eliru serĉi

nian karan Ozman. Ŝajnas kruele ke ni loĝas

komforte en ŝia palaco dum ŝi estas kaptito je la

dispono de iu fia malamiko.”

“Jes,” akordis Glinda la Sorĉistino, “iu nepre serĉu

ŝin. Mi mem ne povos iri, ĉar mi devos forte laboradi

por krei novajn sorĉilojn per kiuj mi povos savi nian

belan Regantinon. Sed se vi povos trovi ŝin, inter-

tempe, kaj sciigos al mi kiu ŝtelis ŝin, tio ebligos ke

mi savu ŝin multe pli rapide.”

“Do ni komencos morgaŭ matene,” decidis

Doroteo. “Betinjo kaj Trot kaj mi ne perdos unu

minuton plian.”

“Mi ne certas ke vi knabinoj estos bonaj

detektivoj,” komentis la Sorĉisto; “sed mi akompanos

vin, por protekti vin kontraŭ damaĝo kaj por konsili

vin. Mia tuta sorĉilaro, domaĝe, estas ŝtelita, do mi

nun estas efektive ne pli sorĉista ol iu el vi; sed mi

strebos protekti vin kontraŭ iuj malamikoj kiujn vi

renkontos.”

“Kio povus misokazi al ni en Oz?” demandis

Trot.

“Kio misokazis al Ozma?” respondis la Sorĉisto.

“Se rampas Fipotenco en nia felando, kiu kapablas

73

La Perdita Princino de Oz

ŝteli ne nur Ozman kaj ŝian Magian Bildon, sed

ankaŭ la Arkivo-Libron de Glinda kaj ŝian tutan

magion, kaj mian nigran valizon en kiu estis ĉiuj

miaj sorĉiloj, nu tiu Fipotenco ankoraŭ povos multe

damaĝi nin. Ozma estas feino, ankaŭ Glinda, do

neniu potenco povas mortigi aŭ detrui ilin; sed ĉiuj

vi knabinoj estas mortopovaj, ankaŭ Buton-Brilo kaj

mi, do ni devas atente protekti nin.”

“Nenio povas mortigi min,” diris Oĵo, la Manĝtula

knabo.

“Vi pravas,” respondis la Sorĉistino, “kaj mi

kredas ke estos bone ke ni dividu la serĉistojn en

plurajn grupojn, por ke ili povu traserĉi la tutan

landon Oz pli rapide. Do mi sendos Oĵon kaj

Onĉjon Nunkie kaj D-ron Pipt en la Manĝtulan

Landon, kiun ili tre bone konas; kaj mi sendos la

Birdotimigilon kaj la Stanan Lignohakiston en la

Kvelulan Landon, ĉar ili estas sentimaj kaj kuraĝaj

kaj neniam laciĝas; kaj al la Gilikula Lando, kie

estas multaj kaŝitaj danĝeroj, mi sendos la Vilulon

kaj lian fraton, kun Tiktoko kaj Joĉjo Kukurbokapo.

Doroteo elektu propran grupon kaj iru en la

Palpbruman Landon. Vi ĉiuj demandu ĉie pri Ozma

kaj klopodu trovi kie ŝi estas kaŝita.”

74

!(images/000089.png)

!(images/000205.png)

!(images/000039.png)

!(images/000013.png)

!(images/000118.png)

!(images/000151.png)

!(images/000119.png)

!(images/000029.png)

!(images/000181.png)

!(images/000059.png)

!(images/000052.png)

!(images/000064.png)

!(images/000075.png)

!(images/000167.png)

!(images/000021.png)

!(images/000082.png)

!(images/000071.png)

!(images/000087.png)

!(images/000116.png)

!(images/000104.png)

!(images/000108.png)

!(images/000117.png)

!(images/000121.png)

!(images/000131.png)

!(images/000136.png)

!(images/000143.png)

!(images/000148.png)

!(images/000157.png)

!(images/000161.png)

!(images/000201.png)

!(images/000208.png)

!(images/000090.png)

!(images/000159.png)

!(images/000041.png)

!(images/000176.png)

!(images/000214.png)

!(images/000204.png)

!(images/000194.png)

!(images/000055.png)

!(images/000171.png)

!(images/000141.png)

!(images/000114.png)

!(images/000187.png)

!(images/000179.png)

!(images/000096.png)

!(images/000099.png)

!(images/000008.png)

!(images/000127.png)

!(images/000001.png)

!(images/000146.png)

!(images/000000.png)

!(images/000107.png)

!(images/000110.png)

!(images/000152.png)

!(images/000061.png)

!(images/000195.png)

!(images/000095.png)

!(images/000040.png)

!(images/000050.png)

!(images/000177.png)

!(images/000140.png)

!(images/000004.png)

!(images/000168.png)

!(images/000034.png)

!(images/000180.png)

!(images/000048.png)

!(images/000190.png)

!(images/000100.png)

!(images/000193.png)

!(images/000170.png)

!(images/000183.png)

!(images/000129.png)

!(images/000144.png)

!(images/000211.png)

!(images/000213.png)

!(images/000023.png)

!(images/000105.png)

!(images/000109.png)

!(images/000113.png)

!(images/000122.png)

!(images/000125.png)

!(images/000132.png)

!(images/000012.png)

!(images/000139.png)

!(images/000210.png)

!(images/000149.png)

!(images/000007.png)

!(images/000126.png)

!(images/000135.png)

!(images/000026.png)

!(images/000158.png)

!(images/000162.png)

!(images/000192.png)

!(images/000093.png)

!(images/000015.png)

!(images/000184.png)

!(images/000188.png)

!(images/000173.png)

!(images/000080.png)

!(images/000002.png)

La Perdita Princino de Oz

Ili opiniis ĉi tion tre saĝa plano kaj akceptis ĝin

sendemande. Dum la foresto de Ozma Glinda la

Bona estis la plej grava persono en Oz kaj ĉiuj ĝojis

servi laŭ ŝia direktado.

76

!(images/000209.png)

Oni Serĉas

ĈAPITRO 6

La sekvan mat-

enon, tuj je la

sunleviĝo, Glinda

r e fl u g i s a l s i a

kastelo, haltante survoje por doni ordonojn al La

Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto, kiuj tiutempe

loĝis en la kolegio de Profesoro M. P. Ŝancel-Insekto,

P. E., kaj laŭorde englutis liajn Patentitajn Edukajn

Pilolojn. Aŭdinte pri la perdiĝo de Ozma ili tuj

komencis iri al la Lando de la Kveluloj por serĉi ŝin.

Tuj kiam Glinda foriris de la Smeralda Urbo,

77

La Perdita Princino de Oz

Tiktoko kaj la Vilulo kaj Joĉjo Kukurbokapo, kiuj

partoprenis en la konferenco, komencis sian veturon

en la Landon de la Gilikuloj, kaj unu horon poste

Oĵo kaj Oĉjo Nunkie kun D-ro Pipt veturis cele al

la Lando de la Manĝtuloj. Kiam ĉiuj tiuj serĉistoj jam

foriris, Doroteo kaj la Sorĉisto kompletigis siajn

proprajn preparojn.

La Sorĉisto jungis la Segĉevalon al la Ruĝa Ĉarego,

kiu tre komforte sidigis kvar personojn. Li volis ke

Doroteo, Betinjo, Trot kaj la Miksĉifona Knabino

veturu en la ĉarego, sed Ĉifoneroj venis al ili rajdante

la Vuzon, kaj la Vuzo diris ke li deziras partopreni en

la serĉgrupo. Nu tiu Vuzo estis tre kurioza besto, li

havis kvadratan kapon, kvadratan korpon, kvadratajn

krurojn kaj kvadratan voston. Lia haŭto estis tre dika

kaj malmola, similante ledon, kaj kvankam lia

moviĝado estis iom mallerta la besto povis kuri

neanticipite rapide. Liaj kvadrataj okuloj estis mildaj

kaj molesprimaj kaj li ne estis rimarkinde malsaĝa. La

Vuzo kaj la Miksĉifona Knabino estis bonaj amikoj de

la Sorĉisto konsentis ke la Vuzo akompanu ilin.

Alia granda besto nun aperis kaj petis akompani.

Tiu estis efektive la fama Malkuraĝa Leono, unu el

la plej interesaj uloj en la tuta Oz. Neniu leono

78

!(images/000068.png)

La Perdita Princino de Oz

vaganta en la ĵangaloj aŭ ebenaĵoj povus kompariĝi

rilate al grandeco aŭ inteligento kun tiu Malkuraĝa

Leono, kiu—kiel ĉiuj bestoj loĝantaj en Oz—kapablis

paroli, kaj kiu parolis pli sagace kaj saĝe ol multaj el

la homoj. Li diris ke li estas malkuraĝa ĉar li ĉiam

tremas kiam li frontas danĝeron, sed li multefoje

frontis danĝeron kaj neniam rifuzis batali kiam

necesis. Tiu leono estis tre favorata de Ozma kaj ĉiam

gardis ŝian tronon dum ŝtataj ceremonioj. Li ankaŭ

estis malnova akompananto kaj amiko de la Princino

Doroteo, do la knabino ĝojis pro lia partopreno en la

grupo.

“Mi tiom nervozas pro nia kara Ozma,” diris la

Malkuraĝa Leono per sia profunda, muĝa voĉo, “ke

mi estus tre malfeliĉa se mi restus ĉi tie dum vi

klopodas trovi ŝin. Sed ne endanĝerigu min, mi

petegas al vi, ĉar danĝero timigas min senlime.”

“Ni ne eniros danĝeron se ni povos iel eviti ĝin,”

promesis Doroteo; “sed ni faros ĉion ajn eblan por

trovi Ozman, kun aŭ sen danĝero.”

La aldoniĝo de la Vuzo kaj la Malkuraĝa Leono al

la grupo inspiris Betinjon Bobin kaj ŝi kuris al la

marmoraj staloj malantaŭ la palaco kaj elkondukis

sian mulon, nomitan Hanĉjo. Eble neniu mulo iam

80

Ĉapitro Ses

vidita de vi estis egale maldika kaj osteca kaj plene

ordinaraspekta kiel tiu Hanĉjo, sed Betinjo kore amis

lin ĉar li estis fidela kaj fidinda kaj tute ne tiom stulta

kiom laŭdire estas la plej multaj muloj. Betinjo portis

selon por Hanĉjo kaj deklaris ke ŝi rajdos sur lia dorso,

kaj tiun planon aprobis la Sorĉisto ĉar tio lasis nur

kvar grupanojn veturontojn sur la benkoj de la Ruĝa

Ĉarego—Doroteo kaj Buton-Brilo kaj Trot kaj li mem.

Maljuna velisto, kiu havis unu lignan kruron, venis

por adiaŭi ilin kaj proponis ke ili metu provizojn de

manĝaĵoj kaj litkovriloj en la Ruĝan Ĉaregon, ĉar ili

estis necertaj pri kiom da tempo ili forestos. Tiu velisto

nomiĝis Kap’tano Vilĉjo. Li estis iama amiko kaj

kamarado de Trot kaj renkontis multajn aventurojn

dum li akompanis la knabineton. Mi kredas ke li

bedaŭris ne akompani ŝin dum ĉi tiu veturo, sed

Glinda la Sorĉistino petis Kap’tanon Vilĉjon resti en

la Smeralda Urbo kaj estri la reĝan palacon dum ĉiuj

forestos, kaj la unukrura velisto konsentis fari tion.

Ili ŝarĝis la malantaŭon de la Ruĝa Ĉarego per ĉio

kion, laŭ ilia supozo, ili bezonos, kaj post tio ili

procesiis marŝante el la palaco tra la Smeraldan

Urbon al la grandaj pordoj de la muro kiu ĉirkaŭis

tiun belan ĉefurbon de la Lando Oz. Gregoj da

81

La Perdita Princino de Oz

civitanoj apudis la stratojn por rigardi ilian trairon kaj

hurai ilin kaj bonan sukceson deziri por ili, ĉar ĉiuj

lamentis la perdiĝon de Ozma kaj fervoregis ke ŝi

retroviĝu.

Unua estis la Malkuraĝa Leono; sekvis la

Miksĉifona Knabino rajdanta la Vuzon; poste Betinjo

Bobin sur sia mulo Hanĉjo; kaj fine la Segĉevalo

tiranta la Ruĝan Ĉaregon, en kiu sidis la Sorĉisto kaj

Doroteo kaj Buton-Brilo kaj Trot. Neniu bezonis estri

la Segĉevalon, do ne estis rimenoj ligitaj al lia

jungaĵo; necesis nur diri al li kiudirekten iri, ĉu

rapide aŭ nerapide, kaj li perfekte komprenis.

Ĉirkaŭ tiu tempo vila malgranda nigra hundo kiu

dormadis en la ĉambro de Doroteo en la palaco

vekiĝis kaj trovis sin solsenta. Ĉio ŝajnis tre kvieta

tra la granda konstruaĵo kaj al Toto—tiel nomiĝis la

hundo—mankis la sono de la kutima babilado de la

tri knabinoj. Li neniam multe atentis la eventojn

ĉirkaŭantajn lin kaj, kvankam li kapablis paroli, li

malofte diris ion; do la hundeto ne sciis pri la

perdiĝo de Ozma nek ke ĉiu foriris serĉi ŝin. Sed li

ŝatis esti kun homoj, precipe kun sia propra

mastrino, Doroteo, kaj oscedinte kaj etendinte sin kaj

trovinte la pordon de la ĉambro parte malferma li

82

!(images/000005.png)

La Perdita Princino de Oz

trotis en la koridoron kaj malsupreniris la

oficialaspektan ŝtuparon al la halo de la palaco, kie

li renkontis Ĵelean Konfitaĵ.

“Kie estas Doroteo?” demandis Toto.

“Ŝi iris al la Lando de la Palpbrumoj,” respondis

la servistino.

“Kiam?”

“Antaŭ nelonge,” respondis Ĵelea.

Toto turnis sin kaj trotis en la palacan ĝardenon kaj

laŭ la longa kaleŝvojo ĝis li atingis la stratojn de la

Smeralda Urbo. Tie li paŭzis por aŭskulti, kaj aŭdante

la sonon de huraado, li kuris rapide ĝis vidiĝis al li la

Ruĝa Ĉarego kaj la Vuzo kaj la Leono kaj la Mulo kaj

ĉiuj aliaj. Estante saĝa hundeto, li decidis ne montri

sin al Doroteo ĝuste tiam, timante ke ŝi resendus lin

hejmen; sed li neniam lasis malaperi de lia rigardo la

grupon de veturantoj, kiuj ĉiuj tiom fervoris antaŭeniri

ke neniam eniris la kapon retrenrigardi.

Kiam ili atingis la portalon de la urba muro la

Gardisto de la Portalo elvenis por larĝe malfermi la

oran portalon kaj lasi ilin trairi.

“Ĉu iu fremdulo eniris aŭ eliris la urbon

antaŭhieraŭ-nokte, kiam Ozma ŝteliĝis?” demandis

Doroteo.

84

Ĉapitro Ses

“Ja ne, Princino,” respondis la Gardisto de la

Portalo.

“Kompreneble ke ne,” diris la Sorĉisto. “Ulon

sufiĉe lertan por ŝteli ĉiujn perditaĵojn tute ne ĝenus

mura bariero ĉi tia. Mi kredas ke la ŝtelisto nepre

flugis tra la aero, ĉar alie li ne povus ŝteli de la reĝa

palaco de Ozma kaj ankaŭ de la tre fora kastelo de

Glinda dum unusola nokto. Krome, ĉar ne ekzistas

flugŝipoj en Oz kaj flugŝipoj el la ekstera mondo

neniel povus eniri ĉi tiun landon, mi kredas ke la

ŝtelisto disflugis per magiaj artoj kiujn komprenas nek

Glinda nek mi.”

Pluen ili iris, kaj antaŭ ol la portalo fermiĝis

malantaŭ ili Toto sukcesis ankaŭ trapuŝi sin. La

tereno ĉirkaŭ la Smeralda Urbo estis dense loĝata kaj

dum kelka tempo niaj amikoj veturis sur bone

pavimitaj vojoj kiuj serpentumis tra fekunda grundo

sur kiu dise estis belaj domoj, ĉiuj konstruitaj laŭ la

kurioza Oza stilo. Sed post nur kelkaj horoj ili ne

plu estis ĉe la kultivataj kampoj kaj eniris la Landon

de la Palpbrumoj, kiu okupas kvaronon de la tuta

teritorio de la Lando Oz sed ne estas egale bone

konata kiel multaj aliaj partoj de la felando de Ozma.

Longe antaŭ la noktiĝo la veturantoj transiris la

85

La Perdita Princino de Oz

Riveron Palpbruman proksime al la Turo de la

Birdotimigilo (nun vaka) kaj eniris la Ondantan

Ebenaĵon kie loĝas malmultaj personoj. De ĉiu

renkontato ili petis informon pri Ozma, sed neniu en

tiu distrikto vidis ŝin aŭ eĉ sciis ke ŝi estas ŝtelita. Kaj

je la noktiĝo ili jam preterpasis ĉiujn domojn de

kultivistoj kaj devis halti kaj peti ŝirmon ĉe la

kabaneto de sola ŝafpaŝtisto. Kiam ili ekhaltis, Toto

ne estis longe malantaŭ ili. La hundeto ankaŭ haltis,

kaj nerimarkate ĉirkaŭirinte la grupon li kaŝis sin

malantaŭ la kabaneto.

La paŝtisto estis afabla maljunulo kaj tre ĝentile

traktis la veturantojn. Li dormis eksterdome, tiun

nokton, pruntinte sian kabaneton al la tri knabinoj,

kiuj litumis sur la planko uzante la litkovrilojn kiujn

ili kunportis en la Ruĝa Ĉarego. La Sorĉisto kaj

Buton-Brilo ankaŭ dormis eksterdome, kaj ankaŭ la

Malkuraĝa Leono kaj Hanĉjo la Mulo. Sed Ĉifoneroj

kaj la Segĉevalo tute ne dormis kaj la Vuzo povis resti

veka dum plena monato, kiam li deziris, do tiuj tri

sidis kiel grupeto aparta kaj konversaciis dum la tuta

nokto.

En la mallumo la Malkuraĝa Leono sentis vilan

uleton komfortiĝi apud li, kaj li diris dormeme:

86

Ĉapitro Ses

“El kie vi venis, Toto?”

“Elhejme,” diris la hundo. “Kiam vi ruliĝos, ruliĝu

alidirekten por ne dispremi min.”

“Ĉu Doroteo scias ke vi estas ĉi tie?” demandis la

Leono.

“Mi kredas ke ne,” konfesis Toto, kaj li pludiris,

iom timeme: “Ĉu vi opinias, amiko Leono, ke ni estas

nun sufiĉadistance de la Smeralda Urbo por ke mi

risku montri min? Aŭ ĉu Doroteo resendos min ĉar

oni ne invitis min?”

“Nur Doroteo povas respondi tiun demandon,”

diris la Leono. “Rilate min, Toto, mi opinias la aferon

tute ne mia afero, do vi devos agi laŭ via propra

menso.”

Nun la grandega besto reendormiĝis kaj Toto

premis sin pli forte al lia varma, densfela korpo kaj

ankaŭ dormis. Li estis saĝa hundeto, siamaniere, kaj

ne intencis maltrankvili kiam estas io pli inda farebla.

En la mateno la Sorĉisto faris fajron, kaj super ĝi

la knabinoj kuiris tre bonan matenmanĝon.

Subite Doroteo trovis Toton trankvile sidanta antaŭ

la fajro kaj la knabineto krietis:

“Jadi, Toto! El kie vi venis?”

“El la loko kie vi kruelege lasis min,” respondis la

87

La Perdita Princino de Oz

hundo riproĉatone.

“Mi plene forgesis vin,” konfesis Doroteo, “kaj se

mi ne forgesus, mi verŝajne lasus vin kun Ĵelea

Konfitaĵ, ĉar ĉi tiu ne estas plezurvojaĝo sed tre

seriozacela. Sed, ĉar vi nun estas ĉi tie, Toto, mi

supozas ke vi devos resti kun ni, escepte se vi preferos

reiri hejmen. Ni eble renkontos danĝeron antaŭ la

fino, Toto.”

“Ne gravas,” diris Toto, skuante sian voston. “Mi

malsatas, Doroteo.”

“Matenmanĝo baldaŭ ’stos preta kaj vi ricevos

vian porcion,” promesis lia mastrineto, kiu efektive

ĝojis ke ŝia hundo estas kun ŝi. Ŝi kaj Toto jam

kunveturadis, kaj ŝi sciis ke li estas bona kaj fidela

kamarado.

Kiam la manĝaĵo estis kuirita kaj disdonata la

knabinoj invitis la maljunan paŝtiston ankaŭ

partopreni en la matena manĝo. Li volonte konsentis

kaj dum ili manĝis li diris al ili:

“Vi nun baldaŭ trairos tre danĝeran regionon,

escepte se vi turnos vin norden aŭ suden por eskapi

de ĝiaj danĝeroj.”

“Tiuokaze,” diris la Malkuraĝa Leono, “ni nepre

turnu nin, ĉar mi timegas fronti iajn ajn danĝerojn.”

88

!(images/000057.png)

La Perdita Princino de Oz

“Kial danĝeras la regiono antaŭ ni?” demandis

Doroteo.

“Preter ĉi tiu Ondanta Ebenaĵo,” klarigis la

paŝtisto, “estas la Karuselaj Montoj, tre proksimaj

unu al la alia kaj ilin ĉirkaŭas profundaj abismoj, tiel

ke neniu povas preteriri ilin. Preter la Karuselaj

Montoj laŭdire loĝas la Kardomanĝantoj kaj la

Herkuoj.”

“Kiaj ili estas?” demandis Doroteo.

“Neniu scias, ĉar neniam oni preteriris la

Karuselajn Montojn,” estis la respondo; “sed laŭdire

la Kardomanĝantoj jungas drakojn al siaj ĉaroj kaj la

Herkuojn servas gigantoj kiujn ili konkeris kaj

sklavigis.”

“Kiu diras tion?” demandis Betinjo.

“Estas populara famo,” deklaris la paŝtisto. “Ĉiu

kredas ĝin.”

“Mi ne komprenas kiel ili povus scii,” komentis

malgranda Trot, “se neniu iris tien.”

“Eble la birdoj transflugantaj tiun regionon

raportis,” sugestis Betinjo.

“Se vi eskapus tiujn danĝerojn,” pludiris la

paŝtisto, “vi eble renkontus aliajn, ankoraŭ pli

severajn, antaŭ ol atingi la sekvan branĉon de la

90

Ĉapitro Ses

Palpbruma Rivero. Estas vere ke preter tiu rivero estas

bonega regiono, kie loĝas bonaj homoj, kaj se vi

atingus ĝin estus nenia plia problemo. Sed inter ĉi tie

kaj la okcidenta branĉo de la Palpbruma Rivero kuŝas

ĉiaj danĝeroj, ĉar tiu estas la nekonata teritorio kie

loĝas teruraj, senleĝaj homoj.”

“Eble jes, eble ne,” diris la Sorĉisto. “Ni scios kiam

ni atingos ĝin.”

“Nu,” persistis la paŝtisto, “en felando kiel la nia

ĉiu netrovita regiono verŝajne enhavas fiulojn. Se ili

ne estus fiaj ili trovus sin mem, kaj veninte inter nin

ili akceptus ke Ozma regu ilin kaj ili fariĝus bonaj

kaj afablaj, kiaj ĉiuj Ozuloj kiujn ni konas.”

“Tiu argumento,” deklaris la malgranda Sorĉisto,

“konvinkas min ke nia devo estas rekte iri al tiuj

nekonataj regionoj, negrave kiom danĝeraj ili estas;

ĉar nepre iu kruela kaj fia persono ŝtelis nian Ozman,

kaj ni scias ke estus stulte serĉi la kulpulon inter

bonuloj. Ozma eble ne estas kaŝita en la sekretaj

partoj de la Lando de la Palpbrumoj, estas vere, sed

nia devo estas iri al ĉiu loko, negrave kiom danĝera,

kie nia amata Regantino eble estas kaŝita.”

“Vi pravas pri tio,” diris Buton-Brilo aprobe.

“Danĝeroj ne damaĝas nin; nur veraj eventoj povas

91

!(images/000200.png)

La Perdita Princino de Oz

damaĝi, kaj danĝero estas io kiu eble okazos kaj eble

ne, kaj kelkfoje estas tute neatentinda. Mi voĉdonas

ke ni pluiru kaj risku la danĝerojn.”

Ili ĉiuj samopiniis, do ili pakis, adiaŭis la

amikeman paŝtiston, kaj pluiris.

92

!(images/000203.png)

La Karuselaj Montoj

ĈAPITRO 7

La Ondanta Ebe-

naĵo ne estis mal-

facile transirebla,

kvankam ĝi estis

ĉiam supren- aŭ malsuprendirekta, tiel ke dum kelka

tempo ili bone veturis. Eĉ ne paŝtisto estis renkontata

nun kaj ju pli antaŭen ili iris, des pli malekscita

fariĝis la pejzaĝo. Je la tagmezo ili haltis por “piknike

lunĉi”, laŭ la esprimo de Betinjo, kaj post tio ili

rekomencis veturi. La bestoj estis ĉiuj rapidaj kaj

senlacaj kaj eĉ la Malkuraĝa Leono kaj la Mulo trovis

93

La Perdita Princino de Oz

ke ili povas egalpaŝi kun la Vuzo kaj la Segĉevalo.

Je la mezo de la postmateno ili unue ekvidis aron

da malaltaj montoj. Ili estis konusformaj, ĉe la

malsupro larĝaj kaj ĉe la supro pintaj. El for la

montoj aspektis malklaraj kaj iom malgrandaj—pli

similaj al montetoj ol al montoj—sed kiam la

veturantoj proksimiĝis ili rimarkis tre nekutiman

cirkonstancon: la montetoj ĉiuj rapide turniĝadis,

kelkaj unudirekten kaj aliaj alidirekten.

“Mi supozas ke tiuj devas esti la Karuselaj

Montoj,” diris Doroteo.

“Nepre,” diris la Sorĉisto.

“Karaselaj, ĉu? Oni povus rajdi ilin, verŝajne,”

komentis Trot, “sed ili ne aspektas tre karaj.”

Estis pluraj vicoj de tiuj montoj, etendiĝantaj kaj

dekstren kaj maldekstren, multajn kilometrojn. Kiom

da vicoj estis, neniu povis decidi, sed inter la unua

vico de pintoj videblis aliaj pintoj, ĉiuj senpaŭze

ĉirkaŭturniĝantaj unu- aŭ alidirekten. Plu veturante,

niaj amikoj atente rigardadis tiujn montetojn, ĝis fine,

proksimiĝinte, ili trovis profundan sed mallarĝan

arbismon ĉirkaŭ la rando de ĉiu monto, kaj la montoj

estis tiom proksimaj unu al alia ke la ekstera abismo

estis senbreĉa kaj barieris kontraŭ plia antaŭeniro.

94

Ĉapitro Sep

Je la bordo de la abismo ĉiuj alteriĝis kaj rigardis

funden. Ne eblis scii kie estas la fundo, se efektive ja

ekzistis fundo. El kie ili staris aspektis kvazaŭ la

montoj estis fiksitaj en unu granda truo en la tero,

ĝuste sufiĉe proksimaj por ke ili ne tuŝu unu la alian,

kaj ke ĉiun monton subtenis roka kolono sub ĝia

bazo kiu etendiĝis longe suben en la nigran

malfermaĵon. De la tera flanko aspektis neeble transiri

la abismon aŭ, sukcesinte pri tio, firme ekstari sur iu

el la turniĝantaj montoj.

“Ne eblas transsalti tiun fendon, ĝi estas tro larĝa,”

komentis Buton-Brilo.

“Eble la Leono povus,” sugestis Doroteo.

“Kion, salti de ĉi tie al tiu gireganta monteto?”

kriis la Leono indigne. “Tute ne! Eĉ se mi

surgrundiĝus tie, kaj povus min teni tie, kiel valorus?

Preter ĝi estas alia giranta monto, kaj eble ankoraŭ

alia preter tiu. Mi ne kredas ke vivanto povus salti de

unu monto al alia, dum ambaŭ giradas kvazaŭ turbo

kaj krome malsamdirekten.”

“Mi proponas ke ni reiru,” diris la Ligna

Segĉevalo, oscedante per sia elhakita buŝo, dum li

rigide rigardis per siaj tuberaj okuloj la Karuselajn

Montojn.

95

La Perdita Princino de Oz

“Mi akordas kun vi,” diris la Vuzo, skuante sian

kvadratan kapon.

“Prefere ni akceptintu la konsilon de la paŝtisto,”

aldonis Hanĉjo la Mulo.

La aliaj en la grupo, kvankam ilin perpleksis la

serioza problemo antaŭ ili, ne permesis sin

senkuraĝiĝi.

“Se ni sukcesos transiri ĉi tiujn montojn,” diris

Buton-Brilo, “verŝajne ni pluiros senĝene.”

“Estas vere,” akordis Doroteo. “Do iel ni

kompreneble devos trovi rimedon por preteriri tiujn

turbajn montetojn. Sed kiel?”

“Ke la Orko estu kun ni,” ĝemis Trot.

“Sed la Orko ne ĉeestas,” diris la Sorĉisto, “kaj ni

devas dependi de ni mem por venki ĉi tiun

problemon. Domaĝe mia tute magio estas ŝtelita; per

ĝi tute certe mi povus facile preteriri la montojn.”

“Domaĝe,” observis la Vuzo, “neniu el ni havas

flugilojn. Kaj ni estas en magia lando sen magio.”

“Kio estas ĉirkaŭ via talio, Doroteo?” demandis la

Sorĉisto.

“Tio? Ho, nur la Magia Zono kiun mi iam kaptis

de la Reĝo de la Knomoj,” ŝi respondis.

“Magia Zono! Nu, bonege. Mi certas ke Magia

96

Ĉapitro Sep

Zono portus vin trans la montetojn.”

“Eble ĝi povus, se mi scius utiligi ĝin,” diris la

knabineto. “Ozma scias multe de ĝia magio, sed mi

neniam lernis ĝin. Mi scias nur ke dum mi portas

ĝin nenio povas damaĝi min.”

“Provu, deziru ke ĝi transportu vin, por trovi ĉu

ĝi obeos vin,” proponis la Sorĉisto.

“Sed kiel utilus?” demandis Doroteo. “Se mi

transirus, tio ne helpus vin aliajn, kaj mi ne povus

iri sola inter tiujn gigantojn kaj drakojn, dum vi

restus ĉi tie.”

“Ja vere,” akordis la Sorĉisto, malfeliĉe; kaj poste,

rigardinte la tutan grupon, li demandis: “Kio estas sur

via fingro, Trot?”

“Ringo. La Marknabinoj donis ĝin al mi,” ŝi

klarigis, “kaj se iam mi spertos danĝeron kiam mi

estos sur akvo mi povos alvoki la Marknabinojn kaj

ili venos helpi min. Sed la Marknabinoj ne povas

helpi min sur la tero, sciu, ĉar ili naĝas, kaj—kaj—

ili ne havas krurojn.”

“Ja vere,” respondis la Sorĉisto, pli malfeliĉe.

Granda, larĝetendiĝinta arbo staris apud la rando

de la abismo kaj ĉar la suno varmegis super ili ili

ĉiuj grupiĝis en la ombro de la arbo por studi la

97

La Perdita Princino de Oz

problemon: kion nun fari.

“Se ni havus longan ŝnuron,” diris Betinjo, “ni

povus ligi ĝin al ĉi tiu arbo kaj lasi la alian finaĵon

subiri en la abismon kaj ni povus ĉiuj gliti malsupren

per ĝi.”

“Nu, kion poste?” demandis la Sorĉisto.

“Poste, se ni sukcesus suprenĵeti la ŝnuron ĉe la

alia flanko,” klarigis la knabino, “ni povus ĉiuj

grimpi per ĝi kaj esti sur la alia flanko de la

abismo.”

“Estas tro multaj ‘se’-oj en tiu sugesto,” komentis

la malgranda Sorĉisto. “Kaj necesas memori ke

aliflanke estas nur turbantaj montoj, tiel ke ni tute

ne povus ligi ŝnuron al ili—eĉ se ni havus ŝnuron.”

“Tiu ŝnurpropono tamen ne estas malbona,” diris

la Miksĉifona Knabino, kiu dancadis danĝere

proksime al la rando de la abismo.

“Kion vi celas?” demandis Doroteo.

La Miksĉifona Knabino ekhaltis kaj per siaj

butonokuloj ĉirkaŭrigardis la grupon.

“Ha, mi scias!” ŝi krietis. “Iu maljungu la

Segĉevalon; miaj fingroj estas tro mallertaj.”

“Ĉu?” demandis Buton-Brilo dubeme, turnante sin

al la aliaj.

98

Ĉapitro Sep

“Nu, Ĉifoneroj havas aktivan cerbon, eĉ kvankam

ŝi ja estas plena de kotono,” asertis la Sorĉisto. “Se

ŝia cerbo povos helpi nin pri ĉi tiu problemo ni nepre

utiligu ĝin.”

Do li komencis maljungi la Segĉevalon, kaj

Buton-Brilo kaj Doroteo helpis lin. Kiam ili

forprenis la jungaĵon la Miksĉifona Knabino diris ke

ili disapartigu ĝin kaj kunbuku la rimenojn, unu

finon al la alia. Farinte tion, ili trovis ke ili havas

unu tre longan rimenon kiu estas pli fortika ol ia

ajn ŝnuro.

“Ĝi facile etendiĝus trans la abismon,” diris la

Leono, kiu kun la aliaj bestoj sidis sur siaj koksoj kaj

rigardis la agadon. “Sed mi ne scias kiel eblus ligi

ĝin al unu el tiuj kapturnaj montoj.”

Ĉifoneroj tute ne planis ion tian per sia loza kapo.

Ŝi ordonis ke ili ligu unu finon de la rimeno al

fortika arbobranĉo, kaj ŝi indikis branĉon kiu

etendiĝis al la rando mem de la abismo. Buton-Brilo

faris tion, grimpante la arbon kaj poste rampante sur

la branĉo ĝis li estis preskaŭ super la abismo. Tie li

sukcesis ligi la rimenon, kiu etendiĝis ĝis la tero, kaj

poste li glitis malsupren kaj lin kaptis la Sorĉisto, kiu

timis ke li falos en la abismon.

99

!(images/000006.png)

!(images/000011.png)

La Perdita Princino de Oz

Ĉifoneroj ĝojis. Ŝi prenis la malsupran finon de la

rimeno, ordonis al ili ĉiuj ke ili liberigu la spacon

ĉirkaŭ ŝi, retrenpaŝis kiom permesis la rimeno, kaj

subite kuris abismen. Trans la randon ŝi svingis sin,

firme tenante la rimenon ĝis ĝi etendiĝis plej

distancen, lasis la rimenon kaj velis gracie tra la aero

ĝis surteriĝi sur la monto tuj antaŭ ili.

Preskaŭ tuj, dum la granda konuso plu turbis, ŝi

trovis sin fluganta kontraŭ la sekvan monton

malantaŭan, kaj tiu sin nur duone turnis kiam

Ĉifoneroj trovis sin fluganta al la sekva monto

malantaŭ ĝi. Tiam malaperis ŝia miksĉifona formo kaj

la miroplenaj rigardantoj sub la arbo demandis al si

kien ŝi iris.

“Ŝi foriris, kaj ŝi ne povas reveni,” diris la Vuzo.

“Ho, ŝi saltegis de unu monto al alia!” krietis la

Leono.

“Ĉar ili tiom rapide turniĝas,” la Sorĉisto klarigis.

“Ĉifoneroj trovis nenion per kiu teni sin do

kompreneble ŝi ĵetiĝis de unu monteto al alia. Mi

kredas ke ni neniam revidos la kompatindan

Miksĉifonan Knabinon.”

“Mi revidos ŝin,” deklaris la Vuzo. “Ĉifoneroj estas

malnova amiko mia kaj, se vere ekzistas Kardo-

102

Ĉapitro Sep

manĝantoj kaj Gigantoj preter tiuj turboj, ŝi bezonos

protektanton. Do, ĝis!”

Li kaptis la pendantan rimenon firme per sia

kvadrata buŝo kaj samkiel Ĉifoneroj li svingis sin

trans la abismon. Li lasis la rimenon ĝustamomente

kaj falis sur la unuan turbantan monton. Post tio li

saltis al la sekva malantaŭa—ne surpieden sed “tute

miksite” laŭ la parolesprimo de Trot—kaj poste li

flugis al alia monto, kaj malaperis same kiel la

Miksĉifona Knabino.

“Tio ŝajne bone sukcesas,” komentis Buton-Brilo.

“Nun mi provos.”

“Atendu,” urĝis la Sorĉisto. “Antaŭ ol alia el ni

faros tiun senesperan salton en la preteron, necesos

decidi ĉu ni ĉiuj iros, aŭ ĉu kelkaj el ni postrestos.”

“Ĉu vi supozas ke damaĝis ilin multe, batiĝi

kontraŭ tiujn montojn?” demandis Trot.

“Mi supozas ke nenio damaĝus Ĉifonerojn aŭ la

Vuzon,” diris Doroteo, “kaj nenio povas damaĝi min,

ĉar mi surhavas la Magian Zonon. Do, ĉar mi

fervoras trovi Ozman, mi intencas ankaŭ min trans-

svingi.”

“Mi riskos provon,” decidis Buton-Brilo.

“Mi certas ke multege dolorigos, kaj mi timas,”

103

La Perdita Princino de Oz

diris la Leono, kiu jam tremadis; “sed mi transiros se

Doroteo transiros.”

“Nu, restos Betinjo kaj la Mulo kaj Trot,” diris la

Sorĉisto; ĉar kompreneble mi iros, por prizorgi

Doroteon. Ĉu vi du knabinoj kredas ke vi povos trovi

la vojon hejmen?” li demandis, turninte sin al Trot

kaj Betinjo.

“Mi ne timas; nu, ne multe,” diris Trot. “Aspektas

riske, mi scias, sed mi certas ke mi povos toleri la

sperton se la aliaj povos.”

“Se ne necesus postlasi Hanĉjon,” komencis

Betinjo, per hezitema voĉo; sed la Mulo interrompis

ŝin dirante:

“Jes iru, se vi volas, kaj mi sekvos vin. Mulo estas

egalkuraĝa kiel leono, ĉiam.”

“Pli kuraĝa,” diris la Leono, “ĉar mi estas

malkuraĝa, amiko Hanĉjo, kaj vi ne. Sed

kompreneble la Segĉevalo—”

“Ho, nenio povus damaĝi min,” asertis la

Segĉevalo trankvile. “Neniam estis dubo pri mia iro.

Sed mi ne povos kuntreni la Ruĝan Ĉaregon.”

“Ne, ni devos postlasi la ĉaregon,” diris la Sorĉisto;

“kaj ankaŭ ni devas postlasi niajn manĝaĵojn kaj lit-

kovraĵojn, mi kredas. Sed se ni povos defii tiujn

104

!(images/000022.jpg)

Ĉapitro Sep

Karuselajn Montojn ne multe ĝenos la ofero de kelkaj

el niaj komfortoj.”

“Neniu scias kie ni alteriĝos!” rimarkigis la

Leono, per voĉo kiu per sia sono indikis ke li baldaŭ

ploros.

“Ni eble tute ne alteriĝos,” respondis Hanĉjo; “sed

la plej bona metodo trovi kio okazos al ni estas

transsvingi nin same kiel Ĉifoneroj kaj la Vuzo.”

“Mi planas iri la plej lasta,” diris la Sorĉisto; “do

kiu volas iri la unua?”

“Mi,” decidis Doroteo.

“Ne, unue estas mia vico,” diris Buton-Brilo.

“Rigardu!”

Jam dum li parolis la knabon kaptis la rimenon

kaj kurinte svingis sin trans la abismon. Foren li

rapidis, ĵetate de monteto al monteto ĝis malapero.

Ili aŭskultis atente, sed la knabo nenian sonon faris

ĝist post pluraj momentoj post sia ekiro, kiam ili

aŭdis mallaŭtan “Ha-lo-e!” kvazaŭ el tre granda

distanco.

Tamen la sono kuraĝigis ilin, kaj Doroteo ekprenis

Toton kaj tenis lin firme sub unu brako dum per la

alia mano ŝi kaptis la rimenon kaj kuraĝe sekvis

Buton-Brilon.

105

La Perdita Princino de Oz

Kiam ŝi frapis la unuan turbantan monton ŝi falis

sur ĝin tre softe, sed antaŭ ol havi momenton por

pensi ŝi flugis tra la aero kaj kun ioma ŝoko alteriĝis

sur la flankon de la sekva monto. Denove ŝi flugis,

kaj alteriĝis; kaj denove, kaj ankoraŭ denove, ĝis post

kvin sinsekvaj frapoj ŝi falis etendita sur verdan

kampon kaj estis tiom kvazaŭstupora kaj senscia pro

sia batoplena veturo trans la Karuselajn Montojn ke

ŝi kuŝis senmove dum iom da tempo, por reordigi

siajn pensojn. Toto eskapis de ŝiaj brakoj ĝuste kiam

ŝi falis, kaj li nun sidis apud ŝi anhelante pro

ekscitiĝo.

Subite Doroteo konsciis ke iu helpas ŝin surpiediĝi,

kaj jen Buton-Brilo unuflanke de ŝi kaj Ĉifoneroj

aliflanke, ambaŭ laŭaspekte nedamaĝitaj. Dua rigardo

montris al ŝi la Vuzon, kaŭrantan sur sia kvadrata

malantaŭo kaj rigardantan ŝin mediteme, dum Toto

bojis ĝoje trovante sian mastrinon nedamaĝita post ŝia

cikloneca veturo.

“Bone!” diris la Vuzo; “jen plia kaj ankaŭ hundo,

ambaŭ tute bonstataj. Sed, Jadi, Doroteo, vi ja flugis!

Se vi povus vidi vin, vi vere miregus.”

“Oni diras ke ‘Tempo flugas’,” ridis Buton-Brilo,

“sed Tempo neniam pli rapidis ol vi.”

106

Ĉapitro Sep

Ĝuste tiam, dum Doroteo turnis sin por rigardi la

turbantajn montojn, ŝi ĝustatempe vidis malgrandan

Troton flugi de la plej proksima monteto kaj fali sur

la molan herbaron ne metron for de ŝia starloko. Trot

estis tiom konfuzita ke unue ŝi ne povis stari, sed ŝi

estis nedamaĝita kaj baldaŭ Betinjo ekflugis al ili kaj

trafus la aliajn se ili ne retrenpaŝus sufiĉatempe por

eviti ŝin.

Poste, sinsekve, venis la Leono, Hanĉjo, kaj la

Segĉevalo, saltante de monto al monto kaj fine falante

sendanĝere sur la herbon. Nun postrestis nur la

Sorĉisto kaj ili tiom longe atendis lin ke Doroteo

komencis maltrankvili. Sed subite li ekflugis de la plej

proksima monto kaj falis renversite apud ilin. Tiam

ili vidis ke li vindis du el la litkovriloj ĉirkaŭ sian

korpon, por ke la batoj ne damaĝu lin, kaj ligis la

litkovrilojn per kelkaj el la ekstraj rimenoj el la

jungilaro de la Segĉevalo.

107

!(images/000198.png)

La Mistera Urbo

ĈAPITRO 8

Ili sidis sur la

h e r b a r o , i l i a j

k a p o j a n k o r a ŭ

estis konfuzaj pro

la kapturnaj flugoj, kaj rigardis unu la alian silente

senkomprenaj. Sed baldaŭ, kiam ili estis certaj ke

neniu estis damaĝita, ili pli trankviliĝis kaj la Leono

diris ĝemante pro senstreĉiĝo:

“Mi tute ne anticipis ke tiuj Karuselaj Montoj

konsistas el kaŭĉuko!”

“Ĉu vere el kaŭĉuko?” demandis Trot.

108

Ĉapitro Ok

“Nepre,” respondis la Leono. “Se ne, ni ne resaltus

tiom rapide de unu al la alia sen damaĝo.”

“Estas nur konjekto,” deklaris la Sorĉisto, mal-

vindante la litkovrilojn de sia korpo, “ĉar neniu el ni

restis sufiĉe longe sur la montoj por trovi el kio ili

konsistas. Sed kie ni estas?”

“Ankaŭ tio devas esti konjekto,” diris Ĉifoneroj.

“La paŝtisto diris ke la Kardomanĝantoj loĝas ĉiflanke

de la monto kaj gigantoj servas ilin.”

“Ho ne,” diris Doroteo; “la Herkuoj havas

gigantajn sklavojn, kaj la Kardomanĝantoj jungas

drakojn al siaj ĉaregoj.”

“Kiel ili povus fari tion?” demandis la Vuzo.

“Drakoj havas longajn vostojn, kaj ili ĝenus la radojn

de la ĉaregoj.”

“Kaj se la Herkuoj konkeris la gigantojn,” diris

Trot, “ili devas esti almenaŭ duoble pli grandaj ol la

gigantoj. Eble la Herkuoj ’stas la plej grandaj homoj

en la mondo!”

“Eble jes,” konsentis la Sorĉisto, per pensema

voĉtono. “Kaj eble la paŝtisto ne sciis kion li diras.

Ni pluveturu okcidenten kaj mem trovu kiaj estas la

landanoj.”

La tereno aspektis sufiĉe agrabla, kaj estis tute

109

La Perdita Princino de Oz

kviete kaj pace kiam ili turnis siajn okulojn de la

silente turbantaj montoj. Arboj kaj verdaj arbustoj

kreskis, kaj tra la dika herbo estis disaj brilkoloraj

floroj. Ĉirkaŭ du kilometrojn for estis malalta

monteto kiu kaŝis de ili la tutan transan pejzaĝon,

tiel ke ili komprenis ke ili ne povos scii multon pri

la lando antaŭ ol transiri la monteton.

Ĉar la Ruĝa Ĉarego estis postlasita, necesis ke ili

elpensu alian metodon veturi. La Leono diris al

Doroteo ke ŝi rajtas rajdi sur lia dorso, kiel ofte

antaŭe, kaj la Vuzo diris ke li facile portos kaj Troton

kaj la Miksĉifonan Knabinon. Betinjo ankoraŭ havis

sian mulon, Hanĉjo, kaj Buton-Brilo kaj la Sorĉisto

povis sidi kune sur la longa, maldika dorso de la

Segĉevalo, sed ili zorgis moligi la sidon per

kunfalditaj litkovriloj antaŭ ol komenci. Tiel rajdante,

la aventurantoj komencis iri cele la monteton, kiun

ili atingis post nelonga veturo.

Dum ili supreniris la plej altan parton kaj

rigardis preter la monteton ili vidis ke ne tre for

estas urbo ĉirkaŭata de muro, kaj de ĝiaj turoj kaj

spajroj flirtis multkoloraj standardoj. Efektive ĝi ne

estis tre granda urbo, sed ĝiaj muroj estis tre altaj

kaj dikaj kaj ŝajnis ke la popolo loĝanta tie sendube

110

!(images/000032.png)

La Perdita Princino de Oz

timas atakon fare de potenca malamiko, ĉar se ne,

ili ne ĉirkaŭigus sian loĝejaron per tiom fortika

bariero.

Neniu vojo kondukis de la montoj al la urbo,

kaj tio indikis ke la homoj en ĝi malofte aŭ

neniam vizitas la turbantajn montetojn; sed niaj

amikoj trovis la herbon mola kaj agrabla por

transiro kaj ĉar la urbo estis antaŭ ili, ili ne facile

perdus sian direktoscion. Kiam ili proksimiĝis al

la muroj, la venteto portis al iliaj oreloj la sonon

de muziko—nelaŭtan unue sed ĝi plilaŭtiĝis dum

ili antaŭeniris.

“Tio ne aspektas tre terura loko,” komentis

Doroteo.

“Nu, ĝi aspektas nedanĝera,” respondis Trot,

sidante sur la Vuzo, “sed oni ne povas ĉiam fidi

aspektojn.”

“Mian aspekton oni povas fidi,” diris Ĉifoneroj.

“Mi aspektas miksĉifona kaj mi estas miksĉifona, kaj

nur blinda strigo povus dubi ke mi estas la

Miksĉifona Knabino.” Dirinte tion ŝi saltis trans-

kapiĝe de la Vuzo kaj, alteriĝinte sur siaj piedoj, ŝi

komencis vigle ĉirkaŭdancadi.

“Ĉu strigoj iam estas blindaj?” demandis Trot.

112

Ĉapitro Ok

“Ĉiam, en la taglumo,” diris Buton-Brilo. “Sed

Ĉifoneroj povas vidi per siaj butonaj okuloj kaj tage

kaj nokte. Strange, ĉu ne?”

“Estas strange ke butonoj eĉ povas vidi,” respondis

Trot, “sed—jadi! kien iris la urbo?”

“Mi mem intencis demandi tion,” diris Doroteo.

“Ĝi foriris!”

La bestoj abrupte haltis, ĉar la urbo efektive

malaperis—eĉ la muroj—kaj antaŭ ili kuŝis la vaka,

tute ebena pejzaĝo.

“Ve!” krietis la Sorĉisto. “Estas iom malagrable.

Estas ĝene preskaŭ atingi iun lokon kaj ektrovi ke ĝi

mankas.”

“Kie ĝi povas esti?” demandis Doroteo. “Certe ĝi

estis tie antaŭ minuto.”

“Mi plu aŭdas la muzikon,” deklaris Buton-Brilo,

kaj kiam ili ĉiuj aŭskultis la muzikaj sonoj estis klare

aŭdeblaj.

“Ho! jen la urbo—maldekstre de ni,” vokis

Ĉifoneroj, kaj turninte siajn okulojn ili vidis la

murojn kaj turojn kaj flirtantajn standardojn tute

maldekstre de ili.

“Sendube ni iel perdis la vojon,” sugestis Doroteo.

“Absurde,” diris la Leono. “Mi kaj la aliaj bestoj

113

La Perdita Princino de Oz

ĉiuj marŝadis rekte cele la urbon ekde kiam ni unue

vidis ĝin.”

“Do kiel—”

“Ne gravas,” interrompis la Sorĉisto, “ni estas egale

proksimaj al ĝi kiel antaŭe. Ial ĝi estas en alia direkto,

jen ĉio; do ni rapidu atingi ĝin antaŭ ol ĝi reeskapos

de ni.”

Do ili pluiris, rekte urben, kaj la urbo aspektis nur

kelkajn kilometrojn for; sed kiam ili veturis nur

kelkcent metrojn ĝi subite remalaperis. Denove ili

paŭzis, iom senkuraĝigite, sed post momento la

butonaj okuloj de Ĉifoneroj retrovis la urbon, sed

ĉifoje ĝi estis tuj malantaŭ ili, en la direkto el kiu ili

venis.

“Jadi!” kriis Doroteo. “Nepre tiu urbo misas iel.

Ĉu vi supozas ke ĝi estas sur radoj, Sorĉisto?”

“Eble ĝi tute ne estas urbo,” li respondis,

rigardante ĝin kvazaŭ klopodante kompreni.

“Kio do ĝi povus esti?”

“Nur iluzio.”

“Kio estas tio?” demandis Trot.

“Io, kion vi kredas vidi, sed efektive ne vidas.”

“Mi ne povas kredi tion,” diris Buton-Brilo. “Se ni

nur vidus ĝin, eble ni erarus, sed ĉar ni povas vidi

114

Ĉapitro Ok

ĝin kaj ankaŭ aŭdi ĝin, nepre ĝi ekzistas.”

“Kie?” demandis Ĉifoneroj.

“Proksime al ni, ie,” li insistis.

“Mi supozas ke ni devos retreniri,” diris la Vuzo,

ĝemante.

Do ili turnis sin kaj marŝis cele la murohavan

urbon ĝis ĝi denove malaperis kaj reaperis dekstre de

ili. Ili tamen konstante pliproksimiĝis al ĝi, do ili

turnis sin al ĝi kiam ajn ĝi forkuris tien aŭ alien laŭ

ĉiu direkto de la kompaso. Baldaŭ la Leono, kiu estis

ĉe la komenco de la procesio, abrupte haltis kaj kriis:

“Aj!”

“Kio estas?” demandis Doroteo.

“Aj—aj!” ripetis la Leono, kaj li retrensaltis tiom

subite ke Doroteo preskaŭ falis de lia dorso.

Samtempe Hanĉjo la Mulo kriis “Aj!” preskaŭ egale

laŭte kiel la Leono, kaj ankaŭ li retrenrapidis plurajn

paŝojn.

“La kardoj,” diris Betinjo. “Ili pikas la krurojn.”

Aŭdinte tion ili ĉiuj malsupren rigardis, kaj

efektive la tero estis dike kovrita de kardoj, kiuj kovris

la ebenaĵon de la punkto kie ili staris ĝis la muroj

de la mistera urbo mem. Tute neniu vojo tra ili estis

videbla; je tiu punkto la mola herbo finiĝis kaj la

115

La Perdita Princino de Oz

kardaro komenciĝis.

“Jen la plej pikemaj kardoj kujn iam mi sentis,”

grumblis la Leono. “Miaj kruroj ankoraŭ doloras pro

la pikoj, kvankam mi saltis el ili kiom eble plej

rapide.”

“Jen nova malfacilaĵo,” komentis la Sorĉisto,

malfeliĉatone. “La urbo ne plu ĉirkaŭsaltetas, estas

vere; sed kiel ni atingos ĝin, trans tiu aro da

pikaĵoj?”

“Ili ne povas dolorigi min,” diris la dikhaŭta Vuzo,

antaŭenirante sentime kaj tretante la dornojn.

“Nek min,” diris la Ligna Segĉevalo.

“Sed la Leono kaj la Mulo ne povas toleri la

pikaĵojn,” asertis Doroteo, “kaj ni ne povas postlasi

ilin.”

“Ĉu do ni ĉiuj devos retreniri?” demandis Trot.

“Kompreneble ne!” respondis Buton-Brilo mal-

estime. “Kiam ajn estas problemo, troveblas solvo, se

oni sufiĉe serĉas.”

“Ke la Birdotimigilo estu ĉi tie,” diris Ĉifoneroj,

starante sur sia kapo sur la kvadrata dorso de la Vuzo.

“Lia bonega cerbo rapide montrus al ni rimedon

venki ĉi tiun kampon de kardoj.”

“Kial ne taŭgas via cerbo?” demandis la knabo.

116

Ĉapitro Ok

“Ĝi ja taŭgas,” ŝi diris, saltante en la kardaron kaj

dancante inter ili sen senti iliajn akrajn pintojn. “Mi

povus dum duona minuto diri al vi kiel transiri la

kardojn, se mi volus.”

“Diru al ni, Ĉifoneroj!” petegis Doroteo.

“Mi ne volas trivi mian cerbon per troa laboro,”

respondis la Miksĉifona Knabino.

“Ĉu vi ne amas Ozman? Kaj ĉu vi ne volas trovi

ŝin?” demandis Betinjo riproĉe.

“Jes, ja mi volas,” diris Ĉifoneroj, marŝante sur siaj

manoj kiel akrobato en cirko.

“Nu, ni ne povos trovi Ozman se ni ne preteriros

la kardojn,” deklaris Doroteo.

Ĉifoneroj dancis ĉirkaŭ ilin du-tri-foje, sen

respondo. Poste si diris:

“Ne rigardu min, stultuloj, rigardu la lit-

kovraĵojn.”

La vizaĝo de la Sorĉisto tuj feliĉiĝis.

“Certe!” li kriis. “Kial ni ne jam pripensis la

litkovraĵojn?”

“Ĉar vi ne havas magian cerbon,” ridis Ĉifoneroj.

“Via speco de cerbo estas la ordinara speco kreskanta

en viaj kapoj kvazaŭ herbaĉoj en ĝardeno. Mi

bedaŭras vin, la homojn kiuj devas naskiĝi por vivi.”

117

La Perdita Princino de Oz

Sed la Sorĉisto ne aŭskultis ŝin. Li rapide forprenis

la litkovraĵojn de la dorso de la Segĉevalo kaj etendis

unu el ili sur la kardojn, tuj apud la herbaro. La dika

ŝtofo sendanĝerigis la pikaĵojn, do la Sorĉisto marŝis

sur tiu unua kovraĵo kaj etendis la duan iom pli

proksimete al la fantomurbo.

“Tiuj kovraĵoj,” diris li, “estas por ke la Leono kaj

la Mulo povu marŝi. La Segĉevalo kaj la Vuzo povos

marŝi sur la kardoj.”

Do la Leono kaj la Mulo marŝis sur la unua

litkovrilo kaj haltis sur la dua ĝis la Sorĉisto prenis

la jam transmarŝitan kovraĵon kaj etendis ĝin antaŭ

ilin; ili antaŭeniris sur tiun kaj atendis dum li prenis

la kovraĵon de malantaŭ ili kaj reetendis ĝin antaŭ

ilin.

“Estas tre malrapide,” diris la Sorĉisto, “sed post

kelka tempo ni sukcesos atingi la urbon.”

“Ankoraŭ estas plena kilometro inter ni kaj la

urbo,” anoncis Buton-Brilo.

“Kaj la laboro estas malfacilega por la Sorĉisto,”

aldonis Trot.

“Kial la Leono ne rajdu sur la dorso de la Vuzo?”

demandis Doroteo. “Ĝi estas granda, plata dorso, kaj

la Vuzo ’stas ege forta. Eble la Leono ne defalus.”

118

!(images/000042.png)

La Perdita Princino de Oz

“Provu, se vi deziras,” diris la Vuzo al la Leono.

“Mi povos tuje porti vin al la urbo kaj reveni por

Hanĉjo.”

“Mi—mi timas,” diris la Malkuraĝa Leono. Li estis

duoble tiom granda kiom la Vuzo.

“Provu,” petegis Doroteo.

“Por fali inter la kardojn?” demandis la Leono

riproĉe. Sed kiam la Vuzo proksimiĝis al li la granda

besto eksaltis sur ĝian dorson kaj sukcesis ekvilibrigi

sin tie, kvankam necesis ke li tenu siajn kvar krurojn

tiom proksimaj unu al la alia ke li ja riskis defali. La

granda pezo de la giganta Leono ŝajne ne ĝenis la

Vuzon, kiu kriis al sia rajdanto: “Tenu firme!” kaj

rapide forkuris sur la kardaro cele la urbon.

La aliaj staris sur la kovriloj kaj maltrankvile

rigardis la strangan vidaĵon. Kompreneble la Leono

ne povis “teni firme” ĉar nenio estis tenebla, do li

balancis de-flank’-al-flanke kvazaŭ ĉiumomente

falonte. Tamen li sukcesis resti sur la dorso de la

Vuzo ĝis ili estis proksimaj al la muroj de la urbo,

kaj tie li saltis sur la teron. La sekvan momenton la

Vuzo rekuris kiel eble plej rapide.

“Estas mallarĝa strio da tero apud la muro kie ne

estas kardoj,” li informis ilin, kiam li reatingis la

120

Ĉapitro Ok

aventurantojn. “Nu, amiko Hanĉjo, trovu ĉu vi rajdos

egale bone kiel la Leono.”

“Portu la aliajn unue,” proponis la Mulo. Do la

Segĉevalo kaj la Vuzo dufoje transkuris la kardojn al

la muroj de la urbo kaj transportis ĉiujn homojn

sendanĝere; Doroteo portis malgrandan Toton en siaj

brakoj. La veturantoj poste sidis kiel grupo sur

malgranda altaĵo tuj ekster la muro, kaj rigardis la

grandajn blokojn de griza ŝtono kaj atendis dum la

Vuzo portis Hanĉjon al ili. La Mulo estis tre

malgracia kaj liaj kruroj tremis tiom ke pli ol unufoje

ili supozis ke li defalos, sed fine li atingis ilin

sendanĝere kaj la tuta grupo nun rekompletiĝis. Eĉ

pli, ili nun atingis la urbon kiu evitis ilin dum tiom

longa tempo kaj tiel strangmaniere.

“Sendube la portalo estas aliflanke,” diris la

Sorĉisto. “Ni sekvu la kurban muron ĝis ni atingos

aperturon en ĝi.”

“Kiudirekten?” demandis Doroteo.

“Ni devos laŭhazarde elekti,” li respondis. “Eble ni

iru maldekstren? Unu direkto estas egale bona kiel la

alia.”

Ili vicigis sin por marŝi kaj ĉirkaŭiris maldekstren

la muron de la urbo. Ĝi ne estis granda urbo, kiel

121

La Perdita Princino de Oz

mi jam diris, sed ĉirkaŭiro, ekster la alta muro,

necesigis longan promenon, tion ili trovis. Sed ĉirkaŭ

ĝin niaj aventurantoj iris, sen trovi spuron de pordoj

aŭ alia malfermaĵo. Kiam ili reatingis la altaĵeton de

kiu ili komencis, ili alteriĝis de la bestoj kaj residiĝis

sur la herba altaĵeto.

“Tre strange, ĉu ne?” demandis Buton-Brilo.

“Devas ekzisti iaspeca rimedo por ke la homoj en-

kaj eliru,” deklaris Doroteo. “Ĉu vi s’pozas ke ili

havas flugmaŝinojn, Sorĉisto?”

“Ne,” li respondis, “ĉar ili jam flugadus tra la tuta

Lando Oz, kaj ni scias ke tion ili ne faras.

Flugmaŝinoj estas nekonataj ĉi tie. Mi opinias ke pli

verŝajne la homoj uzas ŝtuparetojn por transiri la

murojn.”

“Grandega grimpado, trans tiun altan ŝtonan

muron,” diris Betinjo.

“Ŝtona, ĉu?” kriis Ĉifoneroj, kiu denove

ĉirkaŭdancadis tre vigle, ĉar ŝi neniam lacis kaj

neniam povis resti kvieta dum longa tempo.

“Certe ŝtona,” respondis Betinjo malestime. “Ĉu vi

ne povas vidi?”

“Jes,” diris Ĉifoneroj, pliproksimiĝante, “mi povas

vidi la muron, sed mi ne povas senti ĝin.” Kaj poste,

122

!(images/000062.png)

Ĉapitro Ok

kun etenditaj brakoj, ŝi faris ion tre kuriozan. Ŝi

marŝis rekte en la muron kaj malaperis.

“Jadi!” kriis Doroteo miroplene, kaj efektive ĉiuj

miregis.

123

!(images/000069.png)

La Alta Koko-Lorum de Ti

ĈAPITRO 9

Kaj nun la Miks-

ĉifona Knabino

revenis dancante

e l

l a

m u r o .

“Venu!” ŝi kriis. “Ĝi ne ekzistas. Tute ne ekzistas

muro.”

“Kion? Neniu muro?” krietis la Sorĉisto.

“Tute neniu,” diris Ĉifoneroj. “Ĝi estas nur ŝajna.

Vi vidas ĝin, sed ĝi ne estas. Venu en la urbon; ni

malŝparas tempon.”

Dirinte tion ŝi redancis en la muron kaj denove

124

Ĉapitro Naŭ

malaperis. Buton-Brilo, kiu estis iom aventurema,

forrapidis sekvante ŝin kaj ankaŭ nevidebliĝis. La

aliaj sekvis pli zorge, etendante siajn manojn por

senti la muron kaj trovante, miroplene, ke ili sentas

nenion ĉar nenio oponas ilin. Ili plumarŝis kelkajn

paŝojn kaj trovis sin en la stratoj de tre bela urbo.

Malantaŭ si ili denove vidis la muron, severan kaj

forten-aspektan kiel antaŭe; sed nun ili sciis ke ĝi

estas nur iluzio, preparita por ke fremduloj ne eniru

la urbon.

Sed ili baldaŭ forgesis la muron, ĉar antaŭ ili estis

multaj kuriozuloj kiuj rigardadis ilin miroplene,

kvazaŭ ne komprenante el kie ili venis. Niaj amikoj

forgesis esti ĝentilaj, dum kelka tempo, kaj

rerigardadis firme la rigardantojn tre interesate, ĉar

tiom rimarkinda popolo neniam antaŭe estis trovita

en la tuta eksterordinara Lando Oz.

Iliaj kapoj estis karoformaj kaj iliaj korpoj keraj.

Ilia hararo estis nur bulketo ĉe la plej supera pinto

de iliaj karoformaj kapoj kaj iliaj okuloj estis tre

larĝaj kaj rondaj kaj iliaj nazoj kaj buŝoj tre

malgrandaj. Iliaj vestoj estis striktaj kaj brilkoloraj,

bele broditaj laŭ kuriozaj desegnoj per oraj aŭ

arĝentaj fadenoj; sed sur siaj piedoj ili portis

125

La Perdita Princino de Oz

sandalojn tute sen ŝtumpoj. La esprimo de iliaj

vizaĝoj estis sufiĉe agrabla, kvankam ili nun montris

surprizon pro la ekapero de fremduloj tiom

malsimilaj al ili, kaj niaj amikoj opiniis ke ili ŝajnas

tute nedanĝeraj.

“Bonvolu pardoni,” diris la Sorĉisto, parolante por

sia grupo, “ke ni trudas nin al vi sen invito, sed ni

veturas por tre grava celo kaj trovas ke necesas viziti

vian urbon. Ĉu vi bonvolos diri al ni kiel oni nomas

vian urbon?”

Ili rigardis unu la alian malcertesprime, ĉiu atendis

ke iu alia respondos. Fine malaltulo kies kerforma

korpo estis tre larĝa respondis:

“Ni neniam bezonas nomi nian urbon. Ĝi estas

nia loĝejo, jen ĉio.”

“Sed kiel aliaj personoj nomas vian urbon?”

demandis la Sorĉisto.

“Ni konas neniujn aliajn personojn, escepte de vi,”

diris la viro. Kaj post tio li demandis: “Ĉu vi naskiĝis

kun tiuj strangaj formoj, aŭ ĉu iu kruela magiisto

transformis vin el viaj naturaj formoj?”

“Ili estas niaj naturaj formoj,” deklaris la

Sorĉisto, “kaj efektive ni opinias ilin tre bonaj

formoj.”

126

!(images/000077.jpg)

Ĉapitro Naŭ

La grupon de loĝantoj konstante pligrandigis

aliaj personoj alvenintaj. Ĉiuj evidente estis

alarmitaj kaj maltrankvilaj pro la alveno de

fremduloj.

“Ĉu vi havas Reĝon?” demandis Doroteo, kiu sciis

ke estas plej bone paroli kun aŭtoritatulo. Sed la viro

nee skuis sian keroaspektan kapon.

“Kio estas Reĝo?” li demandis.

“Ĉu neniu regas vin?” demandis la Sorĉisto.

“Neniu,” estis la respondo. “Ĉiu el ni regas sin

mem; aŭ, almenaŭ, strebas fari tion. Ne estas facile,

kiel vi verŝajne scias.”

La Sorĉisto meditadis.

“Se okazas disputoj inter vi,” diris li, post iom da

pensado, “kiu solvas ilin?”

“La Alta Koko-Lorum,” ili respondis ĥore.

“Kaj kiu estas li?

“La juĝisto kiu plenumigas la leĝojn,” diris la

unua parolinto.

“Do li estas la ĉefulo ĉi tie?” pludemandis la

Sorĉisto.

“Nu, mi ne dirus tion,” respondis la viro, iom

konfuzite. “La Alta Koko-Lorum estas publika

servisto. Tamen, li reprezentas la leĝojn, kiujn ni ĉiuj

127

La Perdita Princino de Oz

devas obei.”

“Mi kredas,” diris la Sorĉisto, “ke ni devus vidi

vian Altan Koko-Lorumon kaj paroli kun li. Nia

tasko ĉi tie necesigas ke ni konsultu altan

aŭtoritatulon, kaj la Alta Koko-Lorum verŝajne estas

alta, negrave kia alia li estas.”

Ŝajnis ke la loĝantoj opiniis tiun argumenton bone

rezonita, ĉar ili aprobe skuis siajn karoformajn

kapojn. Do la larĝulo kiu parolis por ili diris: “Sekvu

min,” kaj, turninte sin, kondukis laŭlonge de unu el

la stratoj.

La tuta grupo sekvis lin, kaj la indiĝenoj sekvis la

grupon. La loĝejoj kiujn ili preteriris estis tre bele

planitaj kaj aspektis komfortaj kaj oportunaj.

Kondukinte ilin trans plurajn stratojn ilia gvidanto

haltis antaŭ domo kiu estis nek pli bona nek malpli

bona ol la aliaj. La pordejo havis formon taŭgan por

la strangaformaj korpoj de la homoj, estante mallarĝaj

ĉe la supro, larĝaj en la mezo kaj nelarĝaj malsupre.

La fenestroj estis tre similaj, tiel ke la domo havis

vere nekutiman aspekton. Kiam ilia gvidisto mal-

fermis la pordon en la barilo muzikoskatolo kaŝita en

la fosto komencis ludi, kaj la sono altiris la atenton

de la Alta Koko-Lorum, kiu aperis ĉe malferma

128

Ĉapitro Naŭ

fenestro kaj demandis:

“Kio okazis nun?”

Sed sammomente liaj okuloj rimarkis la

fremdulojn kaj li rapidis malfermi la pordon kaj

enlasi ilin—kvankam ne la bestojn, kiujn ili postlasis

ekstere kun la aro da indiĝenoj nun alvenintaj. La

urbo estis malgranda kaj la nombro da loĝantoj ŝajnis

granda, sed ili ne klopodis eniri la domon kaj

kontentigis sin per perpleksa rigardado al la strangaj

bestoj. Toto sekvis Doroteon.

Niaj amikoj eniris grandan ĉambron en la antaŭa

parto de la domo, kie la Alta Koko-Lorum petis ke

ili sidiĝu.

“Mi esperas ke via celo ĉi tie estas paca,” li diris,

aspektante iom duba, “ĉar la Tiistoj ne estas tre bonaj

batalantoj kaj malaprobas venkiĝon.”

“Ĉu via popolo nomiĝas Tiistoj?” demandis

Doroteo.

“Jes. Mi kredis ke vi scias tion. Kaj ni nomas nian

urbon Ti.”

“Ho!”

“Ni estas Tiistoj ĉar ni mangas tiujn kardojn,

sciu,” pludiris la Alta Koko-Lorum.

“Ĉu vi vere manĝas tiujn dornaĵojn?” demandis

129

La Perdita Princino de Oz

Buton-Brilo miroplene.

“Kial ne?” respondis la alia. “La akraj pintoj de la

kardoj ne povas damaĝi nin, ĉar niaj internoj estas

lamenitaj per oro.”

“Lamenitaj per oro!”

“Jes ja. Niaj gorĝoj kaj stomakoj estas lamenitaj

per solida oro, kaj ni trovas la kardojn nutraj kaj

bongustaj. Efektive, nenio alia en nia lando taŭgas

kiel manĝaĵo. Ĉirkaŭ la Urbo Ti kreskas

nenombreblaj kardoj, kaj ni nur bezonas eliri kaj

kolekti ilin. Se ni volus manĝi ion alian ni devus

planti ĝin, kaj kulturi ĝin, kaj rikolti ĝin, kaj tio estus

multe ĝena kaj ni devus labori, kaj tiun sinokupon

ni malamas.”

“Sed, bonvolu diri al mi,” diris la Sorĉisto, “kial

via urbo tiom ĉirkaŭsaltas, de unu parto de la lando

al alia?”

“La urbo ne saltas; ĝi tute ne moviĝas,” deklaris

la Alta Koko-Lorum. “Tamen mi agnoskas ke la

lando ĉirkaŭ ĝi emas sin turni tien kaj alien; tial ke,

se oni staras sur la ebenaĵo rigardante norden, oni

verŝajne ektrovas sin rigardanta okcidenten—aŭ

orienten—aŭ suden. Sed kiam oni atingas la

kardokampojn oni estas sur solida tero.”

130

Ĉapitro Naŭ

“Ha, mi komencas kompreni,” diris la Sorĉisto,

jesante per sia kapo. “Sed jen alia demando: Kial la

Tiistoj ne havas Reĝon por regi ilin?”

“Ĉit!” flustris la Alta Koko-Lorum, maltrankvile

ĉirkaŭrigardante por certigi ke neniu aŭskultas ilin.

“En la vero mi estas la Reĝo, sed la popolo ne

scias tion. Ili kredas regi sin mem, sed efektive mi

farigas ĉion laŭ mia deziro. Neniu alia scias ion

ajn pri la leĝoj, do mi faras la leĝojn laŭ mia

propra bontrovo. Se iu oponas min aŭ dubas pri

iu mia faro, mi diras al li ke tion ordonas la leĝo,

kaj tio finas la diskuton. Sed se mi nomus min

Reĝo, kaj surportus kronon kaj loĝus reĝmaniere, la

popolo ne amus min kaj eble damaĝus min. Estante

la Alta Koko-Lorum de Ti, mi opiniiĝas tre agrabla

persono.”

“Tio ŝajnas tre lerta,” diris la Sorĉisto. “Kaj nun,

ĉar vi estas la ĉefulo en Ti, mi petas ke vi diru al ni

ĉu la Reĝina Ozma estas kaptito en via urbo.”

“Ne,” respondis la karokapa viro, “ni ne havas

kaptitojn. Vi estas la solaj fremduloj ĉi tie, kaj ni

neniam antaŭe aŭdis pri la Reĝina Ozma.”

“Ŝi regas la tutan Ozon,” diris Doroteo, “do ŝi

regas vian urbon kaj vin, ĉar vi estas en la Lando de

131

La Perdita Princino de Oz

la Palpbrumoj, kiu estas parto de la Lando Oz.”

“Eble,” respondis la Alta Koko-Lorum, “ĉar ni ne

studas la geografion kaj neniam demandis ĉu aŭ ne

ni loĝas en la Lando Oz. Kaj Reganto kiu regas nin

de tre for, kaj estas tute nekonata de ni, estas tre

bonvena registo. Sed kio okazis al via Reĝina

Ozma?”

“Iu ŝtelis ŝin,” diris la Sorĉisto. “Ĉu vi oportune

havas talentan magiiston inter via popolo—speciale

lerta magiisto?”

“Ne, neniu speciale lerta. Kompreneble ni faras

iom da magio, sed ĝi estas tute ordinaraspeca. Mi

kredas ke neniu el ni ĝis nun aspiris ŝteli Regantojn,

nek per magio nek alimaniere.”

“Sekve ni longe veturis por nenio!” kriis Trot

bedaŭroplene.

“Sed ni pluen iros,” asertis la Miksĉifona

Knabino,

klinante

sian

kotonplenan

korpon

malantaŭen ĝis ŝia trikfadena hararo tuŝis la pordon

kaj poste marŝante sur siaj manoj kun la piedoj en

la aero.

La Alta Koko-Lorum rigardis Ĉifonerojn admire.

“Vi povos pluen iri, kompreneble,” diris li, “sed mi

konsilas ke ne. La Herkuoj loĝas post ni, preter la

132

!(images/000016.png)

La Perdita Princino de Oz

kardoj kaj la sinturnantaj terpecoj, kaj ili ne estas

afablaj personoj, mi certigas tion al vi.”

“Ĉu ili estas gigantoj?” demandis Betinjo.

“Pli malbonaj ol tio,” estis la respondo. “Gigantoj

estas iliaj sklavoj kaj ili estas tiom pli fortaj ol

gigantoj ke la kompatindaj sklavoj ne kuraĝas ribeli,

timante ke ili disŝiros ilin.”

“Kiel vi scias tion?” demandis Ĉifoneroj.

“Ĉiu diras,” respondis la Alta Koko-Lorum.

“Ĉu vi mem vidis la Herkuojn?” demandis

Doroteo.

“Ne, sed kion diras ĉiuj devas esti vera; alie, kiel

utilus ilia diro?”

“Oni diris al ni, antaŭ ol ni alvenis ĉi tien, ke via

popolo jungas drakojn al viaj ĉaroj,” diris la

knabineto.

“Tute vere,” deklaris la Alta Koko-Lorum. “Kaj tio

memorigas min ke decas ke mi distru vin, ĉar vi estas

fremduloj kaj miaj gastoj, per rajdo ĉirkaŭ nia belega

Urbo Ti.”

Li tuŝis butonon kaj bando komencis ludi; nu, ili

aŭdis bandmuzikon sed ne povis decidi el kie ĝi

venis.

“Tiu melodio estas ordono al mia ĉaristo ke li

134

Ĉapitro Naŭ

alvenigu mian drakoĉaron,” diris la Alta Koko-

Lorum. “Kiam ajn mi faras ordonon ĝi estas muzika,

ĉar tio estas multe pli agrabla maniero ordoni al

servistoj ol per malvarmaj, severaj vortoj.”

“Ĉu tiu via drako mordas?” demandis Buton-

Brilo.

“Jadi, ne! Ĉu vi kredas ke mi riskus la sekurecon

de mia senkulpa popolo per uzo de mordema drako

por tiri mian ĉaregon? Mi fieras dirante ke mia drako

estas

sendanĝera—se

lia

stirmekanismo

ne

rompiĝas—kaj li fabrikiĝis en la fama drako-fabriko

en ĉi tiu Urbo Ti. Jen li venas kaj vi povos mem

ekzameni lin.”

Ili aŭdis mallaŭtan muĝetan sonon kaj akran

knaran kaj, elirinte antaŭ la domon, ili venis vidi

ĉirkaŭ la angulon ĉaregon tiratan de belega juvelita

drako, kiu movadas sian kapon dekstren kaj

maldekstren kaj kies okuloj brilegas kiel la lampoj de

aŭtomobilo kaj kiu faras muĝan sonon dum ĝi

malrapide proksimiĝas.

Kiam ĝi haltis antaŭ la domo de la Alta Koko-

Lorum Toto bojis kolere kontraŭ la sternita besto, sed

eĉ malgranda Trot povis vidi ke la drako ne vivas.

Ĝiaj skvamoj estis el oro kaj ĉiu estis ornamita per

135

La Perdita Princino de Oz

brilantaj juveloj, kaj ĝi marŝis tiom rigide kaj regule

ke ĝi ne povus ne esti maŝino. La ĉarego trenata de

ĝi ankaŭ estis el oro kaj juveloj, kaj kiam ili eniris

ĝin ili trovis ke ne estas seĝoj. La kutimo estis ke ĉiu

staras veturante.

La ĉaristo estis malgranda karokapa ulo kiu rajdis

sur la kolo de la drako kaj movadis la stangetojn por

funkciigi ĝin.

“Ĉi tiu,” diris la Alta Koko-Lorum, pompe, “estas

mirinda inventaĵo. Ni ĉiuj multe fieras pri niaj

aŭtodrakoj, kaj multaj niaj riĉaj loĝantoj uzas ilin.

Startu ĝin, ĉaristo!”

La ĉaristo ne moviĝis.

“Vi forgesis ordoni lin muzike,” sugestis Doroteo.

“Ha, vi plene pravas.” Li tuŝis butonon kaj

muzikoskatolo en la kapo de la drako komencis ludi

melodion. Tuj la malgranda ĉaristo premis stangeton

kaj la drako komencis moviĝi—tre malrapide kaj

morne ĝemante dum ĝi trenis la mallertan ĉaregon.

Toto trotis inter la radoj. La Segĉevalo, la Mulo, la

Leono kaj la Vuzo sekvis kaj trovis neniun problemon

sufiĉe rapidi; efektive, ili devis malrapidi por eviti bati

ĝin. Dum la radoj turniĝis alia muzikoskatolo kaŝita

ie sub la ĉarego ludis viglan marŝmuzikon kiu

136

Ĉapitro Naŭ

rimarkinde kontrastis kun la malrapida trenmoviĝo de

la stranga veturilo kaj Buton-Brilo decidis ke la

muziko kiun li aŭdis kiam ili unue vidis ĉi tiun

urbon estis nenio alia ol ĉaro lace rampanta tra la

stratoj.

Ĉiuj veturantoj el la Smeralda Urbo opiniis tiun

veturon la plej seninteresa kaj teda kiun ili ĝis tiam

spertis, sed ŝajne la Alta Koko-Lorum opiniis ĝin

grandioza. Li indikis la diversajn konstruaĵojn kaj

parkojn kaj fontojn, kvazaŭ konduktoro de Usona

“turistovagono”, kaj ĉar ili estis gastoj ili devis toleri

la torturon. Sed ili fariĝis iom maltrankvilaj kiam ilia

gastiganto diris al ili ke li mendis bankedon por ili

en la Urbodomo.

“Kion ni manĝos?” demandis Buton-Brilo

suspekteme.

“Kardojn,” estis la respondo; “bonajn, freŝajn

kardojn, kolektitajn hodiaŭ mem.”

Ĉifoneroj ridis, ĉar ŝi neniam manĝis, sed Doroteo

diris per protesta voĉo:

“Niaj internoj ne estas tegitaj per oro, sciu.”

“Ja domaĝe!” krietis la Alta Koko-Lorum; kaj li

aldonis kvazaŭ postpenson: “Sed ni povos boligi la

kardojn, se vi preferos.”

137

La Perdita Princino de Oz

“Eĉ bolinte ili ne bone gustus,” diris malgranda

Trot. “Ĉu vi havas nenion alian manĝeblan?”

La Alta Koko-Lorum nee skuis sian karoforman

kapon.

“Mi konas neniun,” li diris. “Sed kial ni havu ion

alian, ni ja havas multegajn kardojn? Tamen, se vi

ne povas manĝi kion ni manĝas, tute ne manĝu. Tio

ne ofendos nin kaj la bankedo estos egale gaja kaj

plaĉa.”

Sciante ke liaj akompanantoj malsatas la Sorĉisto

diris:

“Bonvolu pardoni, moŝto, ke ni ne partoprenos

en la bankedo, kiu estos sufiĉe gaja sen ni, eĉ

kvankam ĝi celas honori nin. Sed, ĉar Ozma ne

estas en via urbo, ni devas tuj foriri el ĉi tie kaj

serĉi ŝin aliloke.”

“Nepre ni devas!” akordis Doroteo, kaj ŝi flustris

al Betinjo kaj Trot: “Mi preferus morti pro malsato

aliloke ol en ĉi tiu urbo, kaj—kiu scias?—eble ni

trovos iun kiu manĝas normalajn manĝaĵojn kaj

donos al ni iom.”

Do, kiam la veturo finiĝis, malgraŭ la protestoj

de la Alta Koko-Lorum ili insistis daŭrigi sian

veturon.

138

Ĉapitro Naŭ

“Baldaŭ estos mallume,” li obĵetis.

“Ne ĝenos nin la mallumo,” respondis la Sorĉisto.

“Iu vaganta Herku eble atakos vin.”

“Ĉu vi opinias ke la Herkuoj damaĝus nin?”

demandis Doroteo.

“Mi ne scias diri, ĉar ili ne honoris min per

konatiĝo. Sed oni diras ke ili estas tiom fortaj ke,

se ili povus stari sur alia loko, ili povus levi la

mondon.”

“Ĉiuj kune?” demandis Buton-Brilo miroplene.

“Ĉiu individuo povus fari tion,” diris la Alta Koko-

Lorum.

“Ĉu vi aŭdis pri magiistoj inter ili?” demandis la

Sorĉisto, kiu sciis ke nur magiisto povus ŝteli Ozman

tiel kiel ŝi estis ŝtelita.

“Oni diras ke ĝi estas tre magiplena lando,”

deklaris la Alta Koko-Lorum, “kaj magion kutime

faras magiistoj. Sed mi neniam aŭdis ke ili havas

inventaĵon aŭ sorĉaĵon egalan al niaj mirindaj

aŭtodrakoj.”

Ili dankis lin pro lia ĝentileco kaj, grimpinte sur

la dorsojn de siaj propraj bestoj, ili rajdis al la fora

flanko de la urbo kaj rekte tra la Muron de Iluzio

en la malferman regionon.

139

!(images/000088.png)

La Perdita Princino de Oz

“Al mi plaĉas ke ni tiom facile foriris,” diris

Betinjo. “Al mi ne plaĉis tiuj strangaformaj uloj.”

“Nek al mi,” akordis Doroteo. “Ŝajnas terure esti

interne tegita per lamenoj el pura oro kaj manĝi

nenion alian ol kardoj.”

“Tamen ili aspektis feliĉaj kaj kontentaj,” komentis

la malgranda Sorĉisto, “kaj kiu kontentas bezonas

bedaŭri nenion kaj deziri nenion pli.”

140

!(images/000020.png)

Toto Perdas Ion

ĈAPITRO 10

Dum kelka tempo

l a

v e t u r a n t o j

ripete konfuziĝis

pri la direkto, ĉar

preter la kardokampoj ili retrovis sin sur la

turniĝtereno, kiu svingis sin ĉirkaŭ ilin tiom

malnature ke unue ili trovis antaŭ si unu direkton

kaj poste alian. Sed tenante la Urbon Ti konstante

malantaŭ si la aventurantoj fine preterpaŝis la

perfidan turniĝregionon kaj venis al ŝtonplena lando

kie tute neniu herbo kreskis. Tamen estis multaj

141

La Perdita Princino de Oz

arbustoj, kaj kvankam nun estis preskaŭ mallumiĝinte

la knabinoj trovis kelkajn bongustegajn flavajn berojn,

kaj unu gustumo instigis ilin ĉiujn pluki tiom kiom

ili povis. La beroj kontentigis iliajn malsatodolorojn,

dum iom da tempo, kaj ĉar nun jam fariĝis tro

mallume por vidi ion ajn ili kampis kie ili estis.

La tri knabinoj kuŝiĝis sur unu el la litkovraĵoj—

en vico—kaj la Sorĉisto kovris ilin per la alia

litkovraĵo kvazaŭ enlitigante ilin. Buton-Brilo rampis

en la ŝirmon de kelkaj arbustoj kaj ekdormis post

malpli ol duona minuto. La Sorĉisto sidiĝis kun sia

dorso kontraŭ granda ŝtono kaj rigardadis la stelojn

en la ĉielo kaj pensis serioze pri la danĝera aventuro

kiun ili entreprenis, demandante al si ĉu iam ili povos

retrovi sian amatan Ozman. La bestoj kuŝis en grupo

aparta, iom for de la aliaj.

“Mi perdis mian grumblon!” diris Toto, kiu estis

tre silenta kaj seriozema dum tiu tuta tago. “Laŭ via

supozo, kien ĝi iris?”

“Se vi petintus min gardi vian grumblon, eble mi

povus informi vin,” komentis la Leono dormeme.

“Sed, vere, Toto, mi supozis ke vi mem gardas ĝin.”

“Estas aĉe perdi sian grumblon,” diris Toto,

svingante sian voston lamente. “Supozu ke vi perdis

142

Ĉapitro Dek

vian muĝon, Leono. Vi sentus malplezuron, ĉu ne?”

“Mia muĝo,” respondis la Leono, “estas mia plej

feroca parto. Mi dependas de ĝi por tiom timigi miajn

malamikojn ke ili ne kuraĝos batali min.”

“Iam,” diris la Mulo, “mi perdis mian muĝon, tiel

ke mi ne povis alvoki Betinjon por sciigi al ŝi ke

mi malsatas. Estis antaŭ ol mi povis paroli,

komprenu, ĉar mi ankoraŭ ne venis al la Lando Oz,

kaj mi trovis ke estas nepre tre malkomforte ne povi

fari bruon.”

“Vi sufiĉe bruas nun,” deklaris Toto. “Sed neniu

el vi respondis mian demandon: Kie estas mia

grumblo?”

“Mi tute ne scias,” diris la Vuzo. “Ne interesas min

tiaj aferoj, efektive.”

“Vi ronkegas,” asertis Toto.

“Eble,” diris la Vuzo. “Oni ne respondecas pri kion

oni faras dormante. Bonvolu veki min, iam, dum mi

ronkados, por ke mi aŭdu la sonon. Tiam mi povos

taksi ĉu ĝi estas aĉa aŭ plezuriga.”

“Plezuriga ĝi ne estas, mi certigas vin,” diris la

Leono, oscedante.

“Mi opinias ĝin tute nenecesa,” deklaris Hanĉjo la

Mulo.

143

La Perdita Princino de Oz

“Nepre vi perdu tiun kutimon,” diris la Segĉevalo.

“Vi neniam aŭdas min ronki, ĉar mi neniam dormas.

Mi eĉ ne henas, kiel tiuj dikaj viandaj ĉevaloj. Ke kiu

ajn ŝtelis la grumblon de Toto ankaŭ forprenu la

muĝojn de la Mulo kaj de la Leono kaj la ronkon

de la Vuzo!”

“Ĉu vi do opinias ke iu ŝtelis mian grumblon?”

“Vi neniam antaŭe perdis ĝin, ĉu?” demandis la

Segĉevalo.

“Nur unufoje, kiam mia gorĝo estis raŭka pro troa

bojado kontraŭ la luno.”

“Ĉu via gorĝo nun estas raŭka?” demandis la

Vuzo.

“Ne,” respondis la hundo.

“Mi tute ne komprenas,” diris Hanĉjo, “kial

hundoj bojas kontraŭ la luno. Ili ne povas timigi la

lunon, kaj la luno ne atentas la bojadon. Do kial

hundoj faras tion?”

“Ĉu iam vi estis hundo?” demandis Toto.

“Tute ne,” respondis Hanĉjo. “Feliĉe mi povas diri

ke mi kreiĝis mulo—la plej bela speco de besto—kaj

ĉiam restis tia.”

La Vuzo sidiĝis sur siajn kvadratajn koksojn por

zorge ekzameni Hanĉjon.

144

!(images/000010.png)

La Perdita Princino de Oz

“Beleco,” diris li, “sendube estas subjektiva afero.

Mi ne diras ke via memtakso estas malĝusta, amiko

Hanĉjo, aŭ ke vi estas banale trofiera. Sed se vi

admiras grandajn skuiĝemajn orelojn, kaj voston kia

farbobroso, kaj piedojn sufiĉe grandajn por elefanto,

kaj longan kolon kaj korpon tiom maldikan ke oni

povas kalkuli la ripojn kun unu okulo fermita—se

tion vi opinias beleco, Hanĉjo—aŭ vi aŭ mi multe

eraras.”

“Vi estas plena de randoj,” malestime diris la

Mulo. “Se mi estus kvadrata kiel vi, mi supozas ke

vi taksus min bela.”

“La eksteraĵon, kara Hanĉjo, jes,” respondis la

Vuzo. “Sed por esti vere bela oni devas esti bela

interne kaj ekstere.”

La Mulo ne povis nei tiun deklaron, do li faris

muĝon de naŭzo kaj ruliĝis tiel ke lia dorso frontis

la Vuzon. Sed la Leono, rigardante la duon trankvile

per siaj grandaj flavaj okuloj, diris al la hundo:

“Mia kara Toto, niaj amikoj instruis al ni lecionon

pri humileco. Se la Vuzo kaj la Mulo efektive estas

belaj, kiel ili ŝajne opinias, sekve vi kaj mi estas nepre

malbelaj.”

“Ne laŭ niaj okuloj,” protestis Toto, kiu estis

146

Ĉapitro Dek

sagaca hundeto. “Vi kaj mi, Leono, estas bonaj

specimenoj de niaj propraj rasoj. Mi estas bela

hundo kaj vi estas bela leono. Nur kiam oni

komparas, unu kun la alia, ni estas prave takseblaj,

do mi lasos al la kompatinda maljuna Segĉevalo

decidi kiu el ni estas la plej bela besto inter ni. La

Segĉevalo estas ligna, do li ne faros subjektivan

juĝon sed diros la veron.”

“Certe jes,” respondis la Segĉevalo, skuante siajn

orelojn, kiuj estis ligneroj fiksitaj en lian lignan

kapon. “Ĉu vi ĉiuj konsentas akcepti mian juĝon?”

“Ĉiuj!” ili deklaris, ĉiu estis esperoplena.

“Do,” diris la Segĉevalo, “mi devas atentigi vin pri

la fakto ke vi ĉiuj estas vianduloj, kiuj laciĝas se vi

ne dormas, kaj malsatas se vi ne manĝas, kaj soifas

se vi ne trinkas. Tiaj bestoj estas neeviteble tre

neperfektaj, kaj neperfektuloj ne povas esti belaj. Nu,

mi konsistas el ligno.”

“Vi certe havas lignan kapon,” diris la Mulo.

“Jes, kaj lignan korpon kaj lignajn krurojn—kiuj

rapidas kiel la vento kaj estas egale senlacaj. Mi

aŭdis Doroteon diri ke ‘beleco sekvas belagadon’, kaj

certe mi plenumas miajn devojn bele. Tial, se vi

volas scii mian honestan juĝon, mi konfesu ke inter

147

La Perdita Princino de Oz

ni ĉiuj mi estas la plej bela.”

La Mulo snufis kaj la Vuzo ridis; Toto perdis sian

grumblon do li nur povis rigardi malestime la Seg-

ĉevalon, kiu staris senmove. Sed la Leono streĉis sin

kaj oscedis, dirante trankvile:

“Se ni ĉiuj similus la Segĉevalon ni ĉiuj estus

Segĉevaloj, kaj tiel estus tro multaj Segĉevaloj; se ni

ĉiuj similus Hanĉjon, ni estus grego de muloj; se

Toton, ni estus grego de hundoj; se ni ĉiuj havus la

formon de la Vuzo, li ne plu estis rimarkinda pro sia

nekutima aspekto. Fine, se vi ĉiuj similus min, mi

opinius vin tiom vulgaraj ke mi ne volus esti via

amiko. Esti individuaj, miaj amikoj, esti diferencaj de

aliaj, estas la sola maniero distingiĝi de la vulgarularo.

Ni ĝoju, do, ĉar ni diferencas unu de la alia forme

kaj spirite. Varieco estas la spico de la vivo kaj ni estas

sufiĉe variaj por ĝui la kuneston unu de la alia; do

ni kontentu.”

“Estas iom da vero en tiu parolo,” komentis Toto,

penseme. “Sed kion pri mia perdita grumblo?”

“La grumblo gravas nur al vi,” respondis la Leono,

“do la tasko ĝeniĝi pro la perdo estas via, ne nia. Se

vi amas nin, ne trudu viajn problemojn al ni; estu

malfeliĉa tute sole.”

148

!(images/000018.png)

Ĉapitro Dek

“Se unusola persono ŝtelis mian grumblon kaj

ankaŭ Ozman,” diris la hundeto, “mi esperas ke ni

tre baldaŭ trovos lin kaj punos lian laŭ lia merito. Li

sendube estas la plej kruela persono en la tuta

mondo, ĉar malebligi ke hundo grumblu kiu

laŭnature grumblas estas egale fie, laŭ mia opinio,

kiel ŝteli la tutan magion de Oz.”

149

!(images/000030.png)

Buton-Brilo Perdas Sin

ĈAPITRO 11

L a M i k s ĉ i f o n a

K n a b i n o ,

k i u

n e n i a m d o r m i s

kaj kiu povis tre

bone vidi en la mallumo, vagis inter la rokoj kaj

arbustoj dum la tuta nokto, kaj la rezulto estis ke ŝi

povis doni bonajn informojn sekvamatene.

“Trans la kresto de la monteto antaŭ ni,” ŝi diris,

“estas granda aro da arboj multaspecaj, sur kiuj ĉiaj

fruktoj kreskas. Se vi iros tien vi trovos ke bela

matenmanĝo atendas vin.”

150

Ĉapitro Dek Unu

Tio fervorigis ilin, do tuj kiam la litkovraĵoj estis

falditaj kaj ligitaj per rimenoj al la dorso de la

Segĉevalo ili ĉiuj prenis siajn lokojn sur la bestoj kaj

komencis iri al la granda grupo de arboj pri kiu

informis Ĉifoneroj.

Tuj kiam ili transiris la supron de la monteto ili

trovis ke ĝi estas vere grandega fruktarbaro,

etendiĝanta multajn kilometrojn dekstren kaj

maldekstren de ili. Ĉar ilia vojo kondukis rekte tra la

arbojn ili kiel eble plej rapide antaŭeniris.

Sur la unuaj arboj kiujn ili renkontis kreskis

cidonioj, kiujn ili ne volis manĝi. Sekvis vicoj de

citronarboj kaj poste de amaraj pomoj kaj post ili de

limetoj kaj limonoj. Sed preter tiuj ili trovis aron da

arboj kun grandaj oraj oranĝoj, sukoplenaj kaj dolĉaj,

kaj la fruktoj pendis malalte sur la branĉoj, tiel ke ili

povis pluki facile.

Ili prenis fruktojn senhezite kaj ĉiuj manĝis

oranĝojn dum ili pluveturis. Poste, iom pli for, ili

atingis kelkajn arbojn kun belaj ruĝaj pomoj, per kiuj

ili festis ankaŭ, kaj la Sorĉisto haltis tie sufiĉe longe

por ligi multajn pomojn en unu fino de litkovraĵo.

“Ni ne scias kio okazos al ni kiam ni forlasintos

ĉi tiun plaĉegan fruktarbaron,” li diris, “do mi opinias

151

La Perdita Princino de Oz

ke estos saĝe kunporti provizon de pomoj. Ni ne

povos malsati dum ni havos pomojn, komprenu.”

Ĉifoneroj ne rajdadis la Vuzon ĝuste tiam. Ŝi amis

grimpi la arbojn kaj svingi sin per la branĉoj de unu

arbo al alia. Kelkajn el la plej bonaj fruktoj kolektis

la Miksĉifona Knabino de la plej altaj branĉoj kaj ŝi

ĵetis ilin al la aliaj.

Subite Trot demandis: “Kie estas Buton-Brilo?” kaj

kiam la aliaj perokule serĉis lin ili trovis ke la knabo

malaperis.

“Jadi!” kriis Doroteo. “Verŝajne li denove perdiĝis,

kaj tio signifas ke ni devos atendi ĉi tie ĝis ni povos

trovi lin.”

“Bona atendejo,” sugestis Betinjo, kiu trovis

prunarbon kaj manĝis kelkajn ĝiajn fruktojn.

“Kiel vi povos atendi ĉi tie kaj samtempe trovi

Buton-Brilon?” demandis la Miksĉifona Knabino,

pendante per siaj piedfingroj de branĉo tuj super la

kapoj de la tri mortipovaj knabinoj.

“Eble li revenos ĉi tien,” respondis Doroteo.

“Se li provos tion, li verŝajne misiros,” diris Trot.

“Mi multfoje trovis ke li faras tion. Misiro kaŭzas lian

perdiĝon.”

“Tute vere,” diris la Sorĉisto. “Do vi ĉiuj restu ĉi

152

Ĉapitro Dek Unu

tie dum mi serĉos la knabon.”

“Sed eble ankaŭ vi perdiĝos,” diris Betinjo.

“Mi esperas ke ne, mia kara.”

“Lasu min iri,” diris Ĉifoneroj, faligante sin leĝere

al la tero. “Mi ne povas perdiĝi, kaj mi pli verŝajne

trovos Buton-Brilon ol iu el vi.”

Sen atendi permeson ŝi forurĝis sin tra la arbojn

kaj baldaŭ ne plu estis videbla.

“Doroteo,” diris Toto, kaŭriĝante apud sia

malgranda mastrino, “mi perdis mian grumblon.”

“Kiel tio okazis?” ŝi demandis.

“Mi ne scias,” respondis Toto. “Hieraŭ matene la

Vuzo preskaŭ tretis sur min kaj mi klopodis grumbi

al li kaj trovis ke mi neniom povas grumbli.”

“Ĉu vi povas boji?” demandis Doroteo.

“Jes ja!”

“Do ne gravas la grumblo,” diris ŝi.

“Sed kion mi faros kiam mi reiros hejmen al la

Vitra Kato kaj la Ruĝeta Katido?” demandis la

hundeto per maltrankvila voĉo.

“Ne ĝenos ilin ke vi ne povas grumbli kontraŭ ilin,

mi certas,” diris Doroteo. “Mi sentas vian bedaŭron,

kompreneble, Toto, ĉar ĝuste kion ni ne povas fari ni

plej volas fari; sed antaŭ ol retreniri eble vi retrovos

153

La Perdita Princino de Oz

vian grumblon.”

“Ĉu vi kredas ke kiu ŝtelis Ozman ankaŭ ŝtelis

mian grumblon?”

Doroteo ridetis.

“Eble, Toto.”

“Do li estas fiulo!” kriis la hundeto.

“Persono kiu volas ŝteli Ozman estas kiel eble plej

fia,” akordis Doroteo, “kaj kiam ni memoras ke nia

kara amikino, la bela Regantino de Oz, estas perdita,

ni ne ĝenu nin pri ia grumblo.”

Toton ne tute kontentigis tiu komento, ĉar ju pli

li pensis pri sia perdita grumblo des pli grava fariĝis

la misfortuno. Kiam neniu rigardis li foriris inter la

arbojn kaj laŭeble plej klopodis grumbli—eĉ se nur

iomete—sed li ne sukcesis. Li povis nur boji, kaj bojo

ne povas anstataŭi grumblon, do li malfeliĉe reiris al

la aliaj.

Nu, Buton-Brilo tute ne konceptis ke li estas

perdita, unue. Li nur vagis de arbo al arbo, serĉante

la plej bonajn fruktojn, ĝis li trovis ke li estas sola

en la granda fruktarbaro. Sed li ne maltrankvilis pro

tio tiumomente kaj vidinte kelkajn abrikotarbojn pli

forajn li iris al ili; poste li trovis kelkajn ĉerizarbojn;

tuj post ili estis kelkaj mandarinarboj.

154

Ĉapitro Dek Unu

“Mi trovis preskaŭ ĉiun specon de fruktoj escepte

de persikoj,” li diris al si, “do verŝajne ankaŭ estas

persikoj ĉi tie, se mi povos trovi la arbojn.”

Li serĉis tie kaj tie, ne atentante sian vojon, ĝis li

trovis ke sur la arboj ĉirkaŭ li kreskas nur nuksoj. Li

metis kelkajn juglandojn en siajn poŝojn kaj plu serĉis

kaj fine—ĝuste inter la nuksarboj—li trovis unusolan

persikarbon. Ĝi estis gracia, bela arbo, sed kvankam

ĝi estis densfolia sur ĝi estis neniuj fruktoj, kun

escepto de sola, granda, belega persiko, rozvanga kaj

vileta kaj plej manĝinda.

Buton-Brilo trovis malfacilon kiam li strebis preni

tiun solan persikon, ĉar ĝi pendis multe tro for; sed

li viglamove grimpis la arbon kaj rampis sur la branĉo

sur kiu ĝi kreskis kaj post pluraj provoj, dum kiuj li

riskis fali, li fine sukcesis pluki ĝin. Post tio li reiris

al la tero kaj decidis ke la frukto plene meritas la

ĝenon. Ĝi estis alloge odora kaj kiam li mordis ĝin

li trovis ĝin la plej bongusta ero kiun ĝis tiam li

gustumis.

“Vere decus ke mi dividu ĝin kun Trot kaj Doroteo

kaj Betinjo,” li diris, “sed eble estas multaj aliaj en

alia parto de la arbaro.”

En sia koro li dubis tiun parolon, ĉar ĉi tiu estis

155

La Perdita Princino de Oz

tute sola persikarbo, kaj ĉiuj aliaj fruktoj kreskis sur

multaj kunaj arboj; sed tiu unusola bongustega

mordaĵo malebligis ke li rezistu manĝi la reston de

la persiko, kaj baldaŭ restis nur la kerno.

Buton-Brilo pretis forĵeti tiun persikokernon sed li

ekrimarkis ke ĝi konsistas el pura oro. Kompreneble

tio surprizis lin, sed tiom da aferoj en la Lando Oz

estas surprizaj ke li ne multe konsideris la oran

persikokernon. Tamen li metis ĝin en sian poŝon, por

montri ĝin al la knabinoj, kaj kvin minutojn poste li

jam tute forgesis ĝin.

Ĉar nun li konsciis ke li estas tre for de siaj

akompanintoj, kaj sciante ke tio maltrankviligos ilin

kaj prokrastos ilian veturon, li komencis krii kiel eble

plej laŭte. Lia voĉo ne longen iris inter la multaj

arboj, kaj kriinte dekdufoje kaj ne aŭdinte respondon

li sidiĝis sur la tero kaj diris:

“Nu, denove mi perdiĝis. Estas domaĝe, sed mi ne

scias malfari la perdon.”

Dum li apogis sian dorson per arbo li

suprenrigardis kaj vidis Blufringon flugi el la ĉielo kaj

surbranĉiĝi tuj antaŭ li. La birdo rigardis kaj rigardadis

lin. Unue ĝi rigardis per unu brila okulo kaj poste ĝi

turnis sian kapon kaj rigardis lin per la alia okulo.

156

!(images/000035.jpg)

Ĉapitro Dek Unu

Tiam, iomete flirtinte siajn flugilojn, ĝi diris:

“Ho! Do vi manĝis la sorĉitan persikon, ĉu?”

“Ĉu sorĉitan?”

“Kompreneble,” respondis la Blufringo. “La

Ŝufaristo Ugu faris tion.”

“Sed kial? Kaj kiel ĝi sorĉiĝis? Kaj kio okazos al

tiu kiu manĝas ĝin?” demandis la knabo.

“Demandu al la Ŝufaristo Ugu; li scias,” diris la

birdo, ordigante siajn plumojn per sia beko.

“Kaj kiu estas la Ŝufaristo Ugu?”

“La persono kiu sorĉis la persikon, kaj metis ĝin

ĉi tien—en la ekzakta centro de la Granda

Fruktarbaro—pro ke neniu trovu ĝin. Ni birdoj ne

riskus manĝi ĝin; ni estas tro saĝaj. Sed vi estas

Buton-Brilo el la Smeralda Urbo, kaj vi— vi—VI

manĝis la sorĉitan persikon! Vi devos klarigi al la

Ŝufaristo Ugu kial vi faris tion.”

Kaj antaŭ ol la knabo povis pli demandi, la birdo

forflugis kaj lasis lin sola.

Buton-Brilon ne multe ĝenis la trovo ke la persiko

kiun li manĝis estis sorĉita. Certe ĝi tre bone gustis

kaj lia stomako tute ne doloris. Do denove li

komencis pripensi la plej bonan metodon rekuniĝi

kun siaj amikoj.

157

La Perdita Princino de Oz

“Negrave kiudirekten mi iros mi verŝajne misiros,”

li diris al si, “do prefere mi restu kie mi estas kaj

lasu ilin trovi min—se ili povos.”

Blanka Kuniklo venis saltetante tra la fruktarbaro

kaj paŭzis iom for por rigardi lin.

“Ne timu,” diris Buton-Brilo; “mi ne damaĝos

vin.”

“Ho, mi ne timas pri mi,” respondis la Blanka

Kuniklo. “Pri vi mi timas.”

“Jes; mi perdiĝis,” diris la knabo.

“Jes vere vi perdiĝis,” respondis la Kuniklo. “Pro

kial vi manĝis la sorĉitan persikon?”

La knabo rigardadis la ekscititan besteton penseme.

“Pro du kaŭzoj,” li klarigis. “La unua estis ke mi

amas persikojn, kaj la dua ke mi ne sciis ke ĝi estis

sorĉita.”

“Tio ne savos vin de la Ŝufaristo Ugu,” deklaris la

Blanka Kuniklo kaj ĝi forrampis antaŭ ol la knabo

povis plu demandi.

“Kunikloj kaj birdoj,” li pensis, “estas timemaj kaj

ŝajne timas ĉi tiun ŝufariston—kiu ajn li estas. Se

ekzistus alia persiko nur duone tiom bona kiel tiu,

mi manĝus ĝin malgraŭ dekduo da sorĉoj aŭ cent

ŝufaristoj!”

158

Ĉapitro Dek Unu

Ĝuste tiam Ĉifoneroj venis dancante kaj vidis lin

sidanta ĉe la piedo de la arbo.

“Ho, jen vi!” ŝi diris. “Vi ripetas vian petoladon,

ĉu? Ĉu vi ne scias ke estas malĝentile perdiĝi kaj

atendigi ĉiujn? Venu, mi rekondukos vin al Doroteo

kaj la aliaj.”

Buton-Brilo malrapide levis sin por akompani ŝin.

“La perdo ne estis vere granda,” li diris gaje. “Mi

forestis nur duonan tagon, do nenio misa fariĝis.”

Doroteo, tamen, kiam la knabo reunuiĝis kun la

grupo, forte riproĉis lin.

“Kiam ni tiom grave agas serĉante Ozman,” diris

ŝi, “estas miskondute forvagi kaj prokrastigi nian

veturon. Supozu ke ŝi estas kaptito—en kastela

karcero!—ĉu vi volas ke nia kara Ozma restu tie pli

longe ol necesus kun nia helpo?”

“Se ŝi estas en kastela karcero, kiel vi eligos ŝin?”

demandis la knabo.

“Ne ĝenu vin pri tio; ni lasos tion al la Sorĉisto;

li nepre trovos rimedon.”

La Sorĉisto diris nenion, ĉar li konsciis ke sen siaj

magiiloj li ne kapablos pli ol kiu ajn alia persono.

Sed ne utilus memorigi la akompanantojn pri tiu

fakto; ĝi eble senkuraĝigus ilin.

159

!(images/000043.png)

La Perdita Princino de Oz

“Grave ĝuste nun,” li komentis, “estas trovi

Ozman; kaj, ĉar nia grupo denove estas kuna, mi

proponas ke ni pluiru.”

Dum ili proksimiĝis al la rando de la Granda

Fruktarbaro la suno malleviĝis kaj ili sciis ke baldaŭ

estos mallume. Do ili decidis kampi sub la arboj, ĉar

alia larĝa ebenaĵo estis antaŭ ili. La Sorĉisto etendis

la litkovraĵojn sur lito el molaj folioj kaj baldaŭ ili

ĉiuj, escepte de Ĉifoneroj kaj la Segĉevalo, profunde

dormis. Toto premis sin firme al la flanko de sia

amiko la Leono, kaj la Vuzo tiom laŭte ronkis ke la

Miksĉifona Knabino kovris lian kvadratan kapon per

sia antaŭtuko por dampi la bruon.

160

!(images/000049.png)

La Carsuprulo de Herkuo

ĈAPITRO 12

Trot vekiĝis ĝuste

k i a m l a s u n o

leviĝis kaj, glitinte

el la litkovraĵoj,

iris al la rando de la Granda Fruktarbaro kaj rigardis

trans la ebenaĵon. Io brilis tre for.

“Tio aspektas kiel alia urbo,” ŝi diris duonlaŭte.

“Alia urbo ĝi ja estas,” deklaris Ĉifoneroj, kiu

rampis neaŭdate al la flanko de Trot, ĉar ŝiaj

kotonplenaj piedoj tute ne bruis. “La Segĉevalo kaj

mi veturis en la mallumo, dum vi aliaj ĉiuj dormis,

161

La Perdita Princino de Oz

kaj ni trovis tie pli grandan urbon ol Ti. Ankaŭ

ĉirkaŭ ĝi estas muro, sed ĝi havas portalon kaj

multajn vojojn.”

“Ĉu vi eniris?” demandis Trot.

“Ne, ĉar la portalo estis ŝlosita kaj la muro estis

vera muro. Do ni revenis ĉi tien. Ne estas tre distance

al la urbo. Ni povos atingi ĝin post du horoj, post

viaj matenmanĝoj.”

Trot reiris kaj, trovinte la aliajn knabinojn vekaj,

ripetis al ili kion diris Ĉifoneroj. Do ili rapide manĝis

kelkajn fruktojn—estis multaj prunarboj en tiu parto

de la fruktarbaro—kaj poste ili surgrimpis la bestojn

kaj ekiris veturonte al la stranga urbo. Hanĉjo la

Mulo matenmanĝis herbon kaj la Leono forvagis kaŝe

kaj trovis plaĉan matenmanĝon; li neniam diris kio

ĝi estis, sed Doroteo esperis ke la malgrandaj kunikloj

kaj la kampomusoj evitis lin. Ŝi avertis Toton ne ĉasi

birdojn kaj donis al la hundo pomon, kaj li plene

kontentis pro ĝi. La Vuzo amis fruktojn egale kiel

ĉiun alian manĝaĵon—escepte de mielo, kiun li

plejamis—kaj la Segĉevalo tute neniam manĝis.

Kun escepto de ilia maltrankvilo pri Ozma, ili ĉiuj

estis bonhumoraj dum ili rapidis trans la ebenaĵon.

Toto plu malkvietis pro sia perdita grumblo, sed

162

Ĉapitro Dek Du

estante saĝa hundeto li kaŝis tion. Post nelonge la

urbo proksimiĝis kaj ili povis ekzameni ĝin interesate.

Laŭ sia ekstera aspekto la loko estis pli impona ol

Ti, ĝi estis kvadrata urbo, kun kvadrata, kvarflanka

muro ĉirkaŭe kaj ĉiuflanke estis kvadrata portalo el

polurita kupro. La tuta urbo aspektis solida kaj

fortika; ne estis flirtantaj standardoj kaj la turoj kiuj

montriĝis super la urba muro aspektis tute

neornamitaj.

Pado kondukis de la fruktarbaro rekte al unu el la

urboportaloj, kio indikis ke la loĝantaj preferas

fruktojn ol kardojn. Niaj amikoj sekvis tiun padon al

la portalo, kiun ili trovis firme fermita. Sed la Sorĉisto

antaŭeniris kaj batis ĝin per sia pugno, dirante

laŭtavoĉe: “Malfermu!”

Tuj leviĝis super la granda muro vico de gigantaj

kapoj, kiuj ĉiuj malsuprenrigardis ilin kvazaŭ por

trovi kiu altrudas sin. La dimensio de tiuj kapoj estis

miriga kaj niaj amikoj tuj komprenis ke ili apartenas

al gigantoj, kiuj staras interne de la urbo. Ĉiu havis

densan, vilan hararon kaj barbon, kelkaj havis

blankan hararon, aliaj nigran aŭ ruĝan aŭ flavan, kaj

la hararo de kelkaj komencis griziĝi, do la gigantoj

estis ĉiaaĝaj. Kvankam la kapoj aspektis ferocaj, la

163

La Perdita Princino de Oz

okuloj estis mildesprimaj, kvazaŭ la uloj estis jam de

longe sklavigitaj, kaj iliaj vizaĝoj esprimis paciencon

anstataŭ ferocecon.

“Kion oni volas?” demandis unu maljuna giganto,

per malalta grumbla voĉo.

“Ni estas fremduloj kaj ni volas eniri la urbon,”

respondis la Sorĉisto.

“Ĉu vi venas pace aŭ milite?” demandis alia.

“Pace, kompreneble,” kolerete respondis la Sorĉisto,

kaj li plu diris senpacience: “Ĉu ni aspektas

konkerarmeo?”

“Ne,” diris la unua parolinta giganto, “vi aspektas

senkulpaj vagabondoj; sed neniam eblas scii per

aspekto. Atendu tie ĝis ni raportos al niaj mastroj.

Neniu rajtas eniri ĉi tien sen la permeso de Vig, la

Carsuprulo.”

“Kiu estas li?” demandis Doroteo. Sed la kapoj

jam malsupreniris kaj malaperis malantaŭ la muro,

do ne venis respondo.

Ili longe atendis ĝis la portalo enruliĝis kun

muĝeta sono kaj laŭta voĉo kriis: “Eniru!” Sed ili ne

prokrastis akcepti la inviton.

Ambaŭflanke de la larĝa strato kiu kondukis en la

urbon de la portalo staris vico de grandegaj

164

!(images/000060.png)

La Perdita Princino de Oz

gigantoj—dudeko da ili ĉiuflanke kaj ĉiuj staris tiom

proksime unu al alia ke iliaj kubutoj intertuŝis. Ili

surportis uniformojn bluajn kaj flavajn kaj estis

armitaj per klaboj tiom dikaj kiel arbotrunkoj. Ĉiu

giganto havis ĉirkaŭ sia kolo larĝan oran strion,

surnititan, por indiki ke li estas sklavo.

Dum niaj amikoj eniris, rajdante la Leonon, la

Vuzon, la Segĉevalon kaj la Mulon, la gigantoj

duone turnis sin kaj marŝis duope ĉiuflanke de ili.

Ŝajnis al Doroteo ke ŝia tuta grupo nun estas

kaptitoj, ĉar eĉ rajdante la bestojn iliaj kapoj apenaŭ

estis tiom altaj kiom la genuoj de la marŝantaj

gigantoj. La knabinoj kaj Buton-Brilo fervoris sciiĝi

kien urbon ili eniris, kaj kiaj estis la homoj kiuj

sklavigus tiujn potenculojn. Tra la kruroj de la

gigantoj, dum ili marŝis, Doroteo povis vidi vicojn

de domoj ĉiuflanke de la strato kaj arojn da homoj

starantaj sur la trotuaroj; sed la homoj estis

ordinardimensiaj kaj rimarkinde pri ili estis nur ke

ili estis ege maldikaj. Inter iliaj haŭto kaj ostoj ŝajnis

esti malmulta aŭ eĉ nenia karno, kaj ili estis

plejparte klinŝultraj kaj lacaspektaj, eĉ la malgrandaj

infanoj.

Pli kaj pli Doroteo demandis al si kial kaj kiel la

166

Ĉapitro Dek Du

grandaj gigantoj akceptis fariĝi sklavoj de tiom

maldikaj, malviglaj mastroj, sed ne estis oportuno

demandi al iu el ili antaŭ ol ili venis al granda palaco

situanta en la koro de la urbo. Tie la gigantoj staris

en vicoj antaŭ la enirejo kaj staris senmove dum niaj

amikoj rajdis en la korton de la palaco. Poste la

bariloj de la kortmuro fermiĝis malantaŭ ili kaj antaŭ

ili estis maldika vireto kiu profunde klinis sin kaj diris

malfeliĉavoĉe:

“Se vi kompleze deiros de viaj rajdobestoj, min

plezurigos gvidi vin al la Plej Potenca Reganto en la

Mondo, Vig la Carsuprulo.”

“Mi ne kredas!” diris Doroteo, indigne.

“Kion vi ne kredas?” demandis la viro.

“Mi ne kredas ke via Carsuprulo povus teni

komparon kun nia Ozma.”

“Li ne tenus ion ajn por iu ajn,” respondis la viro

tre serioze, “ĉar li havas sklavojn kiuj tenas ĉion por

li, kaj la Potenca Vig estas tro dignoplena por fari ion

kion aliaj povas fari por li. Li eĉ devigas sklavon terni

por li, se li malvarmumas. Tamen, se vi kuraĝas fronti

nian potencan reganton, sekvu min.”

“Ni kuraĝas ĉion,” diris la Sorĉisto, “do konduku.”

Ili trairis plurajn marmorajn koridorojn kun altaj

167

La Perdita Princino de Oz

plafonoj, trovante ĉiun koridoron kaj pordon gardata

de servistoj; sed tiuj servistoj de la palaco estis el la

popolo kaj ne gigantoj, kaj ili estis tiom maldikaj ke

ili preskaŭ aspektis skeletoj. Fine ili eniris grandan

rondan ĉambron kun altkupola plafono kie la

Carsuprulo sidis sur trono ĉizita el solida bloko de

blanka marmoro kaj ornamita per purpuraj silkaj

pendaĵoj kaj oraj kvastoj.

La reganto de tiuj homoj kombadis siajn brovojn

kiam niaj amikoj eniris lian tronoĉambron kaj ekstaris

antaŭ lin, sed li remetis la kombilon en sian poŝon

kaj ekzamenis la fremdulojn evidente tre scivoleme.

Poste li diris:

“Jadi, kia surprizo! Vi vere ŝokis min. Ĉar neniu

eksterulo iam venis al nia Urbo Herku, kaj mi ne

povas imagi kial vi decidis tion fari.”

“Ni serĉas Ozman, la Plejsuperan Reganton de la

Lando Oz,” respondis la Sorĉisto.

“Ĉu vi vidas ŝin ĉi tie, ie?” demandis la Carsuprulo.

“Ankoraŭ ne, Moŝto; sed eble vi informos nin pri

kie ŝi estas.”

“Ne; min plene okupas atenti mian propran

popolon. Mi trovas ilin malfacile pritrakti ĉar ili estas

tiom fortegaj.”

168

Ĉapitro Dek Du

“Ili ne aspektas tre fortaj,” diris Doroteo. “Ŝajnas

kvazaŭ milda vento forblovus ilin el la urbo, se ne

malhelpus tion la muro.”

“Prave—prave,” agnoskis la Carsuprulo. “Ili vere

aspektas tiaj, ĉu ne? Sed neniam fidu aspektojn, kiuj

emas trompi. Eble vi rimarkis ke mi malebligis ke vi

renkontu iun de mia popolo. Mi protektis vin per

miaj gigantoj dum vi estis survoje de la portaloj al

mia palaco, tiel ke neniu Herkuo proksimiĝis al vi.”

“Ĉu tiom danĝeras via popolo, do?” demandis la

Sorĉisto.

“Al fremduloj, jes; sed nur ĉar ili estas tiom

amikemaj. Ĉar, se ili manpremus kun vi, ili verŝajne

rompus viajn brakojn aŭ dispremus viajn fingrojn tiel

ke restus nur sangaĵo.”

“Kial?” demandis Buton-Brilo.

“Ĉar ni estas la plej fortaj homoj en la tuta

mondo.”

“Pŝa!” krietis la knabon; “vi nur blagas. Verŝajne

vi ne scias kiom fortaj estas aliaj homoj. Nu, iam mi

konis viron en Fil’delfio kiu povis fleksi ferajn

stangojn uzante nur siajn manojn!”

“Sed, jadi!—ne estas malfacile fleksi ferajn

stangojn,” diris Lia Moŝto. “Diru al mi, ĉu tiu homo

169

La Perdita Princino de Oz

povus dispremi ŝtonan blokon nur per siaj manoj?”

“Neniu povus fari tion,” deklaris la knabo.

“Se mi havus ŝtonan blokon mi montrus al vi,”

diris la Carsuprulo, ĉirkaŭrigardante en la ĉambro.

“Ha, jen mia trono. La dorso estas ja tro alta, do mi

derompos pecon de tio.”

Li surpiediĝis kaj stumbletis necertapaŝe ĉirkaŭ la

tronon. Li prenis la dorson kaj derompis pecon de

marmoro, preskaŭ duonmetron dikan.

“Ĉi tio,” diris li, revenante al sia seĝo, “estas tre

solida marmoro kaj multe pli malmola ol ordinara

ŝtono. Sed mi povas diserigi ĝin facile per miaj

fingroj, do jen pruvo ke mi estas tre forta.”

Eĉ dum li parolis li komencis derompi pecojn de

marmoro kaj diserigi ilin kvazaŭ peceton de tero. La

Ŝorĉiston tio tiom mirigis ke li prenis pecon per siaj

propraj manoj kaj provis ĝin, kaj trovis ĝin vere

malmolega.

Ĝuste tiam unu el la gigantaj servistoj eniris kaj

krietis:

“Ho, Moŝto, la kuristo bruligis la supon! Kion ni

faru?”

“Kial vi aŭdacas interrompi min?” demandis la

Carsuprulo, kaj preninte la grandegan giganton firme

170

!(images/000076.png)

La Perdita Princino de Oz

per unu kruro li levis lin en la aeron kaj ĵetis lin

kapantaŭen tra malferman fenestron.

“Nun, diru al mi,” li diris, turnante sin al Buton-

Brilo, “ĉu via viro en Filadelfio povus diserigi

marmoron per siaj fingroj?”

“Mi kredas ke ne,” diris Buton-Brilo, multe

imponita de la forto de la maldika monarko.

“Kio tiom fortigas vin?” demandis Doroteo.

“Tion faras la zosozo,” li klarigis, “kiun mi mem

inventis. Mi kaj mia tuta popolo manĝas zosozon, kaj

ĝi donas al ni enorman forton. Ĉu vi deziras manĝi

iom?”

“Dankon, sed ne,” repondis la knabino. “Mi—mi

ne volas tiom maldikiĝi.”

“Nu, kompreneble oni ne povas havi kaj forton kaj

karnon samtempe,” diris la Carsuprulo. “Zosozo estas

pura energio, kaj ĝi estas la sola ekzistanta kombinaĵo

tiuspeca. Mi nepre ne permesus ke niaj gigantoj havu

ĝin, sciu, ĉar ili baldaŭ fariĝus niaj mastroj, estante

pli grandaj ol ni; do mi gardas la tuton ŝlositan en

mia privata laboratorio. Unufoje en la jaro mi

manĝigas tekuleron da ĝi al ĉiu el miaj civitanoj—

viroj, virinoj kaj infanoj—tiel ke ĉiu el ili estas

preskaŭ tiom forta kiel mi. Ĉu eble vi deziras dozon,

172

Ĉapitro Dek Du

sinjoro?” li demandis, turninte sin al la Sorĉisto.

“Nu,” diris la Sorĉisto, “se vi bonvolos doni al mi

iom da zosozo en botelo, mi volonte kunprenos ĝin

dum miaj veturoj. Ĝi povus esti utila, kelkfoje.”

“Certe. Mi donos al vi sufiĉe por ses dozoj,”

promesis la Carsuprulo. “Sed ne englutu pli ol unu

tekuleron je unu fojo. Iam la Ŝufaristo Ugu glutis du

tekulerojn da ĝi, kaj ĝi tiom fortigis lin ke kiam li

apogis sin per la urba muro li kolapsigis ĝin kaj ni

devis rekonstrui ĝin.”

“Kiu estas la Ŝufaristo Ugu?” demandis Buton-

Brilo scivole, ĉar li nun memoris ke la birdo kaj la

kuniklo pretendis ke la Ŝufaristo Ugu sorĉigis la

persikon kiun li manĝis.

“Nu, Ugu estas potenca magiisto, kiu iam loĝis ĉi

tie. Sed li nun estas multe for,” respondis la

Carsuprulo.

“Kien li iris?” demandis la Sorĉisto rapide.

“Laŭdire li loĝas en vimenaĵa kastelo en la montoj

okcidente de ĉi tie. Komprenu ke Ugu fariĝis tiom

potenca magiisto ke li ne deziris plu loĝi en nia urbo,

ĉar li timis ke ni lernos kelkajn el liaj sekretoj. Do li

iris al la montoj kaj konstruis por si belegan

vimenaĵan kastelon, kiu estas tiom fortika ke eĉ mi

173

La Perdita Princino de Oz

kaj mia popolo ne povus disbati ĝin, kaj tie li loĝas

tute sola.”

“Jen plaĉa informo,” deklaris la Sorĉisto, “ĉar mi

kredas ke li estas tiu magiisto kiun ni serĉas. Sed kial

oni nomas lin la Ŝufaristo Ugu?”

“Iam li estis tre vulgara civitano ĉi tie kaj fabrikis

ŝuojn por vivteni sin,” respondis la monarko de

Herku. “Sed li estas praido de la plej potenca sorĉisto

kiu iam ajn vivis—en ĉi tiu aŭ alia lando—kaj unu

tagon la Ŝufaristo Ugu trovis la magiajn librojn kaj

receptojn de sia fama praavo, kiuj estis kaŝitaj en la

mansardo de lia domo. Do li komencis studi la

foliojn kaj librojn kaj ekzercadi sin je magio, kaj post

forpaso de tempo li fariĝis tiom lerta ke, kiel mi diris,

li malfavoris nian urbon kaj konstruis solecan

kastelon por si.”

“Ĉu vi kredas,” demandis Doroteo timeme, “ke la

Ŝufaristo Ugu estas tiom fia ke li ŝtelus nian Ozman

de Oz?”

“Kaj la Magian Bildon?” demandis Trot.

“Kaj la Grandan Arkivo-Libron de Glinda la

Bona?” demandis Betinjo.

“Kaj miajn proprajn magiilojn?” demandis la

Sorĉisto.

174

Ĉapitro Dek Du

“Nu,” respondis la Carsuprulo, “mi ne diras ke

Ugu estas vere fia, sed li multe ambicias fariĝi la plej

potenca magiisto en la mondo, do mi supozas ke li

ne tiom fieras ke li rifuzus ŝteli magiaĵojn

apartenantajn al iu alia—se li povus fari tion.”

“Sed kion pri Ozma? Kial li volus ŝteli ŝin?”

demandis Doroteo.

“Ne demandu al mi, mia kara. Ugu ne informas

min pri kial li agas, mi certigas al vi.”

“Do ni devos mem iri demandi lin,” deklaris la

knabineto.

“Mi ne farus tion, se mi estus vi,” konsilis la

Carsuprulo, rigardante la tri knabinetojn kaj poste la

knabon kaj la malgrandan Sorĉiston kaj fine la

kotonplenan Miksĉifonan Knabinon. “Se Ugu efektive

ŝtelis vian Ozman, li verŝajne gardos ŝin kiel kaptiton,

malgraŭ viaj minacoj aŭ petoj. Kaj, pro sia multa scio

pri magio, li estas danĝera kaj estus malsaĝe ataki lin.

Sekve, se vi estas saĝaj, vi reiros hejmen kaj trovos

novan Reganton por la Smeralda Urbo kaj la Lando

Oz. Sed eble ne la Ŝufaristo Ugu ŝtelis vian Ozman.”

“La sola metodo decidi pri tio,” respondis la

Sorĉisto, “estas iri al la kastelo de Ugu kaj vidi ĉu

Ozma estas tie. Se jes, ni raportos tion al la granda

175

La Perdita Princino de Oz

Sorĉistino, Glinda la Bona, kaj mi pli-malpli certas

ke ŝi trovos metodon savi de la Ŝufaristo nian karegan

Regantinon.”

“Nu, agu laŭvole,” diris la Carsuprulo. “Sed se vi

ĉiuj transformiĝos en kolibrojn aŭ raŭpojn, ne akuzu

ke mi ne avertis vin.”

Ili restis dum la resto de tiu tago en la Urbo

Herku kaj manĝis ĉe la reĝa tablo de la Carsuprulo

kaj ricevis dormoĉambrojn en lia palaco. La forta

monarko tre ĝentile traktis ilin kaj donis al la Sorĉisto

malgrandan oran boteleton da zosozo, por utiligo se

li aŭ iu alia de lia grupo volos akiri grandegan forton.

La Carsuprulo ne ĉesis provi persvadi ilin ne

proksimiĝi al la Ŝufaristo Ugu, sed ili firme decidis

pri la entrepreno kaj la sekvan matenon ili elkore

ĝisis la amikeman monarkon kaj, surgrimpinte siajn

bestojn, ili postlasis la Herkuojn kaj la Urbon Herku

kaj direktis sin al la okcidentaj montoj.

176

!(images/000084.png)

La Vero-Lageto

ĈAPITRO 13

Ŝajnas ke delonge

ni nenion aŭdis

pri la Ranulo kaj

Kuknjo la Kuketo-

Kuiristino, kiuj forlasis la Landon de la Jipoj por serĉi

la diamantornamitan oran telerlavujon kiu estis

mistere ŝtelita tiun saman nokton kiam Ozma

malaperis el la Smeralda Urbo. Sed necesas memori

ke dum la Ranulo kaj la Kuko-Kuiristino preparis

descendi de sia montosupro, kaj eĉ dum ili estis

sur voje al la domo de la kultivisto Viljoĉjo la

177

La Perdita Princino de Oz

Palpbrumo, Doroteo kaj la Sorĉisto kaj iliaj amikoj

spertis la aventurojn kiujn ni ĵus rakontis.

Nu, tiun saman matenon kiam la veturantoj el la

Smeralda Urbo adiaŭis la Carsuprulon de la Urbo

Herku, Kuknjo la Kuketo-Kuiristino kaj la Ranulo

vekiĝis en arbareto en kiu ili pasigis la nokton

dormante sur litoj el folioj. Multaj domoj de

kultivistoj estis proksimaj, sed ŝajne neniu volis

bonvenigi la ŝvelan, arogantan Ranulon aŭ la

malgrandan sekiĝintan Kuketo-Kuiristinon, do ili

dormis sufiĉe komforte sub la arboj.

La Ranulo vekiĝis la unua, tiumatene, kaj irinte al

la arbo kie Kuknjo dormas kaj trovinte ke ŝi ankoraŭ

estas kovrita de dormo, li decidis iom promeneti kaj

serĉi matenmanĝon. Veninte al la rando de la

arbareto, li rimarkis ke kilometron for estas bela flava

domo kiun ĉirkaŭas flava palisa barilo, do li marŝis

cele tiun domon kaj enirinte la korton li trovis

Palpbruman virinon kiu kolektadis branĉojn kiujn ŝi

bruligos por kuiri sian matenmanĝon.

“Jadi!” ŝi kriis vidante la Ranulon, “kial vi estas

ekster via ranlageto?”

“Mi serĉas juvelitan oran telerlavujon, bonulino,”

li respondis, tre dignoplene.

178

Ĉapitro Dek Tri

“Vi ne trovos ĝin ĉi tie, tamen,” diris ŝi. “Niaj

telerlavujoj estas el stano, kaj ili estas sufiĉe bonaj por

kiu ajn. Do reiru al via lageto kaj ne ĝenu min.”

Ŝi parolis iom malafable kaj respektomanke, kio

malplaĉis al la Ranulo.

“Permesu ke mi informu vin, sinjorino,” li diris,

“ke kvankam mi estas rano mi estas la Plej Grava kaj

Plej Saĝa Rano en la tuta mondo. Mi plue diru ke

mi posedas pli da saĝeco ol ĉiu Palpbrumo—ĉu viro

ĉu virino—en ĉi tiu lando. Kien ajn mi iras, oni

surgenuiĝas antaŭ mi kaj honoras la Grandan

Ranulon! Neniu alia scias tiom kiom mi; neniu alia

estas tiom grandioza—tiom belega!”

“Se vi scias tiom,” ŝi respondis malafable, “kial vi

ne scias trovi vian telerlavujon, anstaŭ traserĉadi la

landon por trovi ĝin?”

“Baldaŭ,” li respondis, “mi iros al ĝia troviĝejo; sed

ĝuste nun mi veturas kaj ankoraŭ ne matenmanĝis.

Tial mi honoras vin petante ke vi donu al mi

manĝaĵon.”

“Ho! La Granda Ranulo malsatas kiel vulgara

vagabondo, ĉu? Do prenu tiujn branĉojn kaj helpu

min pretigi fajron,” diris la virino malestime.

“Mi! La Granda Ranulo kolektu branĉojn?” li kriis

179

La Perdita Princino de Oz

ŝokite. “En la Lando de la Jipoj, kie mi estas pli

honorata kaj potenca ol Reĝo mem, oni ploras pro

ĝojo kiam mi petas matenmanĝigi min.”

“Do iru tien por via matenmanĝo,” deklaris la

virino.

“Verŝajne vi ne komprenas mian gravecon,” urĝis

la Ranulo. “Pro mia eksterordinara saĝo ne decas ke

mi faru permanan laboradon.”

“Multe mirigas min,” komentis la virino, portante

siajn branĉojn al la domo, “ke via saĝo ne informas

vin ke vi ne ricevos matenmanĝon ĉi tie,” kaj ŝi eniris

kaj batfermis la pordon malantaŭ si.

La Ranulo sentis ke li estas insultita, do li indigne

kvakis kaj forturnis sin. Promeninte iomete pli li

atingis neklaran padon kiu kondukis trans kampon

direkte al grupo de belaj arboj, kaj kredante ke tiu

rondo de ĉiamverduloj nepre ĉirkaŭas domon—kie

eble oni afable akceptos lin—li decidis sekvi la padon.

Kaj post kelka tempo li atingis la arbojn, kiuj estis

dense kunaj, kaj depuŝinte kelkajn branĉojn li trovis

ke ne estas domo en la rondo, estas anstataŭe belega

lageto de klara akvo.

Nu, la Ranulo, kvankam li estis granda kaj bone

edukita kaj imitis la agmanierojn kaj kutimojn de

180

Ĉapitro Dek Tri

homoj, tamen estis rano. Dum li rigardadis tiun

solecan, senhoman lageton, lia akvamo revenis al li

nerezisteble.

“Se mi ne povas akiri matenmanĝon tamen mi

povos agrable naĝi,” diris li, kaj puŝinte sin tra la

arbojn li atingis la bordon. Tie li formetis sian

multekostan vestaron kaj metis sian brilan purpuran

ĉapelon kaj sian orkapan bastonon apud ĝin. Post

momento li eksaltis en la akvon kaj plonĝis al la

plejfundo de la lageto.

La akvo estis agrable malvarma kaj amikema al lia

dika, malglata haŭto, kaj la Ranulo naĝis ĉirkaŭ la

lageton plurfoje antaŭ ol halti por ripozi. Post tio li

flosis sur la surfaco kaj ekzamenis la lageton tre

interesate. La fundo kaj flankoj estis tegitaj per

brilantaj kaheloj blanke ruĝetaj; nur unu loko en la

fundo, kie la akvo bobelis el kaŝita fonto, estis libera.

Sur la randoj la verda herbo kreskis al la bordo de

la ruĝetaj kaheloj.

Kaj nun, dum la Ranulo ekzamenis la lokon, li

trovis ke sur unu flanko de la lageto, ĝuste super la

akvolimo, estis ora plato sur kiu kelkaj forte gravuritaj

vortoj videblis. Li naĝis cele tiun platon kaj atinginte

ĝin li legis ĉi tion:

181

La Perdita Princino de Oz

Ĉi tiu estas

LA VERO-LAGETO

Kiu naĝas en ĉi tiu

akvo devos por

ĉiam diri nur

LA VERON

Tiu deklaro ŝokis la Ranulon. Ĝi eĉ maltrankviligis

lin, do li saltis sur la randon kaj komencis rapide vesti

sin.

“Granda misfortuno trafis min,” li diris al si, “ĉar

ekde nun mi ne povos diri ke mi estas saĝa, ĉar tio

ne estas la vero. La vero estas ke mia fanfaronita

saĝeco estas nur ŝajnigo, kiun mi proklamis por

trompi homojn kaj devigi ke ili cedu al mi. En la

vero, neniu vivanto povas scii multe pli ol siaj

kunuloj, ĉar unu persono scias unu aferon, kaj alia

scias alian aferon, tiel ke saĝo estas egale distribuita

tra la tuta mondo. Sed—ve!—kia fataĉo atingos min.

Eĉ Kuknjo la Kuketo-Kuiristino baldaŭ trovos ke mia

scio ne estas pli granda ol la ŝia; ĉar naĝinte en la

sorĉita akvo de la Lageto de Vero, mi ne plu povos

trompi ŝin aŭ mensogi.”

Pli humila ol ekde multaj jaroj la Ranulo reiris al

182

!(images/000102.png)

La Perdita Princino de Oz

la arbareto kie li postlasis Kuknjon kaj trovis la

virinon nun veka kaj lavanta sian vizaĝon en mallarĝa

rivereto.

“Kie estis Via Moŝto?” ŝi demandis.

“Mi iris al domo de kultivisto por peti manĝaĵon,”

diris li, “sed la virino rifuzis doni al mi.”

“Fie!” ŝi kriis. “Sed ne gravas; ekzistas aliaj domoj,

kie oni volonte manĝigos la Plej Saĝan Personon en

la tuta Mondo.”

“Ĉu vin?” li demandis.

“Ne, vin.”

La Ranulo sentis fortan instigon diri la veron, sed

li baraktis kontraŭ ĝi vigle. Lia rezonado diris al li

ke tute ne necesas ke Kuknjo sciu ke li ne estas saĝa,

ĉar sciante tion ŝi eble ne plu respektus lin, sed kiam

ajn li malfermis sian buŝon por paroli li konsciis ke

li tuj diros la veron do li refermis ĝin kiel eble plej

rapide. Li provis paroli pri io alia, sed la vortoj

necesaj por maltrompi la virinon puŝis sin al liaj lipoj

malgraŭ lia baraktado. Fine, sciante ke li devos aŭ

resti muta aŭ lasi ke la vero proklamiĝu, li senespere

ĝemis mallaŭte kaj diris:

“Kuknjo, mi ne estas la Plej Saĝa Persono en la

tuta Mondo; mi tute ne estas saĝa.”

184

!(images/000111.png)

La Perdita Princino de Oz

“Sed devas esti vere!” ŝi protestis. “Vi mem

informis min, eĉ hieraŭvespere!”

“Do hieraŭvespere mi ne diris al vi la veron,” li

konfesis, aspektante tre honta—kiom eblas al rano.

“Mi bedaŭras ke mi mensogis al vi, bona Kuknjo; sed,

se vi devas scii la veron, la tutan veron kaj nur la

veron, mi efektive ne estas tiom saĝa kiom vi.”

La Kuketo-Kuiristinon multe ŝokis aŭdi tion, ĉar

ĝi frakasis unu el ŝiaj plej agrablaj iluzioj. Ŝi rigardis

la belege vestitan Ranulon miroplene.

“Kio instigis vin tiom subite malmensogi?” ŝi

demandis.

“Mi naĝis en la Vero-Lageto,” li diris, “kaj kiu

naĝas en tiu akvo devas por ĉiam diri la veron.”

“Vi stultis farante tion,” deklaris la virino. “Ofte

estas tre embarase diri la veron. Mi ĝojas ke mi ne

naĝis en tiu aĉa akvo!”

La Ranulo rigardis sian akompananton penseme.

“Kuknjo,” diris li, “Mi volas ke vi iru al la Lageto

de Vero kaj banu vin en ĝia akvo. Ĉar, se ni

kunveturos kaj renkontos nekonatajn aventurojn, ne

estos juste ke nur mi devos ĉiam diri al vi la veron,

dum vi povos diri al mi kion ajn vi volas. Se ni

ambaŭ spertos la sorĉitan akvon ne estos ebleco ke

186

!(images/000120.png)

Ĉapitro Dek Tri

iam ni trompos unu la alian.”

“Ne,” ŝi asertis, firme kapneante, “Mi rifuzas,

Moŝto. Ĉar, se mi dirus al vi la veron, mi certas ke

vi ne ŝatus min. Neniu Lageto de Vero por mi. Mi

estos precize kio mi estas, honesta virino kiu povas

diri kion ŝi volas sen vundi ies spiriton.”

Pri tiu decido la Ranulo devis kontenti, kvankam

li bedaŭris ke la Kuketo-Kuiristino rifuzas akcepti lian

konsilon.

187

!(images/000053.png)

La Malfeliĉa Pramisto

ĈAPITRO 14

Fo r l a s i n t e

l a

arbareton kie ili

dormis, la Ranulo

k a j l a Ku k e t o -

Kuiristino turnis sin orienten por serĉi alian domon

kaj post nelonga promenado atingis domon kie oni

akceptis ilin tre ĝentile. La infanoj rigardadis la

grandan, pompan Ranulon iom forte, sed la virino de

la familio, kiam Kuknjo petis manĝaĵon, tuj portis al

ili manĝaĵojn kaj diris ke ili estas tre bonvenaj.

“Nemultaj bezonuloj trairas ĉi tiun regionon,” ŝi

188

Ĉapitro Dek Kvar

komentis, “ĉar ĉiuj Palpbrumoj estas riĉaj kaj amas

resti ĉehejme. Sed eble vi ne estas Palpbrumo,” ŝi

pludiris.

“Ne,” diris Kuknjo, “mi estas Jipo, kaj mia hejmo

estas sur alta monto sudoriente de via lando.”

“Kaj la Ranulo—ĉu ankaŭ li estas Jipo?”

“Mi ne scias kio li estas, sed li estas tre rimarkinda

kaj multe edukita ulo,” respondis la Kuketo-

Kuiristino. “Li loĝas de multaj jaroj inter la Jipoj, kiuj

trovas lin tiom saĝa kaj inteligenta ke ili ĉiam

konsultas lin kiam ili bezonas konsilon.”

“Kial vi forlasis vian hejmon, kaj kien vi iras?”

diris la Palpbruma virino.

Kuknjo parolis al ŝi pri la diamantornamita ora

telerlavujo kaj ke ĝi estas mistere ŝtelita el ŝia domo,

kaj poste ŝi trovis ke ŝi ne plu povas kuiri bonajn

kuketojn. Do ŝi decidis serĉi ĝis retrovi sian

telerlavujon, ĉar Kuketo-Kuiristino kiu ne povas kuiri

bonajn kuketojn ne multe valoras. La Ranulo, kiu

volas vidi pli de la mondo, akompanas ŝin por helpi

ŝian serĉon. Aŭskultinte la rakonton la virino

demandis:

“Do vi tute ne scias, ankoraŭ, kiu ŝtelis vian

telerlavujon?”

189

La Perdita Princino de Oz

“Mi scias nur ke nepre ŝtelis iu fifeino, aŭ

magiisto, aŭ iu alia potenculo, ĉar neniu alia povus

grimpi la krutan monton al la Lando de la Jipoj. Kaj

kiu alia povus forporti mian belan, magian

telerlavujon sen vidiĝi?”

La virino pripensis tion dum Kukjno kaj la Ranulo

manĝis. Kiam ili finis ŝi diris:

“Kien vi nun iros?”

“Ni ankoraŭ ne decidis,” respondis la Kuketo-

Kuiristino.

“Nia plano,” klarigis la Ranulo, laŭ sia pompa

maniero, “estas veturi de loko al loko ĝis ni scios kie

estas la ŝtelisto, kaj poste devigi lin redoni la

telerlavujon al ĝia laŭrajta posedanto.”

“La plano estas bona,” akordis la virino, “sed vi

eble bezonos multan tempon por sukcesi, ĉar via

metodo estas iom hazarda kaj neplanita. Sed mi

konsilas ke vi veturu orienten.”

“Kial?” demandis la Ranulo.

“Ĉar se vi irus okcidenten vi baldaŭ atingus la

dezerton, kaj ankaŭ ĉar en ĉi tiu parto de la Lando

de la Palpbrumoj neniu ŝtelas, do vi malŝparus vian

tempon ĉi tie. Sed oriente, trans la rivero, loĝas

multaj strangaj popoloj kies honestecon mi ne povas

190

!(images/000079.png)

La Perdita Princino de Oz

garantii. Se vi veturos sufiĉe orienten kaj duafoje

transiros la riveron, vi atingos la Smeraldan Urbon,

kie estas multaj magio kaj sorĉado. La Smeraldan

Urbon regas kara knabineto nomata Ozma, kiu ankaŭ

regas la Imperiestron de la Palpbrumoj kaj la tutan

Landon Oz. Do, ĉar Ozma estas feino, eble ŝi povos

informi vin pri precize kiu prenis vian valoran

telerlavujon. Se, kompreneble, vi ne trovos ĝin antaŭ

ol vi renkontos ŝin.”

“Al mi tio ŝajnas bonega konsilo,” diris la Ranulo,

kaj Kuknjo akordis kun li.

“Plej sencoplene estus,” pludiris la virino, “reiri al

via hejmo kaj uzi alian telerlavujon, kaj lernu baki

kuketojn same kiel aliaj personoj bakas kuketojn, sen

magio. Sed se vi ne povos esti feliĉaj sen la perdita

magia telerlavujo, vi verŝajne informiĝos pli detale pri

ĝi en la Smeralda Urbo ol en ĉiu alia loko en Oz.”

Ili dankis la bonulinon kaj forlasinte ŝian domon

turnis sin orienten kaj tiudirekte marŝis de tiam.

Kiam proksimiĝis la vespero ili atingis la okcidentan

branĉon de la Palpbruma Rivero kaj tie, sur la

riverbordo, trovis pramiston kiu loĝis tute sola en

malgranda flava domo.

Tiu pramisto estis Palpbrumo kun tre malgranda

192

Ĉapitro Dek Kvar

kapo kaj tre granda korpo. Li sidis en sia pordejo

kiam la marŝantoj proksimiĝis al li kaj li eĉ ne turnis

sian kapon por rigardi ilin.

“Bonan vesperon,” diris la Ranulo.

La pramisto tute ne respondis.

“Ni deziras iom da vespermanĝo kaj la privilegion

dormi en via domo ĝis la mateno,” daŭrigis la

Ranulo. “Je la tagiĝo ni volos iom da matenmanĝo

kaj poste ke vi remu nin trans la riveron.”

La pramisto nek moviĝis nek parolis. Li sidis en

sia pordejo kaj rigardis rekte antaŭen.

“Mi kredas ke li estas surda kaj muta,” Kuknjo

flustris al sia akompananto. Ŝi staris tuj antaŭ la

pramisto kaj metinte sian buŝon proksime al lia orelo

ŝi kriis kiel eble plej laŭte:

“Bonan vesperon!”

La pramisto sulkigis la frunton.

“Kial vi krias al mi, virino?” li demandis.

“Ĉu vi aŭdas kion mi diras?” ŝi demandis per sia

ordinara voĉtono.

“Kompreneble,” respondis la viro.

“Do kial vi ne respondis al la Ranulo?”

“Ĉar,” diris la pramisto, “mi ne komprenas la

ranan lingvon.”

193

La Perdita Princino de Oz

“Li parolas la samajn vortojn kiel mi kaj

sammaniere,” deklaris Kuknjo.

“Eble,” respondis la pramisto; “sed al mi lia voĉo

sonis kiel rana kvako. Mi scias ke en la Lando Oz

bestoj povas paroli nian lingvon, kaj same birdoj kaj

insektoj kaj fiŝoj; sed en miaj oreloj ili sonas nur kiel

muĝoj kaj pepoj kaj kvakoj.”

“Kial?” demandis la Kuketo-Kuiristino surprizite.

“Iam, antaŭ multaj jaroj, mi detranĉis la voston de

vulpo ĉar li mokis min; kaj mi ŝtelis kelkajn

birdovojn de nesto por fari omleton, kaj mi ankaŭ

tiris fiŝon el la rivero kaj lasis ĝin kuŝi sur la bordo

kie ĝi baraktis spiri pro manko de akvo ĝis ĝi mortis.

Mi ne scias kial mi faris tiujn fiagojn, sed tiel mi

agis. Do la Imperiestro de la Palpbrumoj—kiu estas

la Stana Lignohakisto kaj havas tre teneran stanan

koron—punis

min

per

malpermeso

ke

mi

komunikadu kun bestoj, birdoj kaj fiŝoj. Mi ne povas

kompreni ilin kiam ili parolas al mi, kvankam mi

scias ke aliaj komprenas, kaj la animaloj ne povas

kompreni kiam mi parolas al ili. Kiam ajn mi

renkontas unu el ili mi memoras mian iaman

kruelecon, kaj tio multe malfeliĉigas min.”

“Vere,” diris Kuknjo, “mi kompatas vin, kvankam

194

!(images/000123.png)

La Perdita Princino de Oz

la Stana Lignohakisto prave punis vin.”

“Pri kio li murmuraĉas?” demandis la Ranulo.

“Li parolas al mi, sed vi ne komprenas lin,” ŝi

respondis. Kaj ŝi rakontis al li pri la puniĝo de la

pramisto kaj poste klarigis al la pramisto ke ili volas

resti kun li dum la nokto kaj manĝi.

Li donis al ili fruktojn kaj panon, la sola speco de

manĝaĵo kiun li havis, kaj li permesis ke Kuknjo

dormu en ĉambro en la dometo. Sed la Ranulon li

rifuzis permesi eniri la domon, dirante ke la apudesto

de la rano forte malfeliĉigas lin. Eĉ ne unu fojon li

akceptis rigardi rekte la Ranulon, nek eĉ liadirekten,

timante ke li ploros se li faros tion; do la granda rano

dormis sur la riverbordo, kie li povis aŭdi ranetojn

kvakadi en la rivero tra la tuta nokto. Sed tio ne

sendormigis lin; ĝi nur lulis lin en dormon, ĉar li

komprenis kiom pli supera al ili li estas.

Ĝuste kiam la suno leviĝis dum la nova tago la

pramisto remis la du veturantojn trans la riveron—

sidante dors’-al-Ranule dum la tuta transiro—kaj

poste Kuknjo dankis lin kaj adiaŭis lin kaj la

pramisto reremis hejmen.

Ĉiflanke de la rivero tute ne estis padoj, do estis

evidente ke ili jam atingis parton de la lando

196

!(images/000138.png)

Ĉapitro Dek Kvar

malmulte vizitatan de veturantoj. Marĉo estis sude,

sablomontetoj norde kaj vepro kondukanta al arbaro

oriente. Do estis efektive plej facile iri orienten kaj

tiun direkton ili decidis marŝi.

Nu, la Ranulo, kvankam li portis verdajn artledajn

ŝuojn kun rubiaj butonoj, havis tre grandajn kaj

platajn piedojn, kaj kiam li tretadis tra la vepro lia

pezego subpremis la vepron kaj faris vojeton per kiu

Kuknjo povis sekvi lin. Tial ili baldaŭ atingis la

arbaron, kie la altaj arboj estis tre maldensaj sed tiom

foliplenaj ke ili ombris ĉiun suban spacon per siaj

branĉoj.

“Ĉi tie ne estas arbustoj,” diris Kuknjo, tre plaĉita,

“do ni nun povos pli rapide kaj pli komforte marŝi.”

197

!(images/000145.png)

La Granda Lavenda Urso

ĈAPITRO 15

E s t i s

a g r a b l a

promenejo kaj la

d u

m a r ŝ a n t o j

r a p i d e a n t a ŭ -

eniradis kiam subite voĉo kriis:

“Halt’!”

Ili ĉirkaŭrigardis surprizite, unue ili vidis tute

neniun. Poste el malantaŭ arbo paŝis bruna vila urso,

kies kapo atingis preskaŭ la altecon de la zono de

Kuknjo—kaj Kuknjo estis malgranda virino. La urso

estis dika kaj ne nur vila; lia korpo estis eĉ pufeca,

198

Ĉapitro Dek Kvin

kaj liaj kruroj kaj brakoj aspektis artikigitaj ĉe la

genuoj kaj kubutoj kaj ligitaj al lia korpo per pingloj

aŭ nitoj. Liaj oreloj estis rondformaj kaj elstaris iom

komike, kaj liaj rondaj nigraj okuloj estis brilaj kiel

bidoj. Sur sia ŝultro la malgranda bruna urso portis

pafilon kiu havis stanan tubon. En unu fino de la

tubo estis korko, kaj ŝnuro konektis la korkon al la

tenilo de la pafilo.

Kaj la Ranulo kaj Kuknjo rigardadis tiun kuriozan

urson, silente starante dum kelka tempo. Sed fine la

Ranulo venkis sian surpriziĝon kaj komentis:

“Ŝajnas al mi ke vi estas remburita per segeroj kaj

devus ne esti viva.”

“Tio pruvas ke vi malmulton scias,” respondis la

malgranda Bruna Urso per grinca voĉo. “Mi estas

remburita per tre bonkvalitaj krispaj haroj kaj mia

haŭto estas la plej bona pluŝo ĝis nun farita. Kaj ke

mi vivas, jen mia afero kaj tute ne koncernas vin—

kvankam ĝi donas al mi la privilegion diri ke vi estas

miaj kaptitoj.”

“Kaptitoj! Kial vi diras tiajn absurdaĵojn?”

demandis la Ranulo kolere. “Ĉu vi kredas ke ni timas

ludilan urson kun ludila pafilo?”

“Decus timi,” estis la firma respondo, “ĉar mi estas

199

La Perdita Princino de Oz

nur la sentinelo gardanta la vojon al la Centro de

Ursoj, kiu estas urbo en kiu estas centoj da

miarasuloj, kiun regas tre potenca sorĉisto nomata la

Lavenda Urso. Li devus esti purpura, komprenu, ĉar

li estas Reĝo, sed li estas nur pallavenda, kio,

kompreneble, estas parenca al reĝpurpuro. Do, se vi

ne venos kun mi pace, kiel miaj kaptitoj, mi pafos

kaj venigos per tio cent ursojn—ĉiadimensiajn kaj

ĉiakolorajn—por kapti vin.”

“Kial vi volas kapti nin?” demandis la Ranulo, kiu

miroplene aŭskultis tiun parolon.

“Nu, efektive mi ne volas,” respondis la malgranda

Bruna Urso, “sed mi devas, ĉar vi nun trudas vin al

la regiono apartenanta al Lia Moŝto la Reĝo de la

Centro de Ursoj. Ankaŭ konfesendas ke estas iom tro

kviete en nia urbo ĝuste nun, kaj la ekscito kaŭzata

de via kaptiĝo kaj poste per via juĝiĝo kaj ekzekutiĝo

multe distros nin.”

“Ni defias vin!” diris la Ranulo.

“Ho, ne; ne defiu,” petegis Kuknjo, parolante al

sia akompananto. “Li diras ke lia Reĝo estas sorĉisto,

do eble li aŭ iu el liaj ursoj entreprenis ŝteli mian

juvelitan telerlavujon. Ni iru al la Urbo de la Ursoj

kaj trovu ĉu mia telerlavujo estas tie.”

200

Ĉapitro Dek Kvin

“Mi nun devas registri ankoraŭ plian akuzon

kontraŭ vi,” komentis la malgranda Bruna Urso,

evidente feliĉa. “Vi ĵus akuzis ke ni ŝtelas, kaj tio

estas fia diraĵo kaj mi estas tute certa ke nia nobla

Reĝo ordonos ke vi ekzekutiĝu.”

“Sed kiel li povos ekzekuti nin?” demandis la

Kuketo-Kuiristino.

“Mi tute ne scias. Sed nia Reĝo estas mirinda

inventisto kaj tute sendube li trovos ĝustan metodon

detrui vin. Do, diru al mi, ĉu vi baraktos, aŭ ĉu vi

pace renkontos vian fatalon?”

Estis tiom ridige ke Kuknjo laŭte ridis kaj eĉ la

larĝa buŝo de la Ranulo iomete ridetis. Neniu el ili

eĉ timetis iri al la Urbo de la Ursoj kaj ŝajnis al

ambaŭ ke eble ili trovos la mankantan telerlavujon.

Do la Ranulo diris:

“Konduku nin, malgranda Urso, kaj ni sekvos vin

sen barakto.”

“Tre sencoplene; tre sencoplene, jes ja!” deklaris la

Bruna Urso. “Do an-taŭ-en marŝu!” kaj farante tiun

komandon li turnis sin kaj komencis anaspaŝi laŭ

pado kiu kondukis inter la arbojn.

Kuknjo kaj la Ranulo, dum ili sekvis sian

kondukanton, apenaŭ ne ridis pro lia rigida, mallerta

201

La Perdita Princino de Oz

marŝmaniero kaj, kvankam li rapide movis siajn

remburitajn krurojn, liaj paŝoj estis tiom mallongaj ke

ili devis tre malrapidi por ne batiĝi kontraŭ lin. Sed

post iom da tempo ili atingis grandan, rondan spacon

en la centro de la arbaro, kie mankis stumpoj kaj

vepro. La tero estis kovrita de mola griza musko, tre

plezurige surtretebla. Ĉiuj arboj ĉirkaŭantaj tiun

spacon aspektis kavaj kaj havis rondajn truojn en siaj

trunkoj, iom super la tero, sed escepte de tio nenio

en la loko estis nekutima kaj nenio, laŭ la opinio de

la kaptitoj, indikis loĝejojn. Sed la malgranda Bruna

Urso diris per fiera kaj impona voĉo (kvankam ĝi

ankoraŭ grincis):

“Ĉi tiu estas la mirinda fame konata urbo Centro

de Ursoj!”

“Sed jen neniuj domoj; tute neniuj ursoj loĝas ĉi

tie!” krietis Kuknjo.

“Ho, ĉu vere?” respondis ilia kaptinto kaj levinte

sian pafilon li premis la ellasilon. La korko flugis el

la stana tubo farante laŭtan “pop!” kaj tuj el ĉiu truo

en ĉiu arbo videbla el la senarba spaco ekaperis la

kapo de urso. Ili havis multajn kolorojn kaj estis

multdimensiaj, sed ĉiuj estis faritaj sammaniere kiel

la urso kiu renkontis kaj kaptis ilin.

202

!(images/000155.jpg)

!(images/000163.png)

La Perdita Princino de Oz

Unue ĥoro de grumbloj aŭdiĝis kaj poste akra

voĉo kriis:

“Kio okazis, Kaporalo Anaspaŝ?”

“Kaptitoj, Via Moŝto!” respondis la Bruna Urso.

“Entrudiĝintoj en nian regionon kiuj kalumnias nian

bonan nomon!”

“Ha, tio estas grava,” respondis la voĉo.

El la kavaj arboj sin faligis plena regimento da

remburitaj ursoj, kelkaj portis stanajn glavojn, kelkaj

poppafilojn kaj aliaj longajn lancojn sur kies teniloj

gajkoloraj rubandoj estis ligitaj. Centoj da ili, entute,

kaj ili rapide cirklumis la Ranulon kaj la Kuketo-

Kuiristinon sed tenis sin iom for kaj lasis grandan

liberan spacon en kiu la kaptitoj povis stari.

Baldaŭ tiu cirklo enlasis novulon kaj en la

centron de la cirklo pompe marŝis grandega ludilurso

kun belega lavenda koloro. Li marŝis sur siaj

malantaŭaj kruroj, kiel ankaŭ ĉiuj aliaj, kaj sur sia

kapo li portis stanan kronon ĉirkaŭitan de diamantoj

kaj ametistoj, kaj per unu mano li portis mallongan

sceptron el ia brilanta metalo kiu aspektis arĝenta

sed estis alispeca.

“Lia Moŝto la Reĝo!” kriis Kaporalo Anaspaŝ, kaj

ĉiuj urso riverencis. Kelkaj klinis sin tiom ke ili perdis

204

!(images/000174.png)

Ĉapitro Dek Kvin

sian ekvilibron kaj falis sur la teron, sed ili baldaŭ

reĝustigis sin kaj la Lavenda Reĝo kaŭriĝis sur siaj

koksoj antaŭ la kaptitoj kaj firme rigardadis ilin per

siaj brilaj palruĝaj okuloj.

205

!(images/000196.png)

La Malgranda Palruĝa Urso

ĈAPITRO 16

“Unu Persono kaj

u n u M o n s t r o , ”

d i r i s l a g r a n d a

L a v e n d a U r s o ,

kiam li zorge ekzamenis la fremdulojn.

“Mi bedaŭras aŭdi vin nomi kompatindan

Kuknjon la Kuketo-Kuiristinon Monstro,” riproĉis la

Ranulo.

“Ŝi estas la Persono,” asertis la Reĝo. “Se mi ne

eraras, la Monstro estas vi.”

La Ranulo silentis, ĉar li ne povis vere nei tion.

206

Ĉapitro Dek Ses

“Kial vi aŭdacis trudi vin en mian arbaron?”

kolere demandis la Reĝo de la Ursoj.

“Ni ne sciis ke ĝi estas via arbaro,” diris Kuknjo,

“kaj ni longe marŝas orienten, al kie estas la Smeralda

Urbo.”

“Ha, estas tre distance al la Smeralda Urbo,”

komentis la Reĝo. “Efektive, estas tiom distance ke

neniu urso inter ni iam estis tie. Sed kiu celo devigas

vin marŝi tiom foren?”

“Iu ŝtelis mian diamantornamitan telerlavujon,”

klarigis Kuknjo; “kaj, ĉar mi ne povas esti feliĉa sen

ĝi, mi decidis serĉi tra la tuta mondo ĝis mi retrovos

ĝin. La Ranulo, kiu estas tre erudicia kaj mirinde

saĝa, akompanas min por helpi min. Li estas vere

kompleza, ĉu ne?”

La Reĝo rigardis la Ranulon.

“Kiel vi estas mirinde saĝa?” li demandis.

“Mi ne estas,” estis la honesta respondo. “La

Kuketo-Kuiristino, kaj kelkaj aliaj en la Lando de la

Jipoj, kredas ke ĉar mi estas granda rano kaj parolas

kaj agas kiel homo, sekve mi devas esti tre saĝa. Mi

lernis pli ol kutime scias rano, estas vere, sed mi

ankoraŭ ne estas tiom saĝa kiom mi espereble estos

iam en la estonteco.”

207

La Perdita Princino de Oz

La Reĝo kapjesis, kaj kiam li faris tion io grincis

en lia brusto.

“Ĉu Via Moŝto parolis?” demandis Kuknjo.

“Ne ĝuste tiam,” respondis la Lavenda Urso, kiu

ŝajnis iom embarasita. “Mi estas tiel konstruita, sciu,

ke kiam io puŝas mian bruston, kiel akcidente ĵus

puŝis ĝin mia mentono, mi faras tiun stultan brueton.

En ĉi tiu urbo ne decas rimarki ĝin. Sed mi ŝatas

vian Ranulon. Li estas honesta kaj verema, kio ne

validas pri multaj aliaj uloj. Rilate vian bedaŭratan

iaman telerlavujon, mi montros ĝin al vi.”

Dirinte tion li skuis trifoje la metalan sceptron kiun

li tenis en sia mano kaj tuj aperis sur la tero, meze

inter la Reĝo kaj Kuknjo, granda ronda lavujo el batita

oro. Ĉirkaŭ la supra rando estis vico de malgrandaj

diamantoj; ĉirkaŭ la centro de la ujo estis alia vico de

pli grandaj diamantoj, kaj ĉe la malsupro estis vico de

grandegaj brilantaj diamantoj. Efektive, ili ĉiuj brilis

grandioze kaj la ujo estis tiom granda kaj larĝa ke

multaj diamantoj necesis por ĉirkaŭi ĝin trifoje.

Kuknjo rigardis tiom forte ke ŝiaj okuloj preskaŭ

saltis el ŝia kapo.

“O-o-o-o!” ŝi kriis, forte enspirante pro ĝojo.

“Ĉu jen via telerlavujo?” demandis la Reĝo.

208

!(images/000206.png)

La Perdita Princino de Oz

“Jes—jes!” kriis la Kuketo-Kuiristino, kaj rapidinte

antaŭen ŝi surgenuiĝis kaj ĵetis siajn brakojn ĉirkaŭ

la valoregan lavujon. Sed ŝiaj brakoj tuŝis unu la alian

tute sen renkonti ion solidan. Kuknjo klopodis preni

la randon, sed trovis nenion teneblan. La ujo certe

estas tie, ŝi pensis, ĉar ŝi povis klare vidi ĝin; sed ĝi

ne estis solida; ŝi tute ne povis senti ĝin. Ĝemante

pro surprizo kaj senesperiĝo ŝi levis sian kapon por

rigardi la Reĝon de la Ursoj, kiu rigardis ŝian agadon

tre interesate. Ŝi returnis sin al la ujo, sed trovis ke

jam ĝi tute malaperis.

“Kompatinda!” murmuris la Reĝo, kompate. “Dum

momento vi sendube kredis ke vi vere reakiris vian

telerlavujon. Sed vi vidis nur ĝian bildon, kiun mi

aperigis per magio. Vere ĝi ja estas bela telerlavujo,

kvankam iom granda kaj malfacile manipulebla. Mi

esperas ke iam vi trovos ĝin.”

Kuknjo profunde ĉagreniĝis. Ŝi komencis plori,

viŝante siajn okulojn per sia antaŭtuko. La Reĝo

turnis sin al la amaso da ludilursoj ĉirkaŭ si kaj

demandis:

“Ĉu iu el vi jam antaŭe vidis tiun oran

telerlavujon?”

“Ne,” ili respondis ĥore.

210

Ĉapitro Dek Ses

La Reĝo ŝajne meditis. Baldaŭ li demandis:

“Kie estas la Malgranda Palruĝa Urso?”

“Hejme, Via Moŝto,” estis la respondo.

“Venigu lin,” ordonis la Reĝo.

Pluraj el la ursoj anaspaŝis al unu el la arboj kaj

tiris el ĝia truo tre malgrandan palruĝan urson,

malpli grandan ol iu el la aliaj. Granda blanka urso

portis la palruĝan en siaj brakoj kaj metis ĝin apud

la Reĝon, aranĝante la artikojn de ĝiaj kruroj tiel ke

ĝi staris rekte.

Tiu Palruĝa Urso ŝajnis senviva ĝis la Reĝo turnis

krankon kiu troviĝis en ĝia flanko. La uleto turnis

sian kapon rigide de flanko al flanko kaj diris per

malgranda akra voĉo:

“Hura por la Reĝo de la Centro de Ursoj!”

“Tre bone,” diris la granda Lavenda Urso; “li ŝajnas

bone funkcii hodiaŭ. Diru al mi, Ruza Ruĝetulo, kio

okazis al la juvelita telerlavujo de ĉi tiu virino?”

“U—u—u,” diris la Palruĝa Urso, kaj ekĉesis

paroli.

La Reĝo returnis la krankon.

“U-g-u la Ŝufaristo havas ĝin,” diris la Palruĝa

Urso.

“Kiu estas Ugu la Ŝufaristo?” demandis la Reĝo,

211

La Perdita Princino de Oz

denove turnante la krankon.

“Magiisto kiu loĝas sur monto en vimenaĵa

kastelo,” estis la respondo.

“Kie estas tiu monto?” estis la sekva demando.

“Dudek tri kilometrojn nordoriente de la Centro

de la Ursoj.”

“Kaj ĉu la telerlavujo ankoraŭ estas en la kastelo

de Ugu la Ŝufaristo?” demandis la Reĝo.

“Jes.”

La Reĝo turnis sin al Kuknjo.

“Vi povas fidi tiun informon,” diris li. “La Palruĝa

Urso povas diri al ni kion ajn ni volas scii, kaj liaj

vortoj estas ĉiam vortoj de vero.”

“Ĉu li vivas?” demandis la Ranulo, kiun tre

interesis la Palruĝa Urso.

“Io animigas lin—kiam oni turnas lian krankon,”

respondis la Reĝo. “Mi ne scias ĉu vivo ĉu io alia,

nek kiel la Malgranda Palruĝa Urso povas korekte

respondi ĉiun demandon kiun oni faras al li. Ni trovis

lian talenton antaŭ longe kaj kiam ni volas scii ion—

tio malofte okazas—ni demandas la Palruĝan Urson.

Tute ne estas dubo, sinjorino: la Magiisto Ugu havas

vian telerlavujon, kaj se vi kuraĝos iri al li vi eble

povos reakiri ĝin. Sed pri tio mi ne certas.”

212

!(images/000215.jpg)

Ĉapitro Dek Ses

“Ĉu la Palruĝa Urso ne povas informi?” demandis

Kuknjo maltrankvile.

“Li ne povas, ĉar ankoraŭ ne okazis. Li povas

informi pri ĉio jam okazinta, sed nenio okazonta. Ne

demandu al mi kial, ĉar mi ne scias.”

“Nu,” diris la Kuketo-Kuiristino, post iom da

penso, “mi intencas malgraŭe iri al tiu magiisto, kaj

diri al li ke mi volas mian telerlavujon. Volonte mi

scius kiel aspektas tiu Ŝufaristo Ugu.”

“Do mi montros lin al vi,” promesis la Reĝo. “Sed

ne timu; memoru ke ne estos la vera Ugu, nur lia

bildo.”

Dirinte tion li denove skuis sian metalan sceptron

kaj en la cirklo ekaperis maldika vireto, tre maljuna

kaj maldika, kiu sidis sur vimenaĵa seĝeto antaŭ

vimenaĵa tablo. Sur la tablo kuŝis Granda Libro kun

oraj bukoj. La Libro estis malfermita kaj la viro

legadis en ĝi. Li surportis grandajn okulvitrojn, kiuj

estis ligitaj antaŭ liajn okulojn per rubando kiu

ĉirkaŭiris lian kapon kaj estis bante ligita malantaŭe.

Lia hararo estis tre maldensa kaj blanka; lia haŭto,

kiu kroĉiĝis al liaj ostoj, estis bruna kaj plena de

sulketoj; li havis grandan dikan nazon kaj

malgrandajn okulojn tre proksimajn unu al la alia.

213

La Perdita Princino de Oz

Neniel estis la Ŝufaristo Ugu plezuriga vidaĵo.

Dum lia bildo aperis antaŭ ili, ĉiuj silentis kaj atentis

ĝis Kaporalo Anaspaŝ, la Bruna Urso, nervoziĝis kaj

premis la ellasilon de sia pafilo. Tuj la korko flugis

el la stana tubo kun laŭta “pop!” kiu saltetigis ĉiujn.

Kaj, je tiu sono, la bildo de la magiisto malaperis.

“Do! jen la ŝtelisto, ĉu?” diris Kuknjo, per kolera

voĉo. “Li hontu pro sia ŝtelo de la diamanta

telerlavujo de malriĉa virino! Sed mi intencas fronti

lin en lia vimenaĵa kastelo kaj devigi lin redoni al mi

mian propraĵon.”

“Al mi,” diris la Reĝo de la Ursoj, mediteme, “li

aspektis danĝera persono. Mi esperas ke li ne estos

tiom malĝentila ke li rifuzos ĝin al vi.”

La Ranulon multe malkvietigis la bildo de la

Ŝufaristo Ugu, kaj la insisto de Kuknjo iri al la

magiisto plenigis ŝian akompananton per duboj. Sed

li ne volis rompi sian promeson helpi la Kuketo-

Kuiristinon kaj forte ĝeminte pro rezignacio li

demandis al la Reĝo:

“Ĉu Via Moŝto pruntos al ni ĉi tiun Palruĝan

Urson kiu respondas demandojn, por ke ni kunprenu

lin dum nia veturo? Li estos tre utila al ni kaj ni

promesos reporti lin sekuran al vi.”

214

!(images/000142.png)

La Perdita Princino de Oz

La Reĝo ne tuj respondis; li ŝajnis konsideradi.

“Bonvolu permesi ke ni kunprenu la Palruĝan

Urson,” petegis Kuknjo. “Mi certas ke li estos tre utila

al ni.”

“La Palruĝa Urso,” diris la Reĝo, “estas la plej bona

magiaĵo kiun mi posedas, kaj neniu simila ekzistas en

la mondo. Mi ne deziras ke li foriru el mia vidpovo;

nek mi volas malakcepti vian peton; do mi kredas ke

mi akompanos vin dum via veturo kaj kunportos mian

Palruĝan Urson. Li kapablas marŝi, se oni turnas la

krankon ĉe lia alia flanko, sed tiom malrapide kaj

mallerte ke li malrapidigus vin. Sed se mi kuniros mi

povos porti lin en miaj brakoj, do mi estos ano de via

grupo. Kiam ajn vi pretas komenci, sciigu tion al mi.”

“Sed—Via Moŝto!” kriis Kaporalo Anaspaŝ

proteste, “mi esperas ke vi ne intencas lasi foriri ĉi

tiujn kaptitojn sen puno.”

“Pri kia krimo vi akuzas ilin?” demandis la Reĝo.

“Nu, ili entrudiĝis en vian regionon, jen unu,”

diris la Bruna Urso.

“Ni ne sciis ke ĝi estas privata posedaĵo, Via

Moŝto,” diris la Kuketo-Kuiristino.

“Kaj ili demandis ĉu iu el ni ŝtelis la telerlavujon!”

pludiris Kaporalo Anaspaŝ indigne. “Tio signifas

216

!(images/000147.png)

La Perdita Princino de Oz

nomi nin ŝtelistoj kaj rabistoj, kaj banditoj kaj

gangsteroj, ĉu ne?”

“Ĉiu persono rajtas fari demandojn,” diris la

Ranulo.

“Sed la Kaporalo tute pravas,” deklaris la Lavenda

Urso. “Mi kondamnas vin ambaŭ al morto, la

ekzekuto okazos dek jarojn post ĉi tiu horo.”

“Sed ni loĝas en la Lando Oz, kie neniu mortas,”

Kuknjo memorigis lin.

“Tute vere,” diris la Reĝo. “Mi nur formale

kondamnas vin al morto. La verdikto sonas timiga,

kaj post dek jaroj ni jam ne plu memoros ĝin. Ĉu vi

pretas komenci la veturon al la vimenaĵa kastelo de

Ugu la Ŝufaristo?”

“Ni plene pretas, Via Moŝto.”

“Sed kiu regos anstataŭ vi, dum vi estos for?”

demandis granda Flava Urso.

“Mi mem regos dum mi forestos,” estis la

respondo. “Ne nepras ke Reĝo restu hejme por ĉiam,

kaj se li emas veturi, kiun tio koncernas krom lin?

Mi petas nur ke vi ursoj kondutu bone dum mi

forestos. Se iu el vi miskondutos, mi sendos lin al iu

knabino aŭ knabo en Usono kiel ludilon.”

Tiu terura minaco solenaspektigis ĉiujn ludil-

218

!(images/000153.png)

Ĉapitro Dek Ses

ursojn. Ili certigis al la Reĝo, per ĥoro de muĝoj, ke

ili bone kondutos. Do la granda Lavenda Urso prenis

la

malgrandan

Palruĝan

Urson

kaj

zorge

komfortiginte ĝin sub unu brako li diris “Adiaŭ ĝis

mia reveno!” kaj anaspaŝis laŭlonge de la pado kiu

kondukis tra la arbaro. La Ranulo kaj Kuknjo la

Kuketo-Kuiristino ankaŭ adiaŭis la ursojn kaj poste

sekvis la Reĝon, kio multe bedaŭrigis la malgrandan

Brunan Urson, kiu premis la ellasilon de sia pafilo

kaj popigis la korkon adiaŭe.

219

!(images/000156.png)

La Renkontiĝo

ĈAPITRO 17

Dum la Ranulo

k a j l i a g r u p o

antaŭeniris el la

okcidento, Doro-

teo kaj ŝia grupo antaŭeniris el la oriento, do tiel

okazis ke la sekvan nokton ili ĉiuj kampis ĉe

malgranda monteto nur kelkajn kilometrojn for de la

vimenaĵa kastelo de la Ŝufaristo Ugu. Sed la du

grupoj ne vidis unu la alian tiunokte, ĉar unu kampis

unuflanke de la monteto dum la alia kampis

aliflanke. Sed la sekvan matenon la Ranulo decidis

220

Ĉapitro Dek Sep

grimpi la monteton kaj vidi kio estas sur la supro,

kaj samtempe Ĉifoneroj, la Miksĉifona Knabino,

ankaŭ decidis grimpi la monteton por trovi ĉu eblas

vidi la vimenaĵan kastelon de ĝia supro. Do ŝi levis

sian kapon super randon ĝuste kiam la kapo de la

Ranulo ekaperis super alia rando kaj ambaŭ,

surprizate, haltis senmove dum ili zorge rigardis unu

la alian.

Ĉifoneroj la unua revigliĝis post sia surpriziĝo kaj

saltinte supren ŝi transkapeniĝis kaj surteriĝis sidanta

kaj frontanta la grandan Ranulon, kiu malrapide

antaŭeniris kaj sidiĝis kontraŭ ŝi.

“Bonvenon, Fremdulo!” kriis la Miksĉifona

Knabino, farante laŭtan ridon. “Vi estas nepre la plej

komika ulo kiun mi vidis dum ĉiuj miaj veturoj.”

“Ĉu vi supozas ke mi povas esti pli ridiga ol vi?”

demandis la Ranulo, rigardante ŝin miroplene.

“Mi ne ridigas min mem, sciu,” respondis

Ĉifoneroj. “Kvankam mi volonte farus tion. Kaj eble

vi tiom kutimiĝis al via propra absurda formo ke vi

ne ridas kiam ajn vi vidas vin spegulata en lageto aŭ

spegulo.”

“Ne,” diris la Ranulo serioze, “mi ne ridas. Iam

mi fieris pro mia grandeco kaj vantis pro miaj kulturo

221

La Perdita Princino de Oz

kaj erudicio, sed ekde mi naĝis en la Vero-Lageto mi

kelkfoje opinias ke estas ne juste ke mi estas diferenca

de ĉiuj aliaj ranoj.”

“Juste aŭ ne,” diris la Miksĉifona Knabino, “esti

diferenca signifas esti distingita. Nu, miakaze, mi

estas preciza sama kiel ĉiuj aliaj Miksĉifonaj Knabinoj

ĉar mi estas la sola ekzistanta. Sed diru al mi, el kie

vi venis?”

“La Lando de la Jipoj,” diris li.

“Ĉi tio estas en la Lando Oz?”

“Kompreneble,” respondis la Ranulo.

“Kaj ĉu vi sciis ke via Regantino, Ozma de Oz,

estas ŝtelita?”

“Mi ne konsciis ke mi havas Regantinon, do

kompreneble mi ne povis scii ke ŝi estas ŝtelita.”

“Nu, vi havas. Ĉiujn en Oz,” klarigis Ĉifoneroj,

“regas Ozma, ĉu aŭ ne ili konscias pri tio. Kaj ŝi estas

ŝtelita. Ĉu vi ne koleras? Ĉu vi ne indignas? Via

Regantino, kiun vi senscie havis, estas vere ŝtelita!”

“Strange,” komentis la Ranulo penseme. “Ŝtelado

estas preskaŭ nekonata en Oz, sed tiu Ozma estas

forprenita kaj la telerlavujo de amikino mia ankaŭ

estas ŝtelita. Kun ŝi mi jam longe marŝis de la Lando

de la Jipoj por rehavigi ĝin.”

222

!(images/000160.png)

La Perdita Princino de Oz

“Mi ne konceptas kunligon inter Reĝa Reganto de

Oz kaj telerlavujo!” deklaris Ĉifoneroj.

“Ambaŭ estas ŝtelitaj, ĉu ne?”

“Vere. Sed kial via amikino ne lavas siajn telerojn

en alia ujo?” demandis Ĉifoneroj.

“Kial vi ne uzas alian Reĝan Reganton? Mi

supozas ke vi preferas la perditan, kaj mia amikino

volas sian propran telerlavujon, kiu estas el oro kaj

diamantornamita kaj havas magian potencon.”

“Magian, ĉu?” kriis Ĉifoneroj. “Do ja ekzistas ligo

inter la du ŝteloj, ĉar ŝajne la tuta magio en la Lando

Oz estas samtempe ŝtelita, ĉu en la Smeralda Urbo

ĉu en la kastelo de Glinda ĉu en la Lando de la Jipoj.

Ŝajnas tre strange kaj mistere, ĉu ne?”

“Iam ŝajnis al ni tiel,” agnoskis la Ranulo, “sed

nun ni trovis kiu prenis nian telerlavujon. La

Ŝufaristo Ugu.”

“Ugu? Jadi! Ĝuste tiu sama magiisto ŝtelis Ozman,

ni kredas. Ni jam jun estas survoje al la kastelo de

tiu Ŝufaristo.”

“Ankaŭ ni,” diris la Ranulo.

“Do sekvu min, rapide! kaj mi konigu vin al

Doroteo kaj la aliaj knabinoj kaj al la Sorĉisto de Oz

kaj la aliaj.”

224

!(images/000164.jpg)

Ĉapitro Dek Sep

Ŝi ekstaris kaj prenis la manikon de lia jako, kaj

trenis lin de la montetosupro kaj malsupren laŭ la

flanko kontraŭa al tiu per kiu li venis. Kaj ĉe la piedo

de la monteto la Ranulo miroplene trovis la tri

knabinojn kaj la Sorĉiston kaj Buton-Brilon,

maldikan Mulon, kvadratan Vuzon kaj Malkuraĝan

Leonon. Malgranda nigra hundo alkuris kaj flaradis

la Ranulon, sed ne povis grumbli je li.

“Mi trovis alian rabitan grupon,” kriis Ĉifoneroj

dum ŝi reunuiĝis kun ili. “Jen ilia estro kaj ili ĉiuj

iras al la kastelo de Ugu por batali la fian

Ŝufariston!”

Ili rigardis la Ranulon tre scivoleme kaj interesate

kaj, trovinte ke ĉiuj okuloj atentas lin, la noveveninto

aranĝis sian kravaton kaj glatigis sian belan veŝton kaj

svingis sian orkapan bastonon kiel vera dando. La

grandaj vitroj sur liaj okuloj tute ŝanĝis la ranecan

aspekton de lia vizaĝo kaj donis al li erudician kaj

imponan aspekton. Malgraŭ sia kutimiĝo al strangaj

uloj en la Lando Oz, Doroteo miregis vidante la

Ranulon. Ankaŭ ĉiuj ŝiaj akompanantoj. Toto volis

grumbli je li, sed li ne povis, kaj li ne kuraĝis boji.

La Segĉevalo snufis iom malrespekte, sed la Leono

flustris al la ligna rajdbesto: “Toleru ĉi tiun

225

La Perdita Princino de Oz

strangulon, mia amiko, kaj memoru ke li ne estas pli

eksterordinara ol vi. Efektive, estas pli nature ke rano

estas granda ol ke Segĉevalo estas viva.”

Demandite, la Ranulo rakontis al ili la tutan

historion de la perdiĝo de la multevalora telerlavujo

de Kuknjo kaj iliaj aventuroj dum ili serĉis ĝin. Kiam

li rakontis pri la Lavenda Reĝo de la Ursoj kaj la

malgranda Palruĝa Urso kiu povas informi pri kion

ajn oni volas scii, liaj aŭskultantoj fervoris vidi tiajn

interesajn bestojn.

“Estos plej bone,” diris la Sorĉisto, “ke ni unuigu

niajn du grupojn kaj kune spertu nian fortunon, ĉar

ni ĉiuj havas saman celon kaj kiel unu grupo ni

povos pli facile defii tiun ŝufaristan magiiston ol

apartaj. Ni agu kune.”

“Mi konsultos miajn amikojn pri tio,” respondis la

Ranulo, kaj li transgrimpis la monteton por trovi

Kuknjon kaj la ludilursojn. La Miksĉifona Knabino

akompanis lin kaj kiam ili atingis la Kuketo-

Kuiristinon kaj la Lavendan Urson kaj la Palruĝan

Urson estis malfacile scii kiu el la grupo estis plej

surprizita.

“Jadi!” kriis Kuknjo, parolante al la Miksĉifona

Knabino. “Kiel vi viviĝis?”

226

Ĉapitro Dek Sep

Ĉifoneroj fikse rigardis la ursojn.

“Jadi!” ŝi eĥis; “vi estas remburitaj per kotono kiel

mi, tamen vi aspektas vivaj. Tio hontigas min, ĉar mi

fiere kredis min la sola vivanta kotonplena persono

en Oz.”

“Eble vi pravis,” respondis la Lavenda Urso, “ĉar

mi estas plena de ekstrakvalitaj buklaj haroj, ankaŭ

la Malgranda Palruĝa Urso.”

“Vi multe trankviligis min,” deklaris la Miksĉifona

Knabino, parolante nun pli feliĉe. “La Birdotimigilo

estas plenigita per pajlo, kaj vi per haroj, do mi restas

la Originala kaj Unika Kotonremburita!”

“Mi esperas esti tro ĝentila por kritiki kotonon

kompare kun buklaj haroj,” diris la Reĝo, “precipe ĉar

vi ŝajnas kontenta pro ĝi.”

La Ranulo parolis pri sia intervjuo kun la grupo

el la Smeralda Urbo kaj aldonis ke la Sorĉisto de Oz

invitis la ursojn kaj Kuknjon kaj lin mem akompani

ilin al la kastelo de la Ŝufaristo Ugu. Tio multe plaĉis

al Kuknjo, sed la Reĝo de la Ursoj aspektis malcerta.

Li metis la Malgrandan Palruĝan Urson sur sian

genuon kaj turnis la krankon en ĝia flanko kaj

demandis:

“Ĉu estos sendanĝere amikiĝi kun tiuj personoj el

227

La Perdita Princino de Oz

la Smeralda Urbo?”

Kaj la Palruĝa Urso tuj respondis:

“Jes por vi kaj jes por mi;

Sed eble ne por ĉiuj ĉi.”

“Tiu ‘eble’ ne ĝenu nin,” diris la Reĝo; “do ni

kuniĝu kun la aliaj kaj proponu al ili nian

protekton.”

Eĉ la Lavendan Urson tamen mirigis kiam trans-

grimpinte la monteton li trovis aliflanke la grupon de

kuriozaj bestoj kaj la homojn el la Smeralda Urbo.

Ili elkore bonvenigis la ursojn kaj Kuknjon, kvankam

Buton-Brilo estis vere kolereta kiam ili ne permesis

ke li ludu per la Malgranda Palruĝa Urso. La tri

knabinoj multe admiris la ludilajn ursojn, precipe la

palruĝan, kiun ili volegis teni enbrake.

“Komprenu,” klarigis la Lavenda Reĝo, kiam li

malpermesis al ili tiun privilegion, “ke li estas

multevalora urso, ĉar lia magio estas korekta gvidanto

ĉiuokaze, precipe kiam onin trafas problemoj. La

Palruĝa Urso informis nin ke la Ŝufaristo Ugu ŝtelis

la telerlavujon de la Kuketo-Kuirisitino.”

“Kaj la magio de la Reĝo estas egale mirinda,”

aldonis Kuknjo, “ĉar ĝi montris al ni la Magiiston

mem.”

228

Ĉapitro Dek Sep

“Kia li aspektis?” demandis Doroteo.

“Fia!”

“Li sidis ĉe tablo kaj ekzamenis gigantan Libron

kiu havis tri orajn bukojn,” komentis la Reĝo.

“Ho, sendube tio estis la Granda Arkivo-Libro de

Glinda!” kriis Doroteo. “Se jes, tio pruvas ke la

Ŝufaristo Ugu ŝtelis Ozman, kaj ankaŭ la tutan

magion de la Smeralda Urbo.”

“Kaj mian telerlavujon,” diris Kuknjo. Kaj la

Sorĉisto aldonis:

“Tio ankaŭ pruvas ke li observas niajn aventurojn

per la Arkivo-Libro, kaj sekve li scias ke ni serĉas lin

kaj ke ni intencas trovi lin kaj savi Ozman negrave

kiel li minacos nin.”

“Se ni povos,” aldonis la Vuzo, sed ĉiu sulkigis la

frunton al li.

La deklaro de la Sorĉisto estis tiom vera ke la

vizaĝoj ĉirkaŭ li estis tre seriozaspektaj ĝis la

Miksĉifona Knabino ekridegis.

“Ĉu ne estus belega ŝerco se li kaptus ankaŭ nin?”

ŝi diris.

“Nur freneza Miksĉifona Knabino opinius tion

ŝerco,” grumblis Buton-Brilo. Kaj post tio la Lavenda

Reĝo de la Ursoj demandis:

229

!(images/000169.png)

!(images/000044.png)

La Perdita Princino de Oz

“Ĉu vi deziras vidi tiun magian ŝufariston?”

“Ĉu li ne konscius tion?” Doroteo demandis.

“Mi kredas ke ne.”

La Reĝo skuis sian metalan sceptron kaj antaŭ ili

ekaperis ĉambro en la vimenaĵa kastelo de Ugu. Sur

la muro de la ĉambro pendis la Magia Bildo de

Ozma, kaj sidanta antaŭ ĝi estis la Magiisto. Ili povis

vidi la Bildon tiel facile kiel li, ĉar ĝi frontis ilin, kaj

en la Bildo estis la montetoflanko kie ili nun sidas,

kaj ĉiuj iliaj formoj estis reproduktataj miniature. Kaj,

iom nekredeble, en la sceno de la Bildo estis la sceno

kiun ili nun rigardas, tiel ke ili sciis ke la Magiisto

ĉimomente mem rigardas ilin per la Bildo, kaj ke li

ankaŭ vidas sin kaj la ĉambron en kiu li estas vidiĝi

al la homoj sur la flanko de la monteto. Sekve li tute

bone sciis ke ili rigardas lin rigardi ilin.

Por pruvi tion, Ugu saltis de sia seĝo kaj turnis

sin al ili, kun sulkigita frunto; sed nun li ne povis

vidi la veturantojn kiuj serĉas lin, kvankam ili

ankoraŭ povis vidi lin. Liaj agoj estis efektive tiel

klaraj ke aspektis kvazaŭ li estas vere antaŭ ili.

“Estas nur fantomo,” diris la Reĝo de la Ursoj. “Ĝi

tute ne estas reala, sed ĝi montras al ni Ugun precize

kia li aspektas kaj diras al ni precize kion li faras.”

232

!(images/000150.png)

Ĉapitro Dek Sep

“Sed mi tute ne trovas spuron de mia perdita

grumblo,” diris Tot, kvazaŭ al si.

Tiumomente la vidaĵo fadis kaj ili povis vidi nur

la herbon kaj la arbojn kaj la arbustojn ĉirkaŭ ili.

233

!(images/000189.png)

La Konferenco

ĈAPITRO 18

“Nu, nun,” diris

la Sorĉisto, “ni

diskutu la aferon

kaj decidu kion

fari kiam ni atingos la vimenaĵan kastelon de Ugu.

Ne povas esti dubo ke la Ŝufaristo estas potenca

Magiisto, kaj lia povo estas centoble pligrandigita per

lia akiro de la Granda Arkivo-Libro, la Magia Bildo,

ĉiuj sorĉoreceptoj de Glinda kaj mia propra nigra

valizo—kiu estis plena de sorĉiloj. La viro kiu povis

rabi de ni tiujn aferojn, la viro kiu regas ilian

234

Ĉapitro Dek Ok

potencaron, estas viro kiu eble estos iom malfacile

konkerebla; sekve ni bone antaŭplanu niajn agojn

antaŭ ol tro proksimiĝi al lia kastelo.”

“Mi ne vidis Ozman en la Magia Bildo,” diris Trot.

“Kion do Ugu faris je ŝi?”

“Ĉu la Malgranda Palruĝa Urso povus informi

nin pri kion li faris je Ozma?” demandis Buton-

Brilo.

“Certe,” respondis la Lavenda Urso; “mi demandos

al li.”

Do li turnis la krankon en la flanko de la

Malgranda Palruĝa Urso kaj demandis:

“Ĉu la Ŝufaristo Ugu ŝtelis Ozman de Oz?”

“Jes,” respondis la Malgranda Palruĝa Urso.

“Do kion li faris je ŝi?” demandis la Reĝo.

“Fermis ŝin en senlumejon,” respondis la

Malgranda Palruĝa Urso.

“Ho, nepre estis subtera karcero!” kriis Doroteo,

hororoplene. “Estas fie!”

“Nu, ni devos eligi ŝin,” diris la Sorĉisto. “Ni venis

tiucele kaj kompreneble ni devas savi Ozman. Sed—

kiel?”

Ĉiu rigardis al iu alia serĉante respondon kaj ĉiuj

kapneis serioze kaj malfeliĉe. Escepte de Ĉifoneroj,

235

La Perdita Princino de Oz

kiu ĉirkaŭdancis ilin gaje.

“Vi timas,” diris la Miksĉifona Knabino, “ĉar tiom

da aferoj povas damaĝi viajn viandajn korpojn. Kial

ne cedi kaj reiri hejmen? Kiel vi povas batali

potencan magiiston kiam vi havas nenian batalilon?”

Doroteo rigardis ŝin penseme:

“Ĉifoneroj,” diris ŝi, “vi scias ke Ugu tute ne

povus damaĝi vin, negrave kion li farus; nek li

povus damaĝi min, ĉar mi surhavas la Magian

Zonon de la Reĝo de la Knomoj. S’pozu ke ni

ambaŭ antaŭenirus, kaj la aliaj restus ĉi tie

atendante nin?”

“Ne, ne!” diris la Sorĉisto firme. “Tio tute ne

taŭgus. Ozma estas pli potenca ol iu el vi, tamen ŝi

ne povis venki la fian Ugun, kiu fermis ŝin en

subteran karceron. Ni devos iri kiel unu granda

grupo al la Ŝufaristo, ĉar nur per unueco ekzistas

forto.”

“Bonega konsilo,” diris la Lavenda Urso, aprobe.

“Sed kion ni povos fari, kiam ni atingos Ugun?”

demandis la Kuketo-Kuiristino malkviete.

“Ne anticipu tujan respondon al tiu grava

demando,” respondis la Sorĉisto, “ĉar ni devos unue

plani nian agadon. Ugu scias, kompreneble, ke ni

236

Ĉapitro Dek Ok

serĉas lin, ĉar li vidis nian aliron per la Magia Bildo,

kaj li legis pri ĉiuj niaj agoj ĝis nun per la Granda

Arkivo-Libro. Sekve ni ne povas anticipi surprize

kapti lin.”

“Ĉu eble Ugu akceptus rezonadon?” demandis

Betinjo. “Se ni klarigus al li kiom fie li agis, ĉu eble

li permesus ke kompatainda Ozma estu libera?”

“Kaj redonus al mi mian telerlavujon?” aldonis la

Kuketo-Kuiristino fervore.

“Jes, jes; eble li diros ke li bedaŭras kaj

surgenuiĝos kaj petos pardonon!” kriis Ĉifoneroj,

transkapen saltante por montri sian malrespekton al

la sugesto. “Kiam la Ŝufaristo Ugu faros tion,

bonvolu frapi sur la antaŭan pordon kaj sciigu al

mi.”

La Sorĉisto ĝemis kaj frotis sian kalvan kapon,

perpleksa.

“Mi tute certas ke Ugu ne estos ĝentila al ni,” diris

li, “do ni devos konkeri tiun kruelan magiiston

perforte, eĉ kvankam ni malŝatas malĝentili al iu ajn.

Sed ankoraŭ neniu el vi sugestis kiel fari tion. Ĉu

eble la Malgranda Palruĝa Urso povas informi nin?”

li demandis, turninte sin al la Reĝo de la Ursoj?

“Ne, ĉar tio estas ankoraŭ okaz ont a,” respondis la

237

La Perdita Princino de Oz

Lavenda Urso. “Li povas diri al ni nur kio jam

okazis.”

Denove ili estis seriozaj kaj pensemaj. Sed post

kelka tempo Betinjo diris per hezitema voĉo:

“Hanĉjo estas potenca batalisto; eble li povus

konkeri la magiiston.”

La Mulo turnis sian kapon por rigardi riproĉe sian

malnovan amikon, la junan knabinon.

“Kiu povas batali kontraŭ magio?” li demandis.

“La Malkuraĝa Leono povus,” diris Doroteo.

La Leono, kiu kuŝis kun la antaŭaj kruroj

apartigitaj, kaj la mentono sur la piedoj, levis sian

vilan kapon.

“Mi povas batali kiam mi ne timas,” diris li

trankvile; “sed eĉ mencio pri batalo tremigas min.”

“La magio de Ugu ne povus damaĝi la

Segĉevalon,” sugestis malgranda Trot.

“Kaj la Segĉevalo ne povus damaĝi la Magiiston,”

deklaris tiu ligna besto.

“Rilate al mi,” diris Toto, “mi estas senkapabla, ĉar

mi perdis mian grumblon.”

“Do,” diris Kuknjo la Kuketo-Kuiristino, “ni devos

dependi de la Ranulo. Lia mirinda saĝeco certe

informos lin pri kiel konkeri la fian Magiiston kaj

238

Ĉapitro Dek Ok

redoni al mi mian telerlavujon.”

Ĉiuj nun turnis siajn okulojn demandeme al la

Ranulo. Trovinte sin la centro de observiĝo, li svingis

sian orkapan bastonon, ĝuste lokigis siajn grandajn

okulvitrojn kaj ŝveliginte sian bruston, ĝemis kaj diris

per modesta voĉtono:

“Respekto al la vero devigas min konfesi ke Kuknjo

eraras pri mia supera saĝeco. Mi ne estas tre saĝa.

Nek mi havis praktikan sperton pri konkeri

magiistojn. Sed ni konsideru ĉi tiun kazon. Kio estas

Ugu, kaj kio estas magiisto? Ugu estas renegata

ŝufaristo kaj magiisto estas ordinara homo kiu,

lerninte fari magiajn agojn, opinias sin supera al siaj

kunuloj. Ĉikaze, la Ŝufaristo estis sufiĉe miskonduta

por ŝteli multajn magiilojn kaj aĵojn ne apartenantajn

al li, kaj estas pli fie ŝteli ol esti magiisto. Tamen,

malgraŭ ĉiuj artoj kiujn li regas, Ugu restas homo,

kaj certe ekzistas metodoj konkeri homon. Kiel, vi

diras, kiel? Permesu ke mi diru ke mi ne scias. Laŭ

mia takso ni ne povos decidi kiel plej bone agi antaŭ

ol atingi la kastelon de Ugu. Do ni iru al ĝi kaj

rigardu ĝin. Post tio ni eble trovos ideon kiu gvidos

nin al venko.”

“Eble tio ne estas saĝa parolo, sed ĝi sonas bone,”

239

La Perdita Princino de Oz

diris Doroteo aprobe. “La Ŝufaristo Ugu estas ne nur

ordinara homo, sed fia homo, kruela homo kaj

meritas venkiĝon. Ni neniom kompatu lin ĝis Ozma

liberiĝos. Do ni iru al lia kastelo, kiel diris la Ranulo,

kaj vidu kiel aspektas tiu loko.”

Neniu kontraŭis tiun planon do ĝi akceptiĝis. Ili

ĉesis kampi kaj estis pretaj rekomenci la marŝon al la

kastelo de Ugu kiam ili trovis ke Buton-Brilo denove

perdiĝis. La knabinoj kaj la Sorĉisto kriis lian nomon

kaj la Leono muĝis kaj la Azeno muĝis kaj la Ranulo

kvakis kaj la Granda Lavenda Urso grumblegis (kio

enviigis Toton, kiu ne povis grumbli sed li kiel eble

plej laŭte bojis) tamen neniu el ili povis aŭdigi sin

al Buton-Brilo. Do, vane serĉinte la knabon dum

plena horo, ili faris procesion kaj plumarŝis direkte al

la vimenaĵa kastelo de la Ŝufaristo Ugu.

“Buton-Brilo konstante perdiĝas,” diris Doroteo.

“Kaj se li ne estus konstante retrovata, mi verŝajne

maltrankvilus. Eble li antaŭeniris nin, kaj eble li

reiris; sed, kie ajn li estas, ni trovos lin iam kaj ie,

mi preskaŭ certas.”

240

!(images/000154.png)

La Ŝufaristo Ugu

ĈAPITRO 19

La Ŝufaristo Ugu

estis kurioza ĉi

t i e l : l i t u t e n e

s u s p e k t i s k e l i

estas fia. Li volis esti potenca kaj granda kaj li esperis

fariĝi la mastro de la tuta Lando Oz, por ke li povu

devigi ĉiun en tiu felando obei lin. Lia ambicio

blindigis lin pri la rajtoj de aliaj kaj li imagis ke ĉiu

ajn agus precize kiel li se tiu alia hazarde estus egale

lerta kiel li.

Kiam li loĝis en sia ŝufarista butiko en la Urbo

241

La Perdita Princino de Oz

Herku li estis malkontenta, ĉar oni ne alte respektas

ŝufariston kaj Ugu sciis ke liaj prapatroj estis famaj

magiistoj dum multaj pasintaj jarcentoj kaj sekve lia

familio estas supera al la ordinara socinivelo. Eĉ lia

patro magiadis, kiam Ugu estis knabo; sed lia patro

forvagis de Herku kaj neniam revenis. Do, kiam

Ugu plenkreskis, li devis metie fari ŝuojn, sciante

neniom el la magio de siaj prapatroj. Sed unu

tagon, traserĉante la mansardon de sia domo, li

trovis la librojn de magiaj receptoj kaj multajn

magiilojn kiu estis antaŭe uzataj de lia familio. De

tiu tago li ĉesis fari ŝuojn kaj komencis studi

magion. Fine li aspiris fariĝi la plej potenca

magiisto en Oz, kaj dum tagoj kaj semajnoj kaj

monatoj li meditis planon senpotencigi ĉiujn aliajn

sorĉistojn kaj magiistojn, ankaŭ la fekapablulojn,

kiuj oponas lin.

Per la libroj de la prapatroj li informiĝis pri la

sekvantaj faktoj:

(1) Ke Ozma de Oz estas la feregantino de la

Smeralda Urbo kaj la Lando Oz, kaj ke ne eblas

detrui ŝin per ia ajn magio. Ankaŭ, per sia Magia

Bildo ŝi povus rimarki ĉiun personon proksimiĝantan

al ŝia reĝa palaco kun la celo konkeri ĝin.

242

Ĉapitro Dek Naŭ

(2) Ke Glinda la Bona estas la plej potenca

Sorĉistino en Oz, ke inter ŝiaj magiaj posedaĵoj estas

la Granda Arkivo-Libro, kiu informas ŝin pri ĉio

okazanta ĉie en la mondo. Tiu Arkivo-Libro estas tre

danĝera al la planoj de Ugu kaj Glinda servas

Ozman kaj uzus sian sorĉan arton por protekti la

knabinan Reganton.

(3) Ke al la Sorĉisto de Oz, kiu loĝas en la palaco

de Ozma, Glinda instruis multan potencan magion

kaj ke li havas valizon da magiiloj per kiuj li eble

povus konkeri la Ŝufariston.

(4) Ke ekzistas en Oz—en la Lando de la Jipoj—

juvelita telerlavujo el oro, tiu telerlavujo posedas

eksterordiarajn magiajn povojn. Per magia vorto, kiun

Ugu lernis el la libro, la telerlavujo fariĝus sufiĉe

granda por ke homo sidu en ĝi. Poste, kiam li prenus

ambaŭ orajn tenilojn, la telerlavujo transportus lin tuj

al kiu ajn loko inter la bordoj de la Lando Oz, laŭ

lia volo.

Neniu vivanto, escepte de Ugu, sciis pri la povoj

de tiu Magia Telerlavujo; do, post longa studado,

la ŝufaristo decidis ke se li povus akiri la

telerlavujon li povus, per ĝi, rabi de Ozma kaj

Glinda kaj la Sorĉisto de Oz ilian tutan magion,

243

La Perdita Princino de Oz

tiel ke li fariĝus la plej potenca persono en la tuta

lando.

Lia unua ago estis foriri de la Urbo Herku kaj

konstrui por si la Vimenaĵan Kastelon en la montetoj.

Tien li alportis siajn librojn kaj magiilojn kaj tie dum

tuta jaro li diligente praktikadis ĉiujn magiajn artojn

kiujn li lernis de siaj prapatroj. Fine de tiu tempo li

povis fari multajn mirindaĵojn.

Poste, kiam ĉiuj preparoj estis finitaj, li komencis

marŝi al la Lando de la Jipoj kaj grimpinte la

krutan monton dumnokte li eniris la domon de

Kuknjo la Kuketo-Kuiristino kaj ŝtelis ŝian

diamantornamitan oran telerlavujon dum la Jipoj

dormadis. Portinte sian valoraĵon eksteren, li metis

la ujon sur la teron kaj diris la necesan magian

vorton. Tuj la telerlavujo fariĝis granda kiel

vestlavujo kaj Ugu sidigis sin en ĝi kaj prenis la

du tenilojn. Poste li volis esti en la granda salono

de Glinda la Bona.

Li ekestis tie tuje. Unue li prenis la Grandan

Arkivo-Libron kaj metis ĝin en la telerlavujon. Poste

li iris al la laboratorio de Glinda kaj prenis ĉiujn ŝiajn

maloftajn kemiaĵojn kaj ŝiajn sorĉilojn, kaj metis

ankaŭ ilin en la telerlavujon, kiun li sufiĉe grandigis

244

Ĉapitro Dek Naŭ

por ke ĝi povu enteni ĉion. Post tio li sidigis sin inter

la ŝtelitaj trezoroj kaj volis esti en la ĉambro en la

palaco de Ozma kiun okupas la Sorĉisto kaj kie ĉi

tiu gardas sian valizon da magiiloj. Tiun valizon Ugu

aldonis al sia rabaĵaro kaj poste volis esti en la

ĉambroj de Ozma.

Tie li unue prenis la Magian Bildon de la muro

kaj poste kaptis ĉiujn aliajn magiaĵojn posedatajn de

Ozma. Metinte tiujn en la telerlavujon li pretis mem

engrimpi kiam li suprenrigardis kaj vidis Ozman

staranta apud li. Ŝia feinstinkto avertis ŝin ke danĝero

minacas ŝin, do la bela knabina Reganto levis sin de

sia kuŝejo kaj elirinte sian litoĉambron ŝi tuj frontis

la ŝteliston.

Ugu devis rapide pensi, ĉar li konsciis ke se li

permesus ke Ozma veku la loĝantojn de sia palaco

ĉiuj liaj planoj kaj liaj akctualaj sukcesoj verŝajne

neniiĝus. Do li ĵetis tukon sur la kapon de la

knabino, tiel ke ŝi ne povis krii, kaj puŝis ŝin en la

telerlavujon kaj firme ligis ŝin, tiel ke ŝi ne povis

movi sin. Post tio li engrimpis apud ŝin kaj volis

esti en sia propra vimenaĵa kastelo. La Magia

Telerlavujo tuj estis tie kun sia tuta enhavo, kaj Ugu

kunfrotis siajn manojn triumfe kiam li komprenis ke

245

La Perdita Princino de Oz

li nun posedas ĉiun gravan magion en la Lando Oz

kaj povas devigi ĉiujn loĝantojn de tiu felando obei

lin.

Tiom rapide lia veturo plenumiĝis ke antaŭ la

tagiĝo la rabista magiisto ŝlosis Ozman en ĉambron,

tiel ke ŝi estis kaptito, kaj malpakis kaj ordigis ĉiujn

ŝtelaĵojn. La sekvan tagon li metis la Arkivo-Libron

sur sian tablon kaj pendigis la Magian Bildon sur

sia muro kaj metis en ŝrankon kaj tirkestojn ĉiujn

ŝtelitajn eliksirojn kaj magiajn kemiaĵojn. La magiajn

instrumentojn li poluris kaj aranĝis, kaj tio estis

fascina agado kaj multe feliĉigis lin. Nur Ozma

ĝenis lin. Vice la kaptita Regantino ploris kaj riproĉis

la Ŝufariston, arogante minacante terure puni lin pro

liaj fiagoj. Ugu komencis iomete timi sian fekaptiton,

kvankam li kredis esti forŝtelinta de ŝi ĉiun magian

povon; do li faris sorĉon kiu tuj enfermis ŝin kaj

metis ŝin kie li ne plu vidis kaj aŭdis ŝin. Post tio,

okupate de multaj aliaj aferoj, li baldaŭ ekforgesis

ŝin.

Sed nun, rigardante la Magian Bildon kaj legante

la Grandan Arkivo-Libron, la Ŝufaristo sciiĝis ke lia

fiieco ne restos neoponata. Du gravaj ekspedicioj

entreprenas trovi lin kaj devigi lin redoni siajn

246

!(images/000182.png)

!(images/000186.png)

La Perdita Princino de Oz

ŝtelitajn posedaĵojn. Unu estas la grupo estrata de la

Sorĉisto kaj Doroteo, kaj la alia konsistas el Kuknjo

kaj la Ranulo. Ankaŭ aliaj serĉas, sed ne ĝustaloke.

Tiuj du grupoj, tamen, marŝas direkte al la vimenaĵa

kastelo do Ugu komencis plani kiel plej bone

renkonti ilin kaj venki ilian strebon konkeri lin.

248

!(images/000191.png)

Pli da Surprizoj

ĈAPITRO 20

Tiun tutan unuan

t a g o n p o s t l a

unuiĝo de la du

grupoj niaj amikoj

marŝis senhalte direkte al la vimenaĵa kastelo de la

Ŝufaristo Ugu. Kiam noktiĝis ili kampis en malgranda

arbaro kaj pasigis kune plaĉan vesperon, kvankam

kelkaj el ili estis ankoraŭ maltrankvilaj pro la perdiĝo

de Buton-Brilo.

“Eble,” diris Toto, dum la bestoj kuŝadis en grupo

por la nokto, “tiu Ŝufaristo kiu ŝtelis mian grumblon

249

La Perdita Princino de Oz

kaj kiu ŝtelis Ozman, ankaŭ ŝtelis Buton-Brilon.”

“Kiel vi scias ke la Ŝufaristo ŝtelis vian grumblon?”

demandis la Vuzo.

“Li ŝtelis preskaŭ ĉion alian valoran en Oz, ĉu

ne?” respondis la hundo.

“Li ŝtelis kion ajn li volas, eble,” akordis la Leono;

“sed kial li aŭ iu alia volus vian grumblon?”

“Nu,” diris la hundo, malrapide svingante la

voston, “laŭ mia memoro ĝi estis mirinda grumblo,

mola kaj mallaŭta kaj—kaj—”

“Kun ĉifonaj randoj,” diris la Segĉevalo.

“Do,” pludiris Toto, “se tiu magiisto ne havis

propran grumblon, li eble volis la mian kaj ŝtelis

ĝin.”

“Kaj, se tiel, li baldaŭ volus ne havi ĝin,” komentis

la Mulo. “Ankaŭ, se li ŝtelis Buton-Brilon li

bedaŭros.”

“Ĉu do vi ne amas Buton-Brilon?” demandis la

Leono surprizite.

“Ne temas pri ami lin,” respondis la Mulo. “Temas

pri atenti lin kaj prizorgi lin. Knabo kiu kaŭzas tiom

da maltrankvilo al siaj amikoj ne estas havinda. Mi

neniam perdiĝas.”

“Se vi perdiĝus,” diris Toto, “neniu maltrankvil-

250

Ĉapitro Dudek

iĝus. Mi opinias ke Buton-Brilo estas tre bonfortuna

knabo, ĉar li ĉiam retroviĝas.”

“Atentu,” diris la Leono, “tiu babilado restigas nin

vekaj kaj morgaŭ verŝajne estos agoplena tago.

Dormu kaj forgesu viajn kverelojn.”

“Amiko Leono,” kolerete respondis la hundo, “se

mia grumblo ne estus perdita vi aŭdus ĝin nun. Mi

tiom rajtas paroli kiom vi dormi.”

La Leono ĝemis.

“Mi multe preferus perdon de via voĉo samtempe

kun via grumblo,” diris li, “vi estus pli agrabla

kunulo.”

Sed ili kvietiĝis post tio, kaj baldaŭ la tuta grupego

estis profunde endorma.

La sekvan matenon ili frue komencis sed apenaŭ

finis horon da marŝado kiam, grimpinte nekrutan

altetaĵon, ili vidis iom for malaltan monton, sur kies

supro staris la vimenaĵa kastelo de Ugu. Ĝi estas iom

granda konstruaĵo kaj iom bela ĉar la flankoj,

tegmentoj kaj kupoloj estis el vimenaĵo fajne plektita,

kiaj estas altkvalitaj korboj.

“Ĉu vi kredas ĝin fortika?” demandis Doroteo

pripenseme, dum ŝi observadis la kuriozan kastelon.

“Mi supozas ke jes, ĉar magiisto konstruis ĝin,”

251

La Perdita Princino de Oz

respondis la Sorĉisto. “Se magio protektas ĝin, eĉ

papera kastelo povas esti egale fortika kiel ŝtona. Tiu

Ugu nepre estas ideplena persono, ĉar li agas mal-

simile al aliaj homoj.”

“Jes; neniu alia ŝtelus nian karan Ozman,” ĝemis

malgranda Trot.

“Ĉu vi kredas ke Ozma estas tie?” demandis

Betinjo, indikante la kastelon per kapmovo.

“Kie alie ŝi povus esti?” demandis Ĉifoneroj.

“Ni demandu al la Palruĝa Urso,” proponis

Doroteo.

Tio akceptiĝis kiel bona ideo, do ili haltigis la

procesion kaj la Reĝo de la Ursoj tenis la malgrandan

Palruĝan Urson sur siaj genuoj kaj turnis la krankon

en ĝia flanko kaj demandis:

“Kie estas Ozma de Oz?”

Kaj la malgranda Palruĝa Urso respondis:

“Ŝi estas en truo en la tero, kilometron for,

maldekstre de vi.”

“Jadi!” kriis Doroteo. “Do ŝi tute ne estas en la

kastelo de Ugu.”

“Bonŝance ni demandis tion,” diris la Sorĉisto; “ĉar

se ni povos trovi Ozman kaj savi ŝin, ne necesos ke

ni baltalu tiun fian danĝeran magiiston.”

252

Ĉapitro Dudek

“Ĉu?” diris Kuknjo. “Kion pri mia telerlavujo?”

La Sorĉisto aspektis perpleksa pro ŝia riproĉa tono,

do ŝi pludiris:

“Ĉu vi uloj el la Smeralda Urbo ne promesis ke ni

helpos unu la alian, kaj ke vi helpos min reakiri mian

telerlavujon se mi helpos vin reakiri vian Ozman? Kaj

ĉu mi ne portis al vi la malgrandan Palruĝan Urson,

kiu informis vin kie Ozma estas kaŝita?”

“Ŝi pravas,” diris Doroteo al la Sorĉisto. “Ni devas

plenumi nian interkonsenton.”

“Nu, unue, ni iru savi Ozman,” proponis la

Sorĉisto. “Poste nia amata Regantino eble povos

konsili nin kiel konkeri la Ŝufariston Ugu.”

Do ili turnis sin maldekstren kaj marŝis kilometron

ĝis atingi malgrandan sed profundan truon en la tero.

Ĉiuj tuj kuris al la rando por rigardi en la truon, sed

anstataŭ trovi tie Princinon Ozman de Oz, ili vidis

nur Buton-Brilon, kiu kuŝis dormante sur la fundo.

Iliaj krioj baldaŭ vekis la knabon, kiu sidiĝis kaj

frotis siajn okulojn. Kiam li rekonis siajn amikojn li

ridetis dolĉe, dirante: “Retrovita!”

“Kie estas Ozma?” demandis Doroteo maltrankvile.

“Mi ne scias,” respondis Buton-Brilo de la fundo

de la truo. “Mi perdiĝis hieraŭ, kiel eble vi memoras,

253

La Perdita Princino de Oz

kaj en la nokto, dum mi ĉirkaŭvagadis en la lunlumo,

provante trovi la vojon por retrovi vin, mi subite falis

en ĉi tiun truon.”

“Kaj ĉu Ozma ne estis en ĝi jam?”

“Enestis neniu krom mi, kaj mi bedaŭris ke ĝi ne

estas tute malplena. La flankoj estas tiom krutaj ke

mi ne povas elgrimpi, do nenio estis farebla krom

dormi ĝis iu trovos min. Dankon pro via alveno. Se

vi bonvolos enpendigi ŝnuregon mi malplenigos ĉi

tiun truon rapidege.”

“Ja strange!” diris Doroteo, multe bedaŭrigite.

“Evidente la Palruĝa Urso ne diris al ni la veron.”

“Li neniam eraras,” deklaris la Lavenda Reĝo de

la Ursoj, per tono kiu montris ke oni ofendis lin. Kaj

tiam li denove turnis la krankon de la malgranda

Palruĝa Urso kaj demandis: “Ĉu ĉi tiu estas la truo

en kiu estas Ozma de Oz?”

“Jes,” respondis la Palruĝa Urso.

“Tio certigas pri la vero,” diris la Reĝo, tre

sendube. “Via Ozma estas en ĉi tiu truo en la tero.”

“Ne stulte parolu,” respondis Doroteo senpacience.

“Eĉ viaj bidaj okuloj povas vidi ke krom Buton-Brilo

neniu estas en la truo.”

“Eble Buton-Brilo estas Ozma,” sugestis la Reĝo.

254

!(images/000197.png)

La Perdita Princino de Oz

“Kaj eble ne! Ozma estas knabino, kaj Buton-Brilo

estas knabo.”

“Via Palruĝa Urso nepre misfunkcias,” diris la

Sorĉisto; “ĉar almenaŭ ĉifoje lia mekanismo kaŭzis

lin diri malveraĵon.”

La Reĝo de la Ursoj tiom koleris pro tiu komento

ke li forturnis sin, tenante la Palruĝan Urson per siaj

manoj, kaj li plene rifuzis plu diskuti la aferon.

“Iukaze,” diris la Ranulo, “la Palruĝa Urso

kondukis nin al via knabamiko kaj tiel ebligis ke vi

savu lin.”

Ĉifoneroj klinis sur tiom super la truon,

klopodante trovi Ozman en ĝi, ke subite ŝi

malekvilibriĝis kaj enfalis kapantaŭen. Ŝi falis sur

Buton-Brilon kaj faligis lin, sed lin ne vundis ŝia

mola remburita korpo kaj li nur ridis pro la

akcidento. La Sorĉisto kunbukis kelkajn rimenojn kaj

enpendigis unu finon en la truon, kaj baldaŭ kaj

Ĉifoneroj kaj la knabo suprengrimpis kaj staris sekure

apud la aliaj.

Denove ili serĉis Ozman, sed la truo nun estis tute

vaka. Ĝi estis ronda truo, tiel ke de la supro ili povis

klare vidi ĉiun parton de ĝi. Antaŭ ol ili foriris de la

loko Doroteo iris al la Reĝo de la Ursoj kaj diris:

256

!(images/000202.jpg)

Ĉapitro Dudek

“Mi bedaŭras ke ni ne povis kredi kion diris la

malgranda Palruĝa Urso, ĉar ni ne volas missentigi

vin per niaj duboj. Devas esti ia eraro, ie, kaj verŝajne

ni ne komprenas precize kion celas diri la malgranda

Palruĝa Urso. Ĉu vi bonvolos fari al li unu plian

demandon?”

La Lavenda Reĝo de la Ursoj estis bonhumora

urso, se oni konsideras kiel li estis fabrikita kaj

remburita kaj artikigita, do li akceptis la pardonpeton

de Doroteo kaj turnis la krankon kaj permesis ke la

knabineto mem demandu lian etan Palruĝan Urson.

“Ĉu Ozma vere estas en ĉi tiu truo?” demandis

Doroteo.

“Ne,” diris la malgranda Palruĝa Urso.

Tio surprizis ĉiujn. Eĉ la Reĝo de la Ursoj nun estis

perpleksa pro la sinkontraŭaj deklaroj de lia orakolo.

“Kie do ŝi ja estas?” demandis la Reĝo.

“Ĉi tie, inter vi,” respondis la malgranda Palruĝa

Urso.

“Nu,” diris Doroteo, “tio certe cedigas min!

Verŝajne la malgranda Palruĝa Urso freneziĝis.”

“Eble,” vokis Ĉifoneroj, kiu rapide transkap-

enigadis sin kvazaŭ radon ĉirkaŭ la tutan perpleksan

grupon, “Ozma estas nevidebla.”

257

La Perdita Princino de Oz

“Kompreneble!” kriis Betinjo. “Tio klarigus la

aferon!”

“Nu, mi rimarkis ke oni povas paroli eĉ kiam

nevidebla,” diris la Sorĉisto. Li ĉirkaŭrigardis tre zorge

kaj diris per solena voĉo: “Ozma, ĉu vi estas ĉi tie?”

Nenia respondo okazis. Doroteo ankaŭ demandis,

krome Buton-Brilo kaj Trot kaj Betinjo; sed neniu

ricevis ian ajn respondon.

“Estas strange—strangege!” murmuris Kuknjo la

Kuketo-Kuiristino. “Mi certis ke la malgranda Palruĝa

Urso ĉiam diras la veron.”

“Mi ankoraŭ kredas lin honesta,” diris la Ranulo,

kaj tiu tributo tiom plaĉis al la Reĝo de la Ursoj ke

li dankrigardis ĉilastajn parolintojn, sed ankoraŭ

amare rigardis la aliajn.

“Krome,” komentis la Sorĉisto, “Ozma ne povus

esti nevidebla, ĉar ŝi estas feino kaj feinoj ne povas

kontraŭvole fariĝi nevideblaj. Kompreneble ŝi eble

estas enkarcerigita de la magiisto, aŭ eĉ sorĉita, aŭ

transformita, malgraŭ siaj fepovoj; sed Ugu ne povus

malvidebligi ŝin per ia magio sia.”

“Ĉu eble ŝi transformiĝis en Buton-Brilon?” diris

Doroteo nervoze. Ŝi rigardis la knabon firme kaj

demandis: “Ĉu vi estas Ozma? Diru al mi la veron!”

258

!(images/000207.png)

Ĉapitro Dudek

Buton-Brilo ridis.

“Vi fuŝpensas, Doroteo,” li respondis. “Nenio

sorĉas min. Se mi estus Ozma, ĉu vi supozas ke mi

falus en tiun truon?”

“Iuokaze,” diris la Sorĉisto, “Ozma neniam volus

trompi siajn amikojn, aŭ malebligi ke ili rekonu ŝin,

negrave kiaforma ŝi estus. La enigmo restas enigmo,

do ni pluiru al la vimenaĵa kastelo kaj demandu al

la magiisto mem. Ĉar li ŝtelis nian Ozman, Ugu

devos diri al ni kie trovi ŝin.”

259

!(images/000097.png)

Magio Kontraŭ Magio

ĈAPITRO 21

La Sorĉisto bone

konsilis, do de-

nove ili ekmarŝis

direkte al la mal-

alta monto sur kies kresto estis konstruita la vimenaĵa

kastelo. Ili jam iom post iom grimpetadis la monton,

tiel ke nun la altaĵo aspektis al ili pli kiel ronda

altaĵeto ol montosupro. Tamen la flankoj de la altaĵeto

estis deklivaj kaj kovritaj de verda herbo, tiel ke restis

antaŭ ili vigla grimpado.

Malgraŭe ili plu iradis kaj preskaŭ atingis la

260

Ĉapitro Dudek Unu

altaĵeton kiam ili subite observis ke ĝin ĉirkaŭas

flamanta rondo. Unue la flamoj apenaŭ levis sin

super la teron, sed baldaŭ ili pli kaj pli altiĝis ĝis

cirklo de flamantaj fajrolangoj ĉirkaŭis la monteton

sur kiu staris la vimenaĵa kastelo, pli altaj ol iu el

iliaj kapoj. Kiam ili proksimiĝis al la flamoj la

varmego estis tiom intensa ke ĝi reforpuŝis ilin.

“Tio neniel taŭgos por mi!” kriis la Miksĉifona

Knabino. “Mi tre facile ekbrulas.”

“Nek por mi,” grumblis la Segĉevalo, trotante mal-

antaŭ ilin.

“Ankaŭ min forte obĵetigas fajro,” diris la Reĝo de

la Ursoj, sekvante la Segĉevalon al sekura distanco kaj

premante la malgrandan Palruĝan Urson al si per siaj

manoj.

“Mi supozas ke la malsaĝa Ŝufaristo imagas ke tiu

incendio haltigos nin,” komentis la Sorĉisto, mal-

respekte ridetante pro Ugu. “Sed mi povas informi

vin ke temas pri simpla magia truko kiun la rabisto

ŝtelis de Glinda la Bona, kaj bonfortune mi scias kiel

detrui tiujn flamojn, kiel ankaŭ produkti ilin. Ĉu iu

el vi bonvolos doni al mi alumeton?”

Nu estu certa ke la knabinoj ne kunportis

alumetojn, nek la Ranulo nek Kuknjo nek iu el la

261

La Perdita Princino de Oz

bestoj. Sed Buton-Brilo, serĉinte zorge tra siaj poŝoj,

en kiuj estis multaj utilaĵoj kaj senutilaĵoj, fine

elprenis alumeton kaj transdonis ĝin al la Sorĉisto,

kiu ligis ĝin al la fino de branĉo kiun li tordis de

malgranda arbo kreskanta proksime de ili. Tiam la

malgranda Sorĉisto zorge flamigis la alumeton kaj

antaŭenkurinte ĵetis ĝin en la plej proksiman flamon.

Tuj la fajra cirklo komencis estingiĝi kaj baldaŭ tute

malaperis, lasante la vojon vaka por ke ili povu

antaŭenmarŝi.

“Tio ridigis!” ridis Buton-Brilo.

“Jes,” akordis la Sorĉisto, “ŝajnas strange ke mal-

granda alumeto povas detrui tiom grandan fajran

cirklon, sed kiam Glinda inventis tiun trukon ŝi

kredis ke neniu ekpensus ke alumeto estas estingilo

por fajro. Mi supozas ke eĉ Ugu ne scias kiel ni

sukcesis estingi la flamojn de lia bariero, ĉar nur

Glinda kaj mi scias la sekreton. La Magio-Libro de

Glinda, kiun Ugu ŝtelis, preskribas kiel fari la

flamojn, sed ne kiel estingi ilin.”

Nun ili denove aranĝis sin por marŝi kaj komencis

antaŭeniri laŭ la monta deklivo; sed ili ne multe iris

antaŭ ol ŝtala muro leviĝis antaŭ ili. Ĝia surfaco estis

dense kovrita de akraj, brilantaj pintoj kiaj de

262

!(images/000106.jpg)

Ĉapitro Dudek Unu

ponardoj. La muro tute ĉirkaŭis la vimenaĵan

kastelon kaj ĝiaj akraj pintoj malebligis ke iu grimpu

ĝin. Eĉ la Miksĉifonan Knabinon eble disŝirus la

pintoj se ŝi kuraĝus provi grimpi.

“Ha!” krietis la Sorĉisto gaje, “nun Ugu uzas unu

el miaj propraj trukoj kontraŭ mi. Sed ĉi tiu estas pli

serioza ol la Bariero de Fajro, ĉar la sola maniero

detrui la muron estas aliflankiĝi de ĝi.”

“Kiel tio eblos?” demandis Doroteo.

La Sorĉisto rigardadis penseme sian grupeton kaj

lia vizaĝo malkvietiĝis.

“Ĝi estas vere alta muro,” li malfeliĉe komentis.

“Mi preskaŭ certas ke la Malkuraĝa Leono ne povus

transsalti ĝin.”

“Mi plene certas pri tio!” diris la Leono tremante

pro timo. “Se mi malsaĝe volus salti min kaptus tiuj

aĉaj pintoj.”

“Mi kredas ke mi sukcesus, sinjoro,” diris la

Ranulo, riverencante al la Sorĉisto. “Necesas salti

kontraŭdekliven kaj ne nur alten, sed miaj amikoj en

la Lando de la Jipoj opinias min bona saltisto kaj mi

kredas ke bona forta salto portos mi aliflanken.”

“Mi certas pri tio,” akordis la Kuketo-Kuiristino.

“Saltado, sciu, estas raneca lerto,” daŭrigis la

263

La Perdita Princino de Oz

Ranulo, modeste, “sed bonvolu diri al mi kion mi

faru kiam mi estos aliflanke de la muro.”

“Vi estas kuraĝulo,” diris la Sorĉisto, admire. “Ĉu

iu havas pinglon?”

Betinjo havis pinglon kaj donis ĝin al li.

“Nur necesas,” diris la Sorĉisto al la Ranulo,

donante al li la pinglon, “puŝi ĉi tion en la alian

flankon de la muro.”

“Sed la muro estas el ŝtalo!” krietis la granda rano.

“Mi scias; almenaŭ, ĝi aspektas ŝtala; sed faru kion

mi diras. Puŝu la pinglon en la muron kaj ĝi

malaperos.”

La Ranulo formetis sian belan jakon kaj zorge

faldis ĝin kaj metis ĝin sur la herbon. Poste li

deprenis sian ĉapelon kaj metis ĝin, kun la orkapa

bastono, apud la jakon. Poste li retrenpaŝis iomete kaj

rapide faris tri fortajn saltojn sinsekvajn. La unuaj du

saltoj portis lin al la muro kaj la tria salto portis lin

facile trans ĝin, kio mirigis ĉiujn rigardantojn. Kelkan

tempon li malaperis el ilia vidpovo, sed kiam li obeis

la ordonon de la Sorĉisto kaj puŝis la pinglon en la

muron, la granda bariero malaperis kaj montris al ili

la formon de la Ranulo, kiu nun iris al kie kuŝas lia

jako kaj resurmetis ĝin.

264

Ĉapitro Dudek Unu

“Ni multe dankas vin,” diris la multe ĝojigita

Sorĉisto. “Tiu estis la plej grandioza salto kiun mi

iam vidis kaj ĝi savis nin de venkiĝo fare de nia

malamiko. Nun ni rapidu al la kastelo antaŭ ol la

Ŝufaristo Ugu elpensos alian metodon haltigi nin.”

“Ŝajne ĝis nun ni surprizis lin,” deklaris Doroteo.

“Jes ja. Tiu ulo scias multan magion—ĉiujn niajn

magiagojn kaj plurajn proprajn,” respondis la

Sorĉisto. “Do, se li estas eĉ nur duone tiom lerta

kiom li devus esti, li ankoraŭ multe ĝenos nin.”

Apenaŭ li diris tiujn vortojn kiam el la portaloj

de la vimenaĵa kastelo marŝis regimento de soldatoj,

vestitaj per gajaj uniformoj kaj ĉiuj portantaj

longajn, pintajn lancojn kaj akrajn batalhakilojn.

Tiuj soldatoj estis knabinoj, kaj la uniformoj estis

mallongaj jupoj el flava kaj nigra sateno, oraj ŝuoj,

rubandoj el oro sur la fruntoj kaj kolĉenoj el

brilantaj juveloj. Iliaj jakoj estis skarlataj, broditaj

per arĝentaj ŝnuroj. Estis centoj da tiuj soldatinoj,

kaj ili estis pli timigaj ol belaj, ĉar ili estis fortaj

kaj ferocaspektaj. Ili formis cirklon tute ĉirkaŭ la

kastelo kaj frontis antaŭen, tenante siajn lancojn

direkte al la invadintoj kaj siajn batalhakilojn sur

la ŝultroj, batpretaj.

265

La Perdita Princino de Oz

Kompreneble niaj amikoj tuj haltis, ĉar ili ne

anticipis tiun timigan soldataron. La Sorĉisto aspektis

perpleksa kaj liaj akompanantoj interŝanĝis rigardojn

de senkuraĝiĝo.

“Mi tute ne konceptis ke Ugu havas tian armeon,”

diris Doroteo. “La kastelo ne aspektas sufiĉe granda

por ke ili ĉiuj enestu.”

“Tiom granda ĝi ne estas,” deklaris la Sorĉisto.

“Sed ĉiuj marŝis el ĝi.”

“Laŭaspekte; sed mi tute ne kredas ke ĝi estas

reala armeo. Se la Ŝufaristo Ugu havus tiom da

kunloĝantoj, mi certas ke la Carsuprulo de Herku

mencius tion al ni.”

“Ili estas nur knabinoj!” ridis Ĉifoneroj.

“Knabinoj estas la plej ferocaj soldatoj,” deklaris la

Ranulo. “Ili estas pli kuraĝaj ol viroj kaj ili havas pli

fortajn nervojn. Verŝajne tial la magiisto uzas ilin kiel

soldatojn kaj sendis ilin por oponi nin.”

Neniu disputis tiun deklaron, ĉar ĉiu forte rigardis

la vicon de soldatoj, kiuj nun, defie poziciiginte sin,

restis senmove.

“Jen magiaĵo nova por mi,” agnoskis la Sorĉisto,

post iom da tempo. “Mi ne kredas la armeon reala,

tamen la lancoj eble estas sufiĉe akraj por piki nin,

266

!(images/000115.png)

La Perdita Princino de Oz

do ni nepre zorgu. Ni uzu iom da tempo por pripensi

kiel renkonti tiun problemon.”

Dum ili pripensadis Ĉifoneroj dancis pli

proksimen al la vico de soldatinoj. Ŝiaj butonokuloj

kelkfoje vidis pli ol la naturaj okuloj de ŝiaj

kamaradoj, do, rigardinte atente la armeon de la

magiisto, ŝi kuraĝe antaŭeniris kaj dancis rekte tra la

minacantan vicon! Aliflanke ŝi skuis siajn remburitajn

brakojn kaj kriis:

“Venu, amikoj. La lancoj ne povas damaĝi vin.”

“Ha!” diris la Sorĉisto, gaje, “vidiluzio, same kiel

mi kredis. Ni ĉiuj sekvu la Miksĉifonan Knabinon.”

La tri knabinetoj iom nervozis kiam ili provis defii

la lancojn kaj batalhakilojn, sed post la sendamaĝa

trairo de la aliaj ili kuraĝis trairi. Kaj, kiam ĉiuj jam

trairis la vicojn de la knabina armeo, la armeo mem

magie malaperis.

Tutdume niaj amikoj pli grimpadis la monteton

kaj pliproksimiĝis al la vimenaĵa kastelo. Nun, plu

antaŭenirante, ili atendis ke io alia oponos ilin, sed,

mirige, nenio okazis kaj baldaŭ ili atingis la

vimenaĵan portalon, kiu estis vaste malferma, kaj

kuraĝe eniris la loĝejon de la Ŝufaristo Ugu.

268

!(images/000124.png)

En la Vimenaĵa Kastelo

ĈAPITRO 22

Tu j k i a m l a

Sorĉisto de Oz

kaj liaj sekvantoj

estis plene en la

enirejo de la kastelo la grandaj portaloj kunsvingiĝis

brue kaj pezaj bariloj ligis ilin. Ili rigardis unu la

alian maltrankvile, sed neniu volis paroli pri la

okazaĵo. Se ili efektive estis kaptitoj en la vimenaĵa

kastelo ili devos trovi metodon eskapi, sed ilia unua

devo estis atenti la celon por kiu ili venis kaj serĉi

la Reĝinan Ozman, kiun ili kredis kaptita de la

269

La Perdita Princino de Oz

magiisto, kaj savi ŝin.

Ili trovis ke ili eniris kvadratan korton de kiu

enirejo kondukis en la ĉefan konstruaĵon de la

kastelo. Ankoraŭ neniu persono renkontis ilin,

kvankam brilkolora pavo, staranta sur la muro, gakis

ridante kaj diris per sia akra, altatona voĉo: “Povraj

stultuloj! Povraj stultuloj!”

“Mi esperas ke la pavo eraras,” komentis la

Ranulo, sed neniu alia atentis la birdon. Ilin iom

imponis la silento kaj soleco de la loko.

Kiam ili eniris la pordojn de la kasteloj, kiuj estis

invite malfermaj, ankaŭ ili fermiĝis post ili kaj

grandegaj klinkoj ekglitis. La bestoj ĉiuj akompanis la

grupon en la kastelon, ĉar ili sentis ke estus danĝere

apartiĝi. Ili devis sekvi zigzagan koridoron, turnante

sin tien kaj alien, ĝis fine ili eniris grandan centran

halon, cirkloforman kaj kun alta kupolo de kiu pendis

enorma lustro.

La Sorĉisto estis plej antaŭa, sekvis Doroteo,

Betinjo kaj Trot; Toto konstante sekvis la kalkanojn

de sia malgranda mastrino. Post ili estis la Leono, la

Vuzo kaj la Segĉevalo; poste Kuknjo la Kuketo-

Kuiristino kaj Buton-Brilo; poste la Lavenda Urso

portanta la Palruĝan Urson, kaj fine la Ranulo kaj la

270

Ĉapitro Dudek Du

Miksĉifona Knabino, kaj Hanĉjo la Mulo estis

plejlasta. Do la Sorĉisto la unua vidis la grandan

kupolitan halon, sed la aliaj rapide sekvis kaj

miroplene grupiĝis tuj interne de la enirejo.

Sur alta podio ĉe unu flanko estis peza tablo

sur kiu kuŝis la Granda Arkivo-Libro de Glinda;

sed la podio estis ligita al la podio kaj la Libro

estis firme ĉenita al la tablo—ĝuste kiel kiam ĝi

estis gardata en la palaco de Glinda. Sur la muro

super la tablo pendis la Magia Bildo de Ozma.

Sur aro da bretoj aliflanke de la halo staris ĉiuj

kemiaĵoj kaj magiesencoj kaj ĉiuj magiiloj ŝtelitaj

forde Glinda kaj Ozma kaj la Sorĉisto, kun vitraj

pordoj kiuj kovris la bretojn tiel ke neniu povu

akiri ilin.

Kaj en fora angulo sidis la Ŝufaristo Ugu, liaj

piedoj estis pigre etenditaj, liaj maldikaj manoj estis

kunmetitaj malantaŭ lia kapo. Li trankvile klinis sin

malantaŭen kaj fumadis longan pipon. Ĉirkaŭ la

magiisto estis ia kaĝo, laŭaspekte konsistanta el oraj

stangoj kun grandaj spacoj inter ili, kaj ĉe liaj

piedoj—ankaŭ interne de la kaĝo—ripozis la longe

serĉita diamantornamita telerlavujo de Kuknjo la

Kuketo-Kuiristino.

271

La Perdita Princino de Oz

Princino Ozma estis tute ne videbla.

“Nu, nu,” diris Ugu, kiam la invadintoj jam staris

silente dum momento, ĉirkaŭrigardante, “ĉi tiu vizito

estas atendita plezuro, mi certigas al vi. Mi sciis ke

vi venas kaj mi scias kial vi estas ĉi tie. Vi ne estas

bonvenaj, ĉar mi ne povas profite uzi iun el vi, sed

ĉar vi insiste venis mi esperas ke vi kiel eble plej

mallongigos ĉi tiun posttagmezan viziton. Ne necesos

multa tempo por fini vian traktadon kun mi. Vi petos

de mi Ozman, kaj mi respondos ke vi trovu ŝin—se

vi povos.”

“Sinjoro,” respondis la Sorĉisto, riproĉtone, “vi

estas tre fia kaj kruela persono. Mi supozas ke vi

imagas ke ĉar vi ŝtelis la telerlavujon de ĉi tiu

kompatinda virino kaj la plej bonan magion en Oz,

ke vi estas pli potenca ol ni kaj povos triumfi kontraŭ

ni.”

“Jes,”

diris

la

Ŝufaristo

Ugu,

malrapide

plenigante sian pipon per freŝa tabako el arĝenta

bovlo kiu staris apud li, “precize tion mi imagas.

Tute ne utilos al vi postuli de mi la knabinon

kiu antaŭe estis la Reganto de Oz, ĉar mi ne

diros al vi kie mi kaŝis ŝin—kaj vi ne povus diveni

eĉ dum mil jaroj. Nek mi redonos al vi iun

272

Ĉapitro Dudek Du

magion kiun mi kaptis. Mi ne tiom stultas. Sed

memoru ĉi tion: mi mem intencas esti de nun la

Reganto de Oz, do mi konsilas ke vi zorgu dece

paroli al via estonta Monarko.”

“Ozma restas la Reganto de Oz, ne grave kie

vi kaŝis ŝin,” deklaris la Sorĉisto. “Kaj enmensigu

ĉi tion, mizera Ŝufaristo: Ni intencas trovi kaj savi

ŝin, kiam eble, sed nia unua devo kaj plezuro

estos konkeri vin kaj poste puni vin pro viaj

fiagoj.”

“Bone; konkeru,” diris Ugu. “Mi vere volonte vidos

kiel vi faros tion.”

Nu, kvankam la malgranda Sorĉisto parolis tiom

aŭdace, li tiumomente tute ne sciis kiel ili povus

konkeri la magiiston. Tiumatene li donis al la

Ranulo, pro lia peto, dozon da zosozo el sia

botelo, kaj la Ranulo promesis eventuale forte

batali; sed la Sorĉisto sciis ke forto sola ne povos

venki kontraŭ magiaj artoj. Tamen la ludila Reĝo

de la Ursoj jam montris ke li havas vere

respektindan magion, kaj la Sorĉisto iom dependis

de tio. Sed io estis tuj farenda, kaj la Sorĉisto ne

sciis kion.

Dum li pripensadis tiun perpleksigan demandon

273

La Perdita Princino de Oz

kaj la aliaj staris rigardante lin, sian estron, io kurioza

okazis. La planko de la granda ronda halo, sur kiu

ili staradis, subite komencis kliniĝi. Anstataŭ resti

plata kaj senklina ĝi fariĝis dekliva, kaj la dekliveco

pli kaj pli grandiĝis ĝis neniu el la grupo povis plu

stari sur ĝi. Baldaŭ ili ĉiuj glitis al la muro, kiu nun

estis sub ili, kaj tiam evidentiĝis ke la tuta vasta

ĉambro malrapide inversiĝas! Nur la Ŝufaristo Ugu,

enpoziciigita de la stangoj de la ora kaĝo, restis en

sia antaŭa loko, kaj la fimagiisto laŭaspekte ĝuegis la

surprizon de liaj viktimoj.

Unue, ĉiuj glitis al la muro malantaŭ ili, sed dum

la ĉambro plu inversiĝis ili poste glitis sur la muro

kaj trovis sin sur la fundo de la granda kupolo,

batiĝante kontraŭ la grandan lustron kiu, kiel ĉio alia,

nun estis inversita.

La turniĝado nun ĉesis kaj la ĉambro fiksiĝis.

Supren rigardante ili vidis Ugun pendanta en sia

kaĝo ĉe la plejsupro, kiu iam estis la planko.

“Ha,” diris li, ridetante al ili, “por konkeri oni

devas agi, kaj kiu agas rapide nepre venkas. Ĉi tiu

estas tre bona karcero, el kiu mi certas ke vi ne

eskapos. Bonvolu distri vin kiel ajn vi volas, sed mi

devas peti vin pardoni mia foriron, ĉar mi havas

274

!(images/000134.png)

La Perdita Princino de Oz

taskojn farendajn en alia parto de mia kastelo.”

Dirinte tion, li malfermis lukon en la planko de

sia kaĝo (kiu nun estis super lia kapo) kaj tragrimpis

kaj malaperis el ilia vidpovo. La diamanta telerlavujo

restis en la kaĝo, sed la stangoj malebligis ke ĝi falu

sur iliajn kapojn.

“Nu, vere!” diris la Miksĉifona Knabino, prenante

unu el la stangoj de la lustro kaj svingante sin de ĝi,

“jen unu punkto por la Ŝufaristo, ĉar li tre lerte kaptis

nin.”

“Bonvolu ne stari sur mia piedo,” diris la Leono

al la Segĉevalo.

“Kaj kompleze, Sinjoro Mulo,” komentis la

Vuzo, “forprenu vian voston de mia maldekstra

okulo.”

“Estas iom tro da uloj ĉi tie,” klarigis Doroteo,

“ĉar la kupolo rondas kaj ni ĉiuj glitis en ĝian

mezon. Sed ni kiel eble plej silentu ĝis ni povos

elpensi kion fari.”

“Ve, ve!” lamentis Kuknjo; “mi volegas mian

plejkaran telerlavujon,” kaj ŝi sopire etendis siajn

brakojn ĝiadirekten.

“Volonte mi havus la magion kiu estas sur la tieaj

bretoj,” ĝemis la Sorĉisto.

276

Ĉapitro Dudek Du

“Ĉu vi s’pozas ke ni povus atingi ĝin?” demandis

Trot maltrankvile.

“Necesus flugi,” ridis la Miksĉifona Knabino.

Sed la Sorĉisto serioze konsideris la proponon,

ankaŭ la Ranulo. Ili pridiskutis ĝin kaj baldaŭ planis

provon atingi la bretojn kie estas la magiiloj. Unue

la Ranulo kuŝis sur la ronda kupolo kaj apogis sian

piedon per la trunketo de la lustro; la Sorĉisto

grimpis trans lin kaj kuŝis sur la kupolo kun la piedoj

sur la ŝultroj de la Ranulo; sekvis la Kuketo-

Kuiristino; post tio Buton-Brilo grimpis al la ŝultroj

de la virino; sekve Doroteo grimpis, kaj Betinjo kaj

Trot, kaj fine la Miksĉifona Knabino, kaj ilia suma

longo altetendiĝis laŭ la muro de la kupolo sed ne

sufiĉe por ke Ĉifoneroj tuŝu la bretojn.

“Atendu minuton, eble mi povos atingi la magion,”

vokis la Reĝo de la Ursoj, kaj li komencis grimpadi

la korpojn de la aliaj. Sed kiam li atingis la Kuketo-

Kuiristinon liaj molaj piedoj tiklis ŝian flankon tiel ke

ŝi torde movetis sin kaj renversis la tutan vicon.

Suben ili falis, falante amase kontraŭ la bestojn, kaj

kvankam neniu damaĝiĝis estis konfuzego kaj la

Ranulo, kiu estis ĉe la malsupro, preskaŭ koleregis

antaŭ ol povi resurpiediĝi.

277

La Perdita Princino de Oz

Kuknjo absolute rifuzis provi la “piramidan

trukon”, kiel ŝi nomis ĝin, kaj ĉar la Sorĉisto nun

konvinkiĝis ke ili ne povos atingi la magiilojn

tiumaniere la provon ili nuligis.

“Sed io estas farenda,” diris la Sorĉisto, do li

turnis sin al la Lavenda Urso kaj demandis: “Ĉu la

magio de Via Moŝto povus helpi nin eskapi de ĉi

tie?”

“Mia magia povo estas limigita,” estis la respondo.

“Kiam mi remburiĝis la feoj apude staris kaj kaŝe

metis iom da magio en la plenigaĵon. Sekve mi povas

fari la magion kiu estas interne de mi, sed nenion

alian. Tamen vi estas sorĉisto, kaj sorĉisto devus

kapabli ion ajn fari.”

“Via Moŝto forgesas ke miaj magiiloj estas

ŝtelitaj,” diris la Sorĉisto malfeliĉe, “kaj sorĉisto sen

iloj estas senpova kiel ĉarpentisto sen martelo aŭ

segilo.”

“Ne cedu,” petegis Buton-Brilo, “ĉar se ni ne

eskapos de ĉi tiu stranga karcero ni ĉiuj mortos pro

malsato.”

“Ne mi!” ridis la Miksĉifona Knabino, nun

starante sur la supro de la lustro, sur la loko kiu

devus esti ĝia malsupro.

278

!(images/000014.png)

La Perdita Princino de Oz

“Ne menciu tiajn teruraĵojn,” diris Trot, tremante.

“Ni venis ĉi tien por kapti la Ŝufariston, ĉu ne?”

“Jes, kaj por savi Ozman,” diris Betinjo.

“Kaj jen ni, mem kaptitaj, kaj mia amata

telerlavujo pendas tie supre, klare videbla!” ploregis la

Kuketo-Kuiristino, viŝante siajn okulojn per la vosto

de la jako de la Ranulo.

“Ĉit!” vokis la Leono, per basa profunda muĝo,

“Lasu la Sorĉiston iom pensi.”

“Li havas multan tempon,” diris Ĉifoneroj. “La

cerbon de la Birdotimigilo li bezonas.”

Finfine malgranda Doroteo savis ilin, kaj ŝia

kapablo savi ilin preskaŭ tiom surprizis la knabinon

kiom ŝiajn amikojn. Doroteo jam sekrete provadis la

povojn de sia Magia Zono, kiun ŝi iam kaptis de la

Reĝo de la Knomoj, kaj eksperimentadis per ĝi

diversmaniere, ekde kiam ŝi komencis ĉi tiun

eventoplenan veturon. Diversfoje ŝi kaŝe foriris de la

aliaj membroj de la grupo kaj sola provis trovi kion

povas kaj kion ne povas fari la Magia Zono. Multon

ĝi ne kapablis fari, ŝi trovis, sed ŝi sciiĝis pri kelkaj

kapabloj de la Zono kaj eĉ ŝiaj amikinoj tute ne

suspektis ke ŝi scias.

Unue, ŝi memoris ke kiam la Reĝo de la Knomoj

280

!(images/000199.png)

La Perdita Princino de Oz

posedis ĝin la Magia Zono povis fari transformojn,

kaj per elfunda pripensado ŝi fine memoris la

manieron per kiuj tiuj transformoj okazis. Pli bona,

tamen, estis la trovo ke la Magia Zono akceptas

plenumi unu deziron de la portanto ĉiutage. Ŝi nur

bezonis fermi sian dekstran okulon kaj moveti

maldekstran piedfingron kaj longe enspiri kaj esprimi

sian deziron. Hieraŭ ŝi sekrete deziris skatolon da

karamelbombonoj kaj tuj ŝi trovis la skatolon

proksima. Hodiaŭ ŝi ankoraŭ ne uzis sian ĉiutagan

deziron, kredante ke eble ĝi estos urĝe bezonata, kaj

nun venis la momento kiam ŝi devos uzi la deziron

por ke ŝi kun siaj amikoj eskapu el la karcero en kiun

Ugu fermis ilin.

Do, sen informi iun ajn pri kion ŝi intencas fari—

ĉar ŝi jam uzis la deziron nur unufoje kaj ne estis

certa pri kiom kapabla estas la Magia Zono—Doroteo

fermis sian dekstran okulon kaj movetis sian

maldekstran grandan piedfingron kaj enspiris

profunde kaj plejforte deziris. La sekvan momenton

la ĉambro komencis rerivolui, malrapide same kiel

antaŭe, kaj iom post iom ili ĉiuj glitis al la flanka

muro kaj laŭlonge de la muro al la planko—ĉiuj

escepte de Ĉifoneroj, kiu tiom surpriziĝis ke ŝi plu

282

!(images/000178.png)

Ĉapitro Dudek Du

kroĉiĝis al la lustro. Kiam la granda halo reestis en

sia ĝusta pozicio kaj la aliaj staris firme sur ĝia

planko, ili suprenrigardis al la kupolo kaj vidis la

Miksĉifonan Knabinon pendanta de la lustro.

“Jadi!” kriis Doroteo. “Kiel vi povos subeniri?”

“Ĉu la ĉambro plu rivoluos?” demandis Ĉifoneroj.

“Mi esperas ke ne. Mi kredas ke tio jam ĉesis,”

diris Princino Doroteo.

“Do flankenpaŝu por ke vi ne damaĝiĝu!” kriis la

Miksĉifona Knabino, kaj tuj kiam ili obeis tiun peton

ŝi malkroĉis sin de la lustro kaj falis kalkanojn-super-

kape kaj tordante kaj turnante sin tre ekscite. Plump!

ŝi falis sur la kahelitan plankon kaj ili kuris al ŝi kaj

rulis ŝin kaj perfrape reĝustigis ŝian formon.

283

!(images/000172.png)

Defio al la Ŝufaristo Ugu

ĈAPITRO 23

L a

p r o k r a s t o

kaŭzita de Ĉifon-

eroj malebligis ke

iu el ili kuru al la

bretoj por akiri la magiilojn multege bezonatajn. Eĉ

Kuknjo neglektis reakiri sian diamantornamitan

telerlavujon ĉar ŝi rigardadis la Miksĉifonan

Knabinon. Kaj nun la magiisto malfermis sian lukon

kaj reaperis en sia ora kaĝo, kolere sulkante la

frunton ĉar liaj kaptitoj sukcesis reĝustigi la pozicion

de sia inversita karcero.

284

Ĉapitro Dudek Tri

“Kiu el vi aŭdacis defii mian magion?” li kriis per

terura voĉo.

“Mi,” respondis Doroteo trankvile.

“Do mi detruos vin, ĉar vi estas nur terulino kaj

ne feino,” li diris kaj li komencis murmuri kelkajn

magiajn vortojn.

Doroteo nun komprenis ke necesas trakti Ugun

kiel malamikon, do ŝi antaŭenpaŝis direkte al la

angulo kie li sidis, dirante dum sia iro:

“Mi ne timas vin, S-ro Ŝufaristo, kaj mi kredas ke

baldaŭ vi bedaŭros esti tiom fia persono. Vi ne povas

detrui min kaj mi ne detruos vin, sed mi punos vin

pro via fiagado.”

Ugu ridegis tre malplaĉe, kaj skuis sian manon.

Doroteo estis duone trans la ĉambro kiam subite vitra

muro leviĝis antaŭ ŝi kaj haltigis ŝin. Tra la vitro ŝi

povis vidi la magiiston rikani kontraŭ ŝi ĉar ŝi estis

malforta knabineto, kaj tio provokis ŝin. Kvankam la

vitra muro devigis ŝin halti ŝi tuj premis ambaŭ

manojn al sia Magia Zono kaj kriis laŭtavoĉe:

“Ŝufaristo Ugu, per la magiaj virtoj de la Magia

Zono, mi ordonas ke vi fariĝu kolombo!”

La magiisto tuj konsciis ke li sorĉiĝas, ĉar li povis

senti sian formon ŝanĝiĝi. Li baraktis senespere

285

La Perdita Princino de Oz

kontraŭ la sorĉo, murmurante magiajn vortojn kaj

farante magiajn gestojn per siaj manoj. Kaj unu-

maniere li sukcesis defii la celon de Doroteo, ĉar

kvankam lia formo baldaŭ fariĝis tiu de griza

kolombo, la kolombo estis enorma—eĉ pli granda ol

Ugu la homo—kaj tion li sukcesis okazigi antaŭ ol

liaj magiaj povoj plene forlasis lin.

Kaj la kolombo ne estis mildhumora, malsimile al

normalaj kolomboj, ĉar Ugu koleregis pro la sukceso

de la knabineto. Liaj libroj ja diris al li nenion pri la

Magia Zono de la Reĝo de la Knomoj, ĉar la Lando

de la Knomoj estis ekster la Lando Oz. Li sciis,

tamen, ke li verŝajne konkeriĝos se li ne feroce flugos,

do li etendis siajn flugilojn kaj leviĝis en la aeron kaj

flugis rekte al Doroteo. La Vitra Muro malaperis tuj

kiam Ugu transformiĝis.

Doroteo intencis ordoni ke la Zono transformu la

magiiston en Kolombon de Paco, sed pro sia ekscitiĝo

ŝi forgesis diri pli ol “kolombo”, kaj nun Ugu tute ne

estis Kolombo de Paco sed, anstataŭe, spitema

Kolombo de Milito. Lia dimensio multe danĝerigis

liajn akran bekon kaj ungojn, sed Doroteo ne timis

kiam li venis rapide flugante al ŝi kun siaj ungoj

etenditaj kaj sia glavforma beko malferma. Ŝi sciis ke

286

!(images/000166.png)

La Perdita Princino de Oz

la Magia Zono protektos sian surportanton.

Sed la Ranulo ne sciis tiun fakton kaj alarmiĝis

pro la ŝajna danĝero al la knabineto. Do li eksaltis

kaj saltis rekte sur la dorson de la granda kolombo.

Tiam komenciĝis fervorega luktado. La kolombo

estis tiom forta kiom estis Ugu, kaj dimensie ĝi estis

multe pli granda ol la Ranulo. Sed la Ranulo jam

antaŭe manĝis la zosozon kaj ĝi fortigis lin tiom

kiom la Kolombo Ugu. Je la unua salto li puŝis la

kolombon al la planko, sed la giganta birdo liberiĝis

kaj komencis mordi kaj ungi la Ranulon, subbatante

lin kiam ajn li klopodis leviĝi. La dika, maldelikata

haŭto de la granda rano ne estis facile damaĝebla,

sed Doroteo timis por sia ĉampiono kaj denove

uzante la transforman potencon de la Magia Zono ŝi

malgrandigis la kolombon, ĝis ĝi estis ne pli granda

ol kanaria birdo.

Ugu ne perdis sian scion pri magio kiam li perdis

sian homan formon, kaj li nun komprenis ke estas

senespere oponi la potencon de la Magia Zono kaj

sciis ke lia sola espero eskapi dependas de tuja agado.

Do li rapide flugis en la oran juvelitan telerlavujon

kiun li ŝtelis de Kuknjo la Kuketo-Kuiristino kaj, ĉar

birdoj povas paroli egale bone kiel bestoj aŭ homoj

288

Ĉapitro Dudek Tri

en la Felando Oz, li murmuris la magian vorton

necesan kaj deziris sin en la Lando de la Kveluloj—

kiu estis kiom eble plej for de la vimenaĵa kastelo,

laŭ lia kredo.

Niaj amikoj kompreneble ne sciis kion Ugu faros.

Ili vidis la telerlavujon tremi dum momento kaj

ekmalaperi, la kolombo malaperis kun ĝi, kaj

kvankam dum kelkaj minutoj ili atendis anticipante

la revenon de la magiisto, Ugu ne revenis.

“Ŝajnas al mi,” diris la Sorĉisto gajavoĉe, “ke ni

konkeris la fimagiiston pli rapide ol ni anticipis.”

“Ne diru ‘ni’—Doroteo faris!” kriis la Miksĉifona

Knabino, transkapiĝante trifoje sinksekve kaj poste

marŝante sur siaj manoj. “Hura por Doroteo!”

“Mi kredis ke vi diris ke vi ne scias uzi la magion

de la Zono de la Reĝo de la Knomoj,” diris la

Sorĉisto al Doroteo.

“Mi ne sciis, tiutempe,” ŝi respondis, “sed poste mi

memoris kiel la Reĝo de la Knomoj iam uzis la

Magian Zonon por sorĉi homojn kaj transformi ilin

en ornamaĵojn kaj ĉiajn aĵojn; do mi provis kelkajn

sorĉojn sekrete kaj post kelka tempo mi transformis

la Segĉevalon en terpomopremilon kaj denove en

Segĉevalon, kaj la Malkuraĝan Leonon en katon kaj

289

La Perdita Princino de Oz

denove en Malkuraĝan Leonon, kaj tiam mi sciis ke

la sorĉo funkcias ĝuste.”

“Kiam vi faris tiujn sorĉojn?” demandis la Sorĉisto,

multe surprizite.

“Unu nokton kiam ĉiuj aliaj estis dormantaj

escepte de Ĉifoneroj, kaj ŝi foriris ĉasadi lun-

brilerojn.”

“Nu,” komentis la Sorĉisto, “via trovo certe

helpegis nin, kaj ni devas ĉiuj danki ankaŭ la

Ranulon, ĉar li tiom bone batalis. La kolomba formo

havis la fikarakteron de Ugu en si, kaj tio danĝerigis

la monstran birdon.”

La Ranulo aspektis malfeliĉa ĉar la ungoj de la

birdo ŝiris liajn belajn vestojn, sed li riverencis tre

digne pro tiu multemeritita laŭdo. Kukjno, tamen,

kaŭris sur la planko kaj ploradis amare.

“Mia valorega telerlavujo estas for!” ŝi ploris. “For,

tuj kiam mi retrovis ĝin!”

“Ne gravas,” diris Trot, volante luli ŝin, “certe ĝi

estas ie, do ni certe trovos ĝin iam.”

“Jes ja,” aldonis Betinjo; “nun ĉar ni havas la

Magian Bildon de Ozma ni povos informi vin pri

precize kien iris la Kolombo kun via telerlavujo.”

Ili ĉiuj proksimiĝis al la Magia Bildo, kaj Doroteo

290

Ĉapitro Dudek Tri

volis ke ĝi montru la sorĉitan formon de la Ŝufaristo

Ugu, kie ajn ĝi estas. Tuj aperis en la kadro de la

Bildo sceno en la malproksima Lando de la Kveluloj,

kie la Kolombo staris malgaje sur la branĉo de arbo

kaj la juvelita telerlavujo kuŝis sur la tero tuj sub la

branĉo.

“Sed kie estas tiu loko—kiom distanca aŭ

proksima?” demandis Kuknjo maltrankvile.

“La Arkivo-Libro informos nin,” respondis la

Sorĉisto. Do ili serĉis en la Granda Arkivo-Libro kaj

legis ĉi tion:

“La Magiisto Ugu, transformita en

kolombon de Princino Doroteo de Oz,

uzis la magion de la ora telerlavujo

por porti lin tuj al la nordorienta

angulo de la Lando de la Kveluloj.”

“Tute bone,” diris Doroteo. “Ne maltrankvilu,

Kuknjo, ĉar la Birdotimigilo kaj la Stana Ligno-

hakisto estas en tiu parto de la lando, serĉante

Ozman, kaj ili nepre trovos vian telerlavujon.”

“Jadi!” kriis Buton-Brilo, “ ni tute forgesis Ozman.

Ni trovu kie la magiisto kaŝis ŝin.”

291

!(images/000112.png)

La Perdita Princino de Oz

Retren al la Magia Bildo ili marŝis, sed kiam ili

volis vidi Ozman, kie ajn ŝi estas kaŝita, nur ronda

nigra makulo aperis en la centro de la kanvaso.

“Mi ne komprenas kiel tio povas esti Ozma!” diris

Doroteo, tre perpleksite.

“Tamen, ŝajne jen kiom povas informi la Magia

Bildo,” diris la Sorĉisto, egale surprizite. “Se temas

pri sorĉo, aspektas ke la magiisto transformis Ozman

en eron de gudro.”

292

!(images/000024.png)

La Malgranda Palruĝa Urso Parolas Veron

ĈAPITRO 24

D u m

p l u r a j

minutoj ili ĉiuj

staris rigardante la

nigran makulon

sur la kanvaso de la Magia Bildo, tute ne kompren-

ante kion ĝi signifas.

“Eble ni demandu la malgrandan Palruĝan Urson

pri Ozma,” sugestis Trot.

“Pŝa!” diris Buton-Brilo, “li nenion scias.”

“Li neniam eraras,” deklaris la Reĝo.

“Li eraris antaŭe, certe,” diris Betinjo. “Sed eble li

293

La Perdita Princino de Oz

ne eraros denove.”

“Li ne havos oportunon,” grumblis la Reĝo de la

Ursoj.

“Ni aŭdu kion li diros,” diris Doroteo. “Ne mal-

utilos demandi al la Palruĝa Urso kie estas Ozma.”

“Mi rifuzas permesi ke vi demandu al li,” deklaris

la Reĝo per malplezura voĉo. “Mi ne intencas lasi ke

mia malgranda Palruĝa Urso denove insultiĝu per viaj

malsaĝaj duboj. Li neniam eraras.”

“Ĉu li ne diris ke Ozma estas en tiu truo en la

tero?” demandis Betinjo.

“Jes; kaj mi certas ke ŝi estis tie,” respondis la

Lavenda Urso.

Ĉifoneroj ridis moke kaj la aliaj vidis ke ne utilas

disputi kun la obstina Reĝo de la Ursoj, kiu evidente

plene fidas sian Palruĝan Urson. La Sorĉisto, kiu scias ke

kutime oni povas plene fidi magiilojn, kaj ke la

malgranda Palruĝa Urso povis respondi demandojn per

ia rimarkinda magia kapablo, kredis ke estas saĝe

pardonpeti al la Lavenda Urso pro la malkredo de liaj

amikoj, kaj samtempe li urĝis la Reĝon konsenti

demandi la Palruĝan Urson denove. Kuknjo kaj la

Ranulo ankaŭ petegis la grandan Urson, kiu fine

akceptis, kvankam iom malgracie, denove provi la saĝon

294

!(images/000027.png)

La Perdita Princino de Oz

de la malgranda Urso. Do li sidigis la malgrandan sur

sian genuon kaj turnis la krankon kaj la Sorĉisto mem

faris la demandon per tre respektoplena voĉtono.

“Kie estas Ozma?” estis lia unua demando.

“Ĉi tie, en ĉi tiu ĉambro,” respondis la malgranda

Palruĝa Urso.

Ĉiuj ĉirkaŭrigardis la ĉambron, sed kompreneble ili

ne vidis ŝin.

“En kiu parto de ĉi tiu ĉambro ŝi estas?” estis la

sekva demando de la Sorĉisto.

“En poŝo de Buton-Brilo,” diris la malgranda

Palruĝa Urso.

Tiu respondo surprizegis ĉiujn, vi povas certi pri

tio, kaj kvankam la tri knabinoj ridetis kaj Ĉifoneroj

kriis “Hura!” moke, la Sorĉisto ŝajne kontempladis la

aferon tre pensoplene.

“En kiu el la poŝoj de Buton-Brilo estas Ozma?”

li baldaŭ demandis.

“En la maldekstra poŝo de la jako,” diris la mal-

granda Palruĝa Urso.

“La Palruĝa freneziĝis!” kriis Buton-Brilo, rigard-

ante forte la malgrandan urson sur la genuo de la

granda urso.

“Mi ne certas pri tio,” deklaris la Sorĉisto. “Se

296

Ĉapitro Dudek Kvar

montriĝos ke Ozma vere estas en via poŝo, sekve la

malgranda Palruĝa Urso parolis veron kiam li diris

ke Ozma estas en tiu truo en la tero. Ĉar tiutempe

ankaŭ vi estis en la truo, kaj kiam ni jam eltiris vin

el ĝi la malgranda Palruĝa Urso diris ke Ozma ne

estas en la truo.”

“Li neniam eraras,” asertis la Reĝo de la Ursoj, firme.

“Malplenigu tiun poŝon, Buton-Brilo, kaj ni vidu

kio estas en ĝi,” petis Doroteo.

Do Buton-Brilo metis la enhavon de la maldekstra

poŝo de sia jako sur la tablon. Montriĝis ke estas

supro de turbo, iom da ŝnuro, malgranda kaŭĉuka

pilko kaj ora kerno de persiko.

“Kio estas tio?” demandis la Sorĉisto, prenante la

kernon de la persiko kaj zorge ekzamenante ĝin.

“Ho,” diris la knabo. “Mi gardis tion por montri ĝin

al la knabinoj, kaj poste mi forgesis ĝin. Ĝi estis en sola

persiko kiun mi trovis en la fruktarbaro antaŭ longe, kaj

kiun mi manĝis dum mi estis perdita. Ĝi aspektas ora,

kaj mi neniam antaŭe vidis tian kernon de persiko.”

“Nek mi,” diris la Sorĉisto, “kaj tio suspektigas.”

Ĉiuj klinis sian kapon super la oran kernon de

persiko. La Sorĉisto plurfoje turnis ĝin kaj poste

elprenis sian poŝtranĉilon kaj disapartigis la kernon.

297

!(images/000046.png)

La Perdita Princino de Oz

Kiam la du partoj disfalis palruĝa, nubeca nebulo

fluis el la ora kerno de persiko, preskaŭ plenigante la

grandan ĉambron, kaj el la nebulo formo ekaperis kaj

stariĝis apud ili. Tiam, dum la nebulo fadis, dolĉa

voĉo diris: “Dankon, amikoj!” kaj antaŭ ili staris ilia

bela knabina Reganto, Ozma de Oz.

Ĝoje kriante Doroteo rapidis antaŭen kaj ĉirkaŭ-

brakumis ŝin. Ĉifoneroj gaje transkapeniĝis multefoje

tra la tuta ĉambro. Buton-Brilo fajfis pro mirego. La

Ranulo deprenis sian altan ĉapelon kaj riverencis

antaŭ la bela knabino kiu liberiĝis el sia sorĉiteco tiel

surprize.

Dum kelka tempo neniu sono aŭdiĝis krom la

mallaŭta murmurado de ĝojego kiu venis de la

mireganta grupo, sed baldaŭ la grumblo de la granda

Lavenda Urso plilaŭtiĝis kaj li diris per triumfa tono:

“Li neniam eraras!”

298

!(images/000098.png)

Ozma de Oz

ĈAPITRO 25

“Estas strange,”

diris Toto, starante

antaŭ sia amiko la

Leono kaj sving-

ante sian voston, “mi fine retrovis mian grumblon!

Mi certas nun ke la kruela magiisto ŝtelis ĝin.”

“Ni aŭdu vian grumblon,” petis la Leono.

“Gr-r-r-r-r-r!” diris Toto.

“Tre bone,” deklaris la granda besto. “Ĝi ne estas

tiom laŭta aŭ basa kiom la grumblo de la granda

Lavenda Urso, sed ĝi estas tre respektinda grumblo

299

La Perdita Princino de Oz

por malgranda hundo. Kie vi trovis ĝin, Toto?”

“Mi flaradis en la tiea angulo,” diris Toto, “kaj

subite muso elkuris—kaj mi grumblis!”

La aliaj okupadis sin per gratulado al Ozma, kiu

estis tre feliĉa pro sia liberiĝo el enkarceriĝo en la ora

kerno de la persiko, kien metis ŝin la magiisto

kredante ke oni neniam trovos nek liberigos ŝin.

“Kaj nekredeble,” kriis Doroteo, “Buton-Brilo

portadis vin en sia poŝo kaj ni tute ne sciis!”

“La malgranda Palruĝa Urso diris,” diris la Reĝo

de la Ursoj, “sed vi rifuzis kredi lin.”

“Ne gravas, karuloj,” diris Ozma gracie; “fino

bona, ĉio bona, kaj vi ne povus scii ke mi estas en

la kerno de la persiko. Efektive, mi timis ke mi restos

kaptita multe pli longe, ĉar Ugu estas aŭdaca kaj lerta

magiisto kaj li kaŝis min tre sekure.”

“Vi estis en bonega persiko,” diris Buton-Brilo, “mi

neniam manĝis pli bonan.”

“La magiisto tre malsaĝe faris la persikon tiom

alloga,” komentis la Sorĉisto; “sed Ozma sendube

beligus kian ajn transformiĝon.”

“Kiel vi sukcesis konkeri la Ŝufariston Ugu?”

demandis la knabina Reganto de Oz.

Doroteo komencis rakonti la historion kaj Trot

300

Ĉapitro Dudek Kvin

helpis ŝin, kaj Buton-Brilo volis siamaniere rakonti

ĝin, kaj la Sorĉisto volis klarigi al Ozma, kaj Betinjo

devis memorigi al ili gravaĵojn kiujn ili forgesis

mencii, kaj tutkune estis tia bruado ke estis mirige

ke Ozma povis ion ajn kompreni. Sed ŝi aŭskultis

pacience, ridetante per sia bela vizaĝo pro ilia fervoro,

kaj baldaŭ ŝi informiĝis pri ĉiuj detaloj de iliaj

aventuroj.

Ozma dankis la Ranulon tre sincere pro lia helpo

kaj ŝi konsilis ke Kuknjo la Kuketo-Kuiristino sekigu

siajn larmantajn okulojn ĉar ŝi promesis konduki ŝin

al la Smeralda Urbo kaj certigi ke ŝia amata

telerlavujo redoniĝos al ŝi. Tiam la bela Regantino

prenis ĉenon de smeraldoj de ĉirkaŭ sia propra kolo

kaj metis ĝin ĉirkaŭ la kolon de la malgranda Palruĝa

Urso.

“Viaj saĝaj respondoj al la demandoj de miaj

amikoj,” diris ŝi, “helpis ilin savi min. Tial mi

multege dankas vin kaj vian noblan Reĝon.”

La bidokuloj de la malgranda Palruĝa Urso

rigardis senresponde al tiu laŭdo ĝis la Granda

Lavenda Urso turnis la krankon en ĝia flanko, kaj

tiam ĝi diris per sia grinca voĉo:

“Mi dankas Vian Moŝton.”

301

La Perdita Princino de Oz

“Rilate al mi,” respondis la Reĝo de la Ursoj, “mi

komprenas ke vi vere meritis saviĝon, Fraŭlino

Ozma, do al mi multe plaĉas ke ni povis servi vin.

Per mia Magia Sceptro mi kreadis bildojn de via

Smeralda Urbo kaj via Reĝa Palaco, kaj mi agnosku

ke ili estas pli allogaspektaj ol ĉiuj lokoj kiujn iam

mi vidis—kaj mi ne esceptas la Centron de la

Ursoj.”

“Mi volonte gastigos vin en mia palaco,” respondis

Ozma dolĉe, “kaj vi estos bonvena se vi reiros kun

mi kaj longe vizitos min, se viaj ursaj regatoj povos

toleri vian mankon en via propra regno.”

“Rilate tion,” respondis la Reĝo, “mia regno

malmulte maltrankviligas min, kaj mi ofte trovas ĝin

iom banala kaj seninteresa. Sekve mi tute ne emas

rapide reiri al ĝi kaj mi volonte akceptas vian afablan

inviton. Kaporalo Anaspaŝ fidinde prizorgos miajn

ursojn dum mia foresto.”

“Kaj vi kunportos la malgrandan Palruĝan

Urson?” demandis Doroteo fervore.

“Kompreneble, mia kara; mi ne volonte forestus de

li.”

Ili restis tri tagojn en la vimenaĵa kastelo, zorge

pakante ĉiujn magiilojn kiujn ŝtelis Ugu kaj ankaŭ

302

Ĉapitro Dudek Kvin

prenante kion ajn magian la ŝufaristo heredis de siaj

prapatroj.

“Ĉar,” diris Ozma, “mi malpermesis al miaj regatoj

esceptante Glindan la Bonan kaj la Sorĉiston de Oz

uzi magiajn artojn, ĉar oni ne povas fidi ke ili faros

bonon kaj ne malbonon. Tial Ugu nepre neniam

denove povu fari ian ajn magion.”

“Nu,” komentis Doroteo feliĉe, “kolombo ja ne

povas fari multan magion, kaj mi restigos la formon

de kolombo por Ugu ĝis li pentos kaj fariĝos bona

kaj honesta ŝufaristo.”

Kiam ĉio estis pakita kaj metita sur la dorsojn de

la bestoj, ili komencis marŝi al la rivero, uzante pli

rektan vojon ol tiu per kiu Kuknjo kaj la Ranulo

venis. Tiel ili evitis la Urbojn Ti kaj Herku kaj la

Centron de Ursoj kaj post plezuriga veturo atingis la

Riveron de la Palpbrumoj kaj trovis gajan pramiston

kiu havis belan grandan boaton kaj volonte portis la

tutan grupon surakve al loko tre proksima al la

Smeralda Urbo.

La rivero multe kurbiĝis kaj havis multajn

branĉojn kaj la veturo ne finiĝis post nur unu tago,

sed fine la boato flosis en belan lagon kiu estis nur

malmulte for de la hejmo de Ozma. Tie la gaja

303

La Perdita Princino de Oz

pramisto ricevis rekompencon pro sia laborado kaj

tiam la tuta grupo grandiozprocesie komencis marŝi

al la Smeralda Urbo.

Informo ke la Reĝina Ozma estas trovita disvastiĝis

rapide tra la najbarejo kaj ambaŭ flankojn de la vojo

baldaŭ okupis lojalaj regatoj de la bela kaj amata

Regantino. Tial la oreloj de Ozma aŭdis malmulton

krom huraojn kaj ŝiaj okuloj vidis malmulton alian

ol skuatajn poŝtukojn kaj standardojn dum la tuta

triumfa marŝado de la lago al la portaloj de la urbo.

Kaj tie ŝi renkontis ankoraŭ pli grandan homa-

mason, ĉar ĉiuj loĝantoj de la Smeralda Urbo elvenis

por bonvenigi ŝian revenon kaj pluraj bandoj ludis

gajan muzikon kaj ĉiujn domojn oni ornamis per

flagoj kaj standardoj kaj neniam antaŭe la popolo

tiom ĝojis kaj feliĉis kiom nunmomente kiam ili

bonvenigis al ŝia hejmo sian knabinan Regantinon.

Ĉar ŝi estis perdita kaj nun estis retrovita, kaj certe

tio prave kaŭzis ĝojon.

Glinda estis en la reĝa palaco por renkonti la

revenantan grupon kaj la bona Sorĉistino vere ĝojis

rehavi sian Grandan Arkivo-Libron, kiel ankaŭ la

tutan valoregan kolekton de magiiloj kaj eliksiroj kaj

kemiaĵoj ŝtelitaj el ŝia kastelo. Kap’tano Vilĉjo kaj la

304

!(images/000045.png)

La Perdita Princino de Oz

Sorĉisto tuj pendigis la Magian Bildon sur la muron

de la buduaro de Ozma kaj la Sorĉisto estis tiom

gajhumora ke li faris plurajn trukojn per la iloj en

sia nigra valizo por amuzi siajn akompanantojn kaj

pruvi ke denove li estas potenca sorĉisto.

Dum plena semajno okazis festenado kaj ĝojado

kaj ĉiaj ĝojaj festoj ĉe la palaco, honorante la sekuran

revenon de Ozma. La Lavendan Urson kaj la

malgrandan Palruĝan Urson oni multe atentis kaj

honoris, kio multe plezurigis la Reĝon de la Ursoj.

La Ranulo rapide fariĝis favorato en la Smeralda

Urbo kaj la Vilulo kaj Tiktoko kaj Joĉjo Kukurbo-

kapo, kiuj jam revenis de sia serĉado, tre ĝentilis al

la granda rano kaj certigis ke li sentas sin ĉehejme.

Eĉ la Kuketo-Kuiristino, ĉar ŝi estis fremda kaj gasto

de Ozma, ricevis tiom da honorado kiel se ŝi estus

reĝino.

“Tutegale, Via Moŝto,” diris Kuknjo al Ozma,

tagon post tagon, tede ripetante, “mi esperas ke vi

baldaŭ trovos mian juvelitan telerlavujon, ĉar neniam

mi estos tute feliĉa sen ĝi.”

306

!(images/000054.png)

Doroteo Pardonas

ĈAPITRO 26

La griza kolombo

kiu iam estis la

Ŝufaristo Ugu sid-

is sur sia arbo en

la distanca Lando de la Kveluloj kaj malfeliĉis,

pepante lamente kaj bedaŭrante sian misfortunon.

Post kelka tempo la Birdotimigilo kaj la Stana

Lignohakisto venis kaj sidiĝis sub la arbo, tute ne

atentante la murmuradon de la griza kolombo.

La Stana Lignohakisto prenis malgrandan oleujon

el sia stana poŝo kaj zorge oleis siajn stanajn artikojn

307

La Perdita Princino de Oz

per ĝi. Dum li tiel okupis sin la Birdotimigilo

komentis:

“Mi multe pli bone fartas, kara kamarado, de kiam

ni trovis tiun amason da bona pura pajlo kaj vi

replenigis min per ĝi.”

“Kaj mi multe pli bone fartas nun kiam miaj artikoj

estas oleitaj,” respondis la Stana Lignohakisto,

ĝemante pro plezuro. “Vi kaj mi, amiko Birdotimigilo,

estas multe pli facile prizorgeblaj ol tiuj mallertaj

vianduloj, kiuj uzas duonon de sia tempo vestante sin

per belaj vestoj kaj kiuj devas loĝi en belaj loĝejoj por

esti kontentaj kaj feliĉaj. Vi kaj mi ne manĝas, do ni

ne bezonas la ĝenan taskon manĝi trifoje en ĉiu tago.

Nek ni malŝparas duonon de niaj vivoj per dormo,

kondiĉo kiu devigas la viandulojn senkonsciiĝi kaj

fariĝi senpensaj kaj senhelpaj kiel lignaj ŝtipoj.”

“Vi pravas,” respondis la Birdotimigilo, puŝante

kelkajn pajlerojn en sian bruston per siaj vatitaj

fingroj. “Ofte mi kompatas la viandulojn, el kiuj

multaj estas miaj amikoj. Eĉ la bestoj estas pli feliĉaj

ol ili, ĉar ili bezonas malpli por kontentiĝi. Kaj la

birdoj estas la plej bonoportunaj, ĉar ili povas flugi

rapide kien ili volas kaj trovi hejmon kie ajn ili volas

sidiĝi; ilia manĝaĵo konsistas el semoj kaj grajnoj

308

!(images/000056.jpg)

Ĉapitro Dudek Ses

kiujn ili kolektas de la kampoj kaj ilia trinkaĵo estas

iom da akvo el iu fluanta rivereto. Se mi ne povus

esti Birdotimigilo—aŭ Stana Lignohakisto—mi

preferus vivi kiel birdo.”

La griza kolombo zorge aŭskultadis tiun parolon

kaj ŝajne ĝi komfortigis ĝin, ĉar ĝi ĉitis sian

plendadon. Kaj ĝuste tiam la Stana Lignohakisto

trovis la telerlavujon de Kuknjo, kiu estis sur la tero

tute proksime al li.

“Jen iom bonaspekta ujo,” li diris, prenante ĝin per

siaj stanaj manoj por ekzameni ĝin, “sed mi preferas

ne posedi ĝin. Kiu faris ĝin el oro kaj kovris ĝin per

diamantoj ne pliutiligis ĝin, nek mi opinias ĝin egale

bela kiel la brilantaj stanaj telerlavujoj kiujn oni

kutime vidas. Neniu flavo povas esti egale bela kiel

la arĝenta brilo de stano,” kaj li turnis sin por rigardi

siajn stanajn krurojn kaj korpon aprobe.

“Mi ne povas plene akordi kun vi pri tio,”

respondis la Birdotimigilo. “Mia pajla remburaĵo estas

palflava, kaj ĝi estas ne nur belaspekta sed krome ĝi

kraketadas plej plaĉe kiam mi moviĝas.”

“Ni konsentu ke ĉiuj koloroj estas bonaj en siaj

taŭgaj lokoj,” diris la Stana Lignohakisto, kiu estis

molkora kaj tial ne kverelis; “sed certe vi akordas kun

309

La Perdita Princino de Oz

mi ke flava telerlavujo estas nenatura. Kion ni faru

je ĉi tiu, kiun ni ĵus trovis?”

“Ni reportu ĝin al la Smeralda Urbo,” proponis la

Birdotimigilo. “Kelkaj el niaj amikoj eble volos uzi

ĝin kiel piedbanujon, kaj se ili uzos ĝin tiel ĝiaj ora

koloro kaj brilantaj ornamaĵoj ne malebligos ĝian

utilecon.”

Do ili foriris kaj kunprenis la juvelitan teler-

lavujon. Kaj vaginte tra la lando dum unu aŭ du pliaj

tagoj, ili informiĝis ke Ozma estas trovita. Tial ili tuj

reiris al la Smeralda Urbo kaj donacis la telerlavujon

al Princino Ozma kiel indikon de ilia ĝojo ĉar ŝi

redoniĝis al ili.

Ozma tuj transdonis la diamantornamitan oran

telerlavujon al Kuknjo la Kuketo-Kuiristino, kiu tiom

ĝojis pro regajni sian perditan trezoron ke ŝi

ĉirkaŭdancadis pro ĝojo kaj poste ekĉirkaŭbrakumis la

kolon de Ozma per siaj maldikaj brakoj kaj danke

kisis ŝin. La tasko de Kuknjo nun estis sukcese

plenumita, sed ŝi tiom ĝuis la Smeraldan Urbon ke ŝi

ŝajne ne fervoris rapide reiri al la Lando de la Jipoj.

Plurajn semajnojn post la redoniĝo de la telerlavujo

al la Kuketo-Kuiristino, dum Doroteo sidis en la reĝaj

ĝardenoj apud Trot kaj Betinjo, griza kolombo venis

310

Ĉapitro Dudek Ses

flugante kaj surteriĝis ĉe la piedoj de la knabino.

“Mi estas la Ŝufaristo Ugu,” diris la kolombo per

malsevera, lamenta voĉo, “kaj mi venis peti vian

pardonon pro la granda malbono kiun mi faris kiam

mi ŝtelis Ozman kaj la magion kiu apartenis al ŝi kaj

al aliaj.”

“Ĉu, do, vi bedaŭras?” demandis Doroteo, severe

rigardante la birdon.

“Mi multe bedaŭras,” deklaris Ugu. “Mi pripens-

adis miajn misfarojn dumlonge, ĉar kolomboj havas

malmulton por fari krom pensadi, kaj min mirigas ke

mi estis tiom fia persono kiu tiom malmulte atentis

la rajtojn de aliuloj. Mi estas nun konvinkita ke eĉ

se mi estus sukcesinta farigi min reganto de la tuta

Oz mi ne estus feliĉa, ĉar multaj tagoj da trankvila

pripensado montris al mi ke nur kion oni akiras

honeste povas kontentigi.”

“Mi supozas ke tio estas vera,” diris Trot.

“Iukaze,” diris Betinjo, “la fiulo ŝajnas vere

bedaŭri, kaj se li nun fariĝis bona kaj honesta homo

ni devas pardoni lin.”

“Nu, mi ne povos refariĝi bona homo,” diris Ugu,

“ĉar la transformiĝo kiun mi spertis ĉiam restigos min

kolombo. Sed, per la kompleza pardono fare de miaj

311

La Perdita Princino de Oz

iamaj malamikoj, mi esperas fariĝi tre bona kolombo,

alte respektata.”

“Atendu ĉi tie dum mi kuros preni mian Magian

Zonon,” diris Doroteo, “kaj mi retransformos vin en

vian kutiman formon tuje.”

“Ne—ne faru tion!” petegis la kolombo, ekscitite

skuante siajn flugilojn. “Mi volas nur vian pardonon;

mi ne volas refariĝi homo. Kiel la Ŝufaristo Ugu mi

estis maldika kaj maljuna kaj malbela; kiel kolombo

mi estas vere belaspekta. Kiel homo mi estis ambicia

kaj krula, sed kiel kolombo mi povas esti kontenta

kaj feliĉa per mia simpla vivo. Mi nun amas liberan

sendependan vivadon kian havas birdo, kaj mi

preferas ne reŝanĝiĝi.”

“Kiel vi volas, Ugu,” diris Doroteo, residiĝante.

“Eble vi pravas, ĉar vi certe estas pli bona kolombo

ol homo, kaj se vi iam malpentos kaj revolos esti fia,

vi ne povos multe damaĝi estante griza kolombo.”

“Do vi pardonas min malgraŭ la multa ĝeno kiun

mi kaŭzis al vi?” li demandis tre serioze.

“Kompreneble; kiu pentas nepre devas esti

pardonata.”

“Dankon,” diris la griza kolombo, kaj denove

forflugis.

312

!(images/000072.png)

!(images/000081.png)

!(images/000133.png)

Document Outline

• Kovrilo
• 1. Gravega Perdo
• 2. La Problemoj de Glinda la Bona
• 3. Rabo Trafas Kuknojn la Kuketo-Kuiristinon
• 4. Inter la Palpbrumoj
• 5. La Amikoj de Ozma Perpleksighas
• 6. Oni Serchas
• 7. La Karuselaj Montoj
• 8. La Mistera Urbo
• 9. La Alta Koko-Lorum de Ti
• 10. Toto Perdas Ion
• 11. Buton-Brilo Perdas Sin
• 12. La Carsuprulo de Herkuo
• 13. La Vero-Lageto
• 14. La Malfelicha Pramisto
• 15. La Granda Lavenda Urso
• 16. La Malgranda Palrugha Urso
• 17. La Renkontigho
• 18. La Konferenco
• 19. La Shufaristo Ugu
• 20. Pli da Surprizoj
• 21. Magio Kontrau Magio
• 22. En la Vimenajha Kastelo
• 23. Defio al la Shufaristo Ugu
• 24. La Malgranda Palrugha Urso Parolas Veron
• 25. Ozma de Oz
• 26. Doroteo Pardonas